ps. „Profesor”, trener, siatkarz warszawskich drużyn AZS – AWF i Legii, mistrz świata z Meksyku (1974), trener drużyny narodowej Polski i Włoch.
Urodzony 26 lutego 1945 w Rokitowie, pow. Krasnystaw, woj. lubelskie, syn Józefa i Wandy Piątek, absolwent Liceum Ogólnokształcącego w Turobinie (1963) i warszawskiej AWF (1968), gdzie otrzymał tytuł magistra wf. Już w szkole podstawowej żywo interesował się sportem osiągając, nieco później (1961-1962), niezłe wyniki w biegach przełajowych i skoku wzwyż (mistrz powiatu). W bielańskiej uczelni już całkowicie oddał się siatkówce (184 cm, 83 kg) mając w AZS – AWF świetne wzory i znakomitą opiekę szkoleniową (Zygmunt Kraus). A że był niezwykle pracowity i ambitny, szybko trafił do drużyny narodowej.
Na krajowym podwórku (po skończeniu studiów przeszedł do warszawskiej Legii) był 3-krotnym mistrzem Polski: 1966 (AZS – AWF), 1969, 1970 (Legia), 2-krotnym wicemistrzem: 1967 (AZS – AWF), 1971 (Legia) i 2-krotnym brązowym medalistą MP w barwach Legii (1968, 1973). 210-krotny reprezentant Polski (1967-1976). W pierwszej części tego okresu gry w barwach narodowych (pod kierunkiem trenera Tadeusza Szlagora) został: brązowym medalistą ME w Stambule (1967), a także finalistą MŚ 1970 w Sofii (5 m.) i ME 1971 w Mediolanie (6 m.). 2-krotny uczestnik Pucharu Świata w Lipsku (1969) – 8 m. i Pradze (1973) – 2 m. Dostąpił zaszczytu reprezentowania barw narodowych w igrzyskach olimpijskich w Meksyku (1968). Do następnych igrzysk (1972) już nie wytrwał (wraz z m.in. Hubertem Wagnerem) przegrywając rywalizację z młodzieżą. Kiedy jednak Wagner objął reprezentację, znalazł w niej miejsce dla Skiby, który dzięki swojej wszechstronności, zarówno w pierwszej jak i drugiej linii, został zawodnikiem do specjalnych poruczeń. I w takiej roli wystąpił w drużynie mistrza świata z Meksyku (1974).
Potem znów przegrał uczciwą rywalizację z młodszymi (Karbarz, Lubiejewski, Rybaczewski) i na IO do Montrealu (1976) już nie poleciał, poświęcając się całkowicie pracy szkoleniowej. Jako trener (stąd ps. „profesor”) odniósł kilka spektakularnych sukcesów. Z polską reprezentacją męską (1979-1983) zdobył 4 m. na IO w Moskwie (1980), 2 m. na ME (1979, 1981), tytuł mistrza Polski z Płomieniem Milowice (1979) i Puchar Europy Mistrzów Krajowych (1978), a w latach osiemdziesiątych prowadził drużynę narodową Włoch, najpierw juniorów (MŚ 1985 – 2 m., ME 1984 – 3 m.), a potem seniorów. Prowadził również drużynę klubową Włoch Santal Parma, zdobywając 2 miejsce w PEMK (1986).
Bardzo lubiany, lojalny i koleżeński. Zasłużony Mistrz Sportu, odznaczony m. in. złotym Medalem za Wybitne Osiągnięcia Sportowe. Był żonaty. Miał dwoje dzieci. Syn Artur (ur. 1974) również czołowy siatkarz we Włoszech. Z zespołem Messagero Ravenna zdobył Puchar Europy Mistrzów Krajowych (1993).
Zmarł nagle we Włoszech 7 września 2000 r.
*1968 Meksyk: członek drużyny siatkówki, która po zwycięstwach nad Meksykiem 3:1, Belgią 3:0, USA 3:0, Brazylią 3:0, Bułgarią 3:0 i CSRS 3:1 oraz porażkach z Japonią 0:3, ZSRR 0:3 i NRD 0:3, zajęła 5 m. w turnieju (zw. ZSRR). Skład drużyny zob. – Ambroziak Zdzisław.
Bibl.: Głuszek, Leksykon 1999, s. 320; Pawlak, Olimpijczycy, s. 229 (tu błędne miejsce urodzenia: luty); MES, t. 2, s. 402; Mecner, 80 lat siatkówki, s. 14, 109 i dalsze; AAWF Warszawa, sygn. D-3421 / S.