hokeista na trawie, ps. „Piciu”, olimpijczyk z Rzymu (1960), inż. mechanik, działacz sportowy.
Urodzony 13 października 1938 r. w Michorzowie, syn Stanisława i Ireny Nowickiej; absolwent Liceum nr VI im. I. Paderewskiego w Poznaniu (1957) i Politechniki Poznańskiej (1963, otrzymał tytuł magistra inż. mechanika, pracował jako rzecznik patentowy).
Hokeista na trawie (178 cm, 69 kg) poznańskiej Warty (1952-74). Wierny jednemu klubowi, zdobył w jego barwach 9 tytułów mistrza Polski na otwartych boiskach (1963-71) i 4 w hali (1963,1967,1969,1971).
Napastnik (skrzydłowy) drużyny narodowej,45-krotny reprezentant Polski (1958-67, strzelec 6 bramek). Mistrz (1961) i Zasłużony Mistrz Sportu, odznaczony m.in. brązowym Medalem za Wybitne Osiągnięcia Sportowe. Działacz i sędzia sportowy w Warcie i PZHT.
*1960 Rzym: członek drużyny hokeja na trawie, która po zwycięstwie nad Japonią 2:1, porażce z Pakistanem 0:8 i remisie z Australią 1:1 zajęła 3. miejsce w grupie elim. wraz z Australią, dodatkowo mecz o 2. miejsce w grupie z Australią Polacy przegrali 0:2, a w rozgrywce o miejsca 9-12 nie wzięli udziału (wcześniejszy wyjazd do kraju) i turnieju zajęli ostatecznie 12. miejsce (zw. Pakistan). Skład drużyny zob. – Dąbrowski Kazimierz.