prof. dr hab. z Politechniki Wrocławskiej, czołowy szablista okresu międzywojennego, brązowy medalista olimpijski (drużyna) z Los Angeles (1932).
Urodzony 2 listopada 1905 w Kielcach, syn Franciszka i Marii z Jakubowskich, przyjęty (1915) do miejscowego gimnazjum typu przyrodniczo-matematycznego im. J. Śniadeckiego, nauki nie ukończył ze względu na wydarzenia roku 1920. Egzamin dojrzałości zdawał w Korpusie Kadetów nr 2 w Modlinie (5 lipca 1924), po czym wstąpił do Oficerskiej Szkoły Inżynierii, po której ukończeniu (1927) dostał przydział do Pułku Radiotelegraficznego w Benjaminowie pod Zegrzem. Kształcąc się dalej (radio i telegraf) studiował w paryskiej Ecole Superieur d’Electricitee (1929-1930) i poza zajęciami służbowymi (pracował w Biurze Badań Technicznych Wojsk Łączności) kończył Wydział Elektryczny Politechniki Warszawskiej (1933). W przerwach między nauką i pracą uprawiał szermierkę (Legia, Warszawianka). Należał do ścisłej czołówki członków narodowych drużyn w szabli i szpadzie lat trzydziestych.
Dwukrotny drużynowy mistrz Polski (szabla -1934, szpada-1938), brązowy medalista mistrzostw Europy (1934). Uczestnik kampanii wrześniowej 1939 (kapitan, Krzyż Walecznych). W czasie wojny przebywał w obozach Königstein i Murnau (prowadził tam wykłady i kursy szkoleniowe w zakresie programu politechnicznego). W obozie skonstruował również odbiornik radiowy, dzięki któremu od 1942 odbierano komunikaty wojenne. Po wojnie prof. dr hab. Politechniki Wrocławskiej i twórca sekcji szermierczej przy tamtejszym AZS. Mistrz Polski w szabli (1950). Wieloletni prezes zarządu Okręgowego Związku Szermierczego, sędzia międzynarodowy. Stryj olimpijczyka Leszka Suskiego. Kawaler medalu „Kalos Kagathos” (1985).
Zmarł we Wrocławiu 25 grudnia 1993 r.
*1932 Los Angeles: szermierka, szabla druż. – w grupie półfin. (4 druż.) Polacy pokonali Meksyk 10:6 (Suski – 3 zw.) i Danię 9:5 (nie walczył), w grupie finałowej (4 druż.) zwyciężyli USA – w trafieniach 59:60 (wygrał 3 walki w tym decydującą o medalu z Murrayem 5:3) oraz przegrali z Włochami 1:9 (nie walczył) i Węgrami 1:9 (0 zw.) zdobywając brązowy medal (zw. Węgry ). Partnerami w drużynie byli: W. Dobrowolski, T. Friedrich, L. Lubicz – Nycz, A. Papée i W. Segda.
*1936 Berlin: szermierka, szabla druż. – w grupie elim. (3 druż.) Polacy zwyciężyli Grecję 9:3 (Suski nie walczył), w grupie ćwierćfin. (4 druż.) pokonali Szwecję 15:1 (3 zw.) i Turcję 9:2 (1 zw.), w grupie półfin. (4 druż.) Polacy wygrali z Francją 10:6 (nie walczył) i Austrię 8:8 – w trafieniach 56:60 (nie walczył). W grupie finałowej (4 druż.) ulegli Włochom 6:10 (nie walczył), Węgrom 1:10 (0 zw.) i Niemcom 3:9 (nie walczył) zajmując w turnieju 4. msc (zw. Węgry). Partnerami w drużynie byli: W. Dobrowolski, A. Papée, W. Segda, A. Sobik i T. Zaczyk.
Bibl.: Pół wieku AZS, s. 74-78; Głuszek, Leksykon 1999, s. 336; Pawlak, Olimpijczycy, s. 247; Jabrzemski J, Szable w natarciu (w:) Poczet polskich olimpijczyków, z. 1, s. 45-54; Duński, Od Paryża, s. 871-872; Suski Marian (w:) Politechnika Poznańska, Poznań 1976, s. 322; Uczeni wrocławscy (red. nauk. Jan Trzynadlowski), t. 2 (1974-1994), Wrocław, Wrocławskie Towarzystwo Naukowe 1994, s. 260-265; Łuczak, Szermierka w Polsce w latach 1945-1989, s. 27 i dalsze; Michniak, Świętokrzyski Leksykon Sportowy, s. 210; CAW: AP 4812; APW nr alb. 11502.
