SZUSZKIEWICZ WŁADYSŁAW (1938 – 2007)
ps. „Suchy”, frezer, kajakarz klubów szczecińskich, wielokrotny mistrz Polski (33), finalista mistrzostw świata (10) i Europy (11), uczestnik IO (1964, 1968, 1972), brązowy medalista olimpijski z Monachium (1972).
Urodzony 12 listopada 1938 w Wilnie, syn Kazimierza i Marii, absolwent szczecińskiego Technikum Samochodowego (frezer). Kajakarz (175 cm, 78 kg), reprezentant klubów szczecińskich: Unii (od 1955), w czasie służby wojskowej Zawiszy Bydgoszcz (1960-1961) oraz Orła (1962-1968) i Wiskordu (1969-1973), podopieczny trenerów: Mariana Matłoka (pierwszy), Kazimierza Kozierasa i Andrzeja Niedzielskiego (kadra). Z rodzinnego Wilna poprzez Kanclerzowice koło Żmigrodu (1946) trafił do Szczecina, gdzie pokochał Odrę. A że woda była jego żywiołem, w miejscowej Unii poznał kajakarza-trenera, pracownika ZUS, mistrza Polski Mariana Matłoka, który, jako pierwszy wprowadził go w arkana wiosłowania.
Robił szybkie postępy i spodobał się nawet trenerom narodowej kadry. Wiązano z nim wielkie nadzieje. Miał być „godnym następcą Kapłaniaka”. Z roku na rok przybywało mu tytułów i zaszczytów, ale w najpoważniejszych startach, trudno powiedzieć, że zawodził, w każdym razie nie stawał na podium. A cóż znaczy kariera wyczynowca bez medali? Najbliżej upragnionego celu był podczas IO w Meksyku (1968), ale i tam nieoczekiwany finisz Węgra Michaly Hesza, który na ostatnich metrach zaatakował i zwyciężył, zepchnął szczecinianina na czwarte miejsce. Znów był poza podium. Nie mógł sobie tego darować. I dosłownie „w ostatniej chwili”, po czterech latach od tamtego wydarzenia, tuż przed kolejnymi (i już ostatnimi dla kajakarza) IO w Monachium, trener Andrzej Niedzielski podjął męską decyzję: na igrzyskach w Bawarii wystartuje w dwójce z Rafałem Piszem. No i był wreszcie medal! Żałuje – powiedział kiedyś Szuszkiewicz – że Niedzielski zjawił się na szlaku tak późno. Może miałbym nie jeden, ale kilka medali olimpijskich.
33-krotny mistrz Polski w K-1 10000 m (1969, 1970), K-1 1000 m (1962, 1963, 1964, 1965, 1966, 1967,1968, 1969), K-1 500 m (1962, 1963, 1965, 1966, 1967, 1968), K-1 4×500 m (1962, 1964, 1967, 1971), K-2 10000 m (1960, 1961), K-2 1000 m (1972, 1973), K-2 500 m (1973), K-4 10000 m (1957, 1958, 1960, 1961, 1967, 1968, 1970), K-4 1000 m (1961). 10-krotny finalista MŚ 1963 Jajce: 4. msc (K-1 500 m), 5. msc (K-1 1000 m), 5. msc (K-1 4×500 m), 1966 Berlin: 5. msc (K-1 1000 m), 7. msc (K-1 500 m), 1971 Belgrad: 4. msc (K-1 4×500 m), 4. msc (K-2 1000 m), 1973 Tampere: 4. msc (K-1 4×500 m), 4. msc (K-2 500 m), 5. msc (K-2 1000 m). 11-krotny finalista ME 1959 Duisburg: 7. msc (K-4 1000 m), 1961 Poznań: 8. msc (K-1 1000 m), 1963 Jajce: 4. msc (K-1 500 m), 5. msc (K-1 1000 m), 5. msc (K-1 4×500 m), 1965 Snagov: 5. msc (K-1 4×500 m), 6. msc (K-1 500 m), 7. msc (K-1 1000 m), 1967 Duisburg: 5. msc (K-1 10000 m), 6. msc (K-1 1000 m), 1969 Moskwa: 4. msc (K-1 1000 m). Zasłużony Mistrz Sportu odznaczony m. in. Złotym i Brązowym Krzyżem Zasługi. Zmarł 14 listopada 2007 roku.
*1964 Tokio: kaj. jedynki 1000 m – 1. w przedb. (3 zaw.) z czasem 4.06,48, 4. msc w półfin. (5 zaw.) z czasem – 4.08,51, odp. z konk. (zw. w finale R. Peterson, Szwecja – 3.57,13)
*1968 Meksyk: kaj. jedynki 1000 m – 1. w przedb. (8 zaw.) z czasem 4.03,4, 1. msc w półfin. (6 zaw.) z czasem 4.05,72, 4. msc w finale (9 zaw.) z czasem 4.06,36 (zw. Węgier M. Hesz – 4.02,63).
*1972 Monachium: kaj. dwójki 1000 m – 2. w przedb. (8 osad) z czasem 3.48,13, 2. msc w półfin. (6 osad) z czasem 3.34,50, 3. msc w finale (9 osad) z czasem 3.33,83 zdobywając brązowy medal (zw. N. Gorbaczow – W. Kratusjuk, ZSRR – 3.31,23). Partnerem S. był R. Piszcz.
Bibl.: Głuszek, Leksykon 1999, s. 344; Pawlak, Olimpijczycy, s. 257; MES, t. 2, s. 520; Przewodnik Iskier, s. 181, 182; Porada, Igrzyska, s. 862, 872, 884; Księga sportu polskiego 1944-74, s. 483, 486; 100 lat sportu na Kujawach i Pomorzu, s. 229; Duński, Od Paryża, s. 915-916.
