Było to przyrzeczenie otrzymania terenu bezpośrednio przylegającego do obiektów sportowych Klubu Sportowego „Spójnia”, na terenie dzielnicy Żoliborz.

16 grudnia 1988 roku podpisana została umowa pomiędzy Prezydentem m.st. Warszawy, a PKOl, w sprawie warunków realizacji inwestycji ustalająca nasze zobowiązania m.in. do udziału w kosztach uzbrojenia terenu oraz konieczności wniesienia odpowiednich opłat w dwóch ratach (drugą ratę wpłaciliśmy w styczniu 1991 roku).

Ostatecznie prawo użytkowania wieczystego do gruntu Polski Komitet Olimpijski formalnie nabył 17 stycznia 1994 roku po podpisaniu aktu notarialnego z Gminą Żoliborz. Podstawę prawną aktu stworzyła uchwała Rady Gminy Żoliborz, która przekazała teren w wieczyste użytkowanie w trybie bezprzetargowym. Od tego momentu rozpoczęły się poszukiwania inwestora dla realizacji tego przedsięwzięcia.

Dopiero jednak w 2000 roku, po wielu latach poszukiwania partnera strategicznego i niezwykle trudnych negocjacjach, PKOl wybrał w przetargu ofertę firmy Echo Investment S.A. z Kielc. Rok później, 10 grudnia 2001, burmistrz Gminy Warszawa-Centrum wydał ostateczną decyzję o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. Ostateczna umowa o generalnej realizacji inwestycji przez Echo Investment S.A. została podpisana 9 października 2002 roku.

Cały kompleks wyróżnia klarowna kompozycja przestrzenna – składa się on z budynku głównego o ekspresyjnej bryle oraz czterech biurowców, ściśle ze sobą powiązanych osią o kierunku wschód-zachód.

Siedziba Polskiego Komitetu Olimpijskiego ma sześć kondygnacji oraz poziom podziemny. Przesiąknięta jest symboliką idei olimpijskiej, formalnie wyrażoną w kształtach i funkcjach. Efektowny jest nie tylko kształt budynku wzniesionego na rzucie elipsy oraz przypominający znicz szyb windowy i imponujące zadaszenie, ale również detale głównego korpusu.

Stalowy dach jest przecięty szklanym szybem, stojącym niezależnie od głównej bryły. Oświetlenie zainstalowane w górnej jego części jednoznacznie nawiązuje do znicza olimpijskiego. Przeszklony pas dwupoziomowego holu wejściowego, podobnie jak rozłożyste na dwanaście metrów skrzydła dachu, zdają się podrywać budynek do góry. Na frontonie umieszczono motyw olimpijskich kół, obecny również we wnętrzu.

Siedziba Polskiego Komitetu Olimpijskiego to pomnik nowożytnej historii olimpijskiej. Ponad połowa jego powierzchni poświęcona została eksponowaniu historii i propagowaniu olimpizmu.

„Rzut budynku nawiązuje do kształtu stadionu. Obiekt zwieńczony jest dachem przypominającym nadwieszenie nad trybunami. Mocno przeszklona, środkowa część z umieszczoną centralnie kamienną płaszczyzną z motywem olimpijskich kół jednoznacznie identyfikuje budynek. Szklany szyb windowy, jaśniejący w czasie igrzysk światłem reflektorów skierowanych ku niebu, symbolizuje olimpijski znicz. W całym budynku użyto tylko kilku materiałów, takich jak kamień, szkło, aluminium, drewno i stal ocynkowana, a we wnętrzu dodatkowo beton. Chcieliśmy, by budynek był tłem, a nie konkurencją dla prezentowanych w nim zbiorów i mających miejsce wydarzeń.

Wyjątek stanowi pochylnia, która prowadzi z parteru na antresolę do części ekspozycyjnej. Ta wijąca się wokół betonowego trzonu wstęga w kolorze bieżni ma siedemdziesiąt siedem metrów długości – oderwana od niego, zawieszona jest tylko na cienkich, stalowych linach.

Obiekt otacza opaska płynącej wody, przelewającej się po szklanych taflach świetlika przy szybie windowym i spadającej niską kaskadą w stronę fontanny z posągiem lkara autorstwa Igora Mitoraja.

Osiowe założenie całości podkreślają również cztery biurowe „kostki”, lekko zanurzone w zieleni i suchej fosie, stanowiące układ samodzielnych czterech wysepek. Do budynków tych wiodą pomosty – kładki, przerzucone pomiędzy nimi, a „brzegiem”. Otwory w konstrukcji elewacji wypełnione są częściowo aluminium, częściowo szkłem, natomiast otwory w ścianach wewnętrznych zespołu są przeszklone całkowicie.

Mam nadzieję, że teren Centrum Olimpijskiego stanie się łącznikiem pomiędzy Żoliborzem, a Wisłą. Realizacją tego pomysłu byłby ciąg pieszy, łączący Plac Wilsona z Wisłą. Mógłby się on stać główną osią założenia zrealizowanych budynków, przybierając nazwę Alei Miast Olimpijskich. Tutaj znalazłyby swoje miejsce przedmioty podarowane przez te miasta. Na całym terenie inwestycji mógłby powstać Edukacyjny Park Olimpijski, który łączyłby w sobie elementy sportowe i przyrodnicze. Dalej ciąg ten byłby kontynuowany w stronę Wisły poprzez molo biegnące nad terenami zalewowymi, przewidzianymi do uprawiania sportów terenowych. Wiodłoby ono nad rzekę, gdzie mogłyby cumować statki spacerowe Żeglugi Wiślanej.”