st. chor. sztab. sł. st. WP, czołowy kolarz (tor i szosa) Polski lat siedemdziesiątych i osiemdziesiątych, olimpijczyk z Montrealu (1976), trener.
Urodził się 4 maja 1952 roku w Nowogardzie, syn Władysława Szczepkowskiego i Anny Walczak. Zawodnik klubów: LKS Pomorzanin Nowogard (1967), LZS Gryf Szczecin (1973), Legia Warszawa (1974-1988). Trenerzy: Jacek Widzewicz, Marian Bednarek i Andrzej Trochanowski.
Czołowy kolarz (tor i szosa) Polski lat siedemdziesiątych i osiemdziesiątych. 3-krotny uczestnik torowych MŚ (1975 Liege, 1977 San Cristobal, 1978 Monachium) w drużynie na 4000 m (na dochodzenie), najlepsze miejsce 5. (Liege, 1975). 3-krotny uczestnik szosowych MŚ: 1979 Valkenburg: 66. m (ind.), 1981 Praha: 14. m (druż.), 1982 Goodwood – 56. m (ind.).
Uczestnik Wyścigu Pokoju 1980 – 21. m. 15-krotny mistrz Polski: 4 km druż. (1976, 1978-1980, 1982), wyścig dług. 50 km (1976), szosa druż. (1977-1985). 9-krotny wicemistrz Polski: 4 km ind. (1978, 1980), wyścig dług. 50 km (1973, 19791 1980, 1983), dwójki (1980), szosa druż. (1974, 1975). 8-krotny brązowy medalista MP: 4 km ind. (1974, 1982), wyścig dług. 50 km (1974, 1981), wyścig dwójkami (1975), szosa ind. (1987), ind. na czas (1980), szosa druż. (1986).
Ważniejsze starty w wyścigach zagranicznych: Aicantara – Meksyk: 1979 – 3., Dookoła Dolnej Saksonii: 1980 – 3., Dookoła Anglii: 1981 – 3., Sealink International: 1982 – 2., 1983 – 3., Dookoła Morza Marmara 1982 – 1.
St. chor. sztab. Wojska Polskiego. Dyrektor sportowy zawodowych grup kolarskich: Servisco Koop Warszawa (2000-2003), DHL-Author Warszawa (2004-2010), Bank BGŻ Team (od 2011). Zasłużony Mistrz Sportu, odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim 00P (2000).
Zmarł w nocy z 3 na 4 lutego 2019 roku. Miał niespełna 67 lat.
*1976 Montreal: kolarstwo torowe, 4000 m drużynowo na dochodzenie – 5. miejsce. Polacy uzyskali piąty wynik z czasem 4:27.21, na 17 startujących zespołów; w ćwierćfinale przegrali z W. Brytanią (zw. RFN – 4.21.06). Partnerami byli: Jan Jankiewicz, Czesław Lang i Krzysztof Sujka.
Bibl.: „Od Chamonix i Paryża do Vancouver”, Bogdan Tuszyński, s. 310-311.
