elektromonter, trener, siłacz z Palowic, który zdobywając po 15 latach przerwy tytuł mistrza świata (1997), przypomniał o naszej dawnej potędze w tej dyscyplinie sportu, brązowy medalista olimpijski z Atlanty (1996).
Urodzony 8 września 1968 w Palowicach koło Żor w tradycyjnej górniczej rodzinie Bolesława (kopalnie Bolesław Śmiały i Makoszowy) i Hildegardy (Julii), w której z siedmiorga dzieci (Marian, Bogdan, Lidia, Hilary, Weronika, Andrzej, Monika) wszyscy czterej synowie uprawiali sport. Najstarszy Marian, który w rodzinie jako pierwszy rozpoczął przygodę ze sztangą, doszedł do tytułu wicemistrza świata i Europy wśród juniorów (1976). Do podobnych zaszczytów nawiązał nieco później (1983) Hilary, Bogdan przerwał treningi, kiedy poświęcił się pracy misyjnej Świętej Rodziny w Papui Nowej Gwinei i dopiero najmłodszy Andrzej spełnił braterskie marzenia i zaspokoił rodzinne, sportowe ambicje. Absolwent Zawodowej Szkoły Górniczej (elektromonter), podnosił ciężary od 10 roku życia.
Zawodnik (170 cm, 80 kg) Górnika Czerwionka (1985-1993) i od 1994 Śląska Tarnowskie Góry (krótko reprezentował także barwy Śląska Wrocław i opolskiej Odry). Jego sportowe mistrzostwo (obok braci) doskonalili trenerzy: Bolesław Palichleb i Tadeusz Psiuk (kluby) oraz Zygmunt Smalcerz i Ryszard Szewczyk (kadra). Dzięki wrodzonej pracowitości i sumienności stosunkowo szybko awansował do krajowej czołówki, a w latach 1995-1997 (z 17 lat trwającej kariery sportowej) stał się najlepszym polskim sztangistą ostatniej dekady. Po zdobyciu srebrnego medalu ME 1995 (w. półciężka 83 kg) – 372,5 kg (167,5 + 205), wywalczył brązowy medal olimpijski w Atlancie 1996 (jako jedyny, ratując mocno nadwątlony prestiż polskiej sztangi).
W 1997 roku podczas MŚ w Chiang Mai w Tajlandii wywalczył złoty medal mistrza świata w. półciężkiej – 380,0 kg (172,5+207,5). Nie osiągnął wprawdzie rewelacyjnego wyniku (zwłaszcza w preferowanym przez siebie podrzucie), ale wykonał sześć czystych podejść, demonstrując wielką taktyczną dojrzałość i przypominając światu, że polska sztanga jeszcze nie zginęła (był to bowiem pierwszy złoty medal mistrza świata zdobyty przez naszego reprezentanta od… 15 lat). Niestety, dalsza część kariery siłacza z Palowic (mistrz Polski w. średnia 75 kg w 1991) nie była już taka udana i panuje powszechna opinia, że nie wykorzystał on w pełni swojego talentu. Zakończył uprawianie sportu z powodu kontuzji. Odznaczony m.in. Srebrnym Krzyżem Zasługi.
*1992 Barcelona: podnoszenie ciężarów, w. półciężka 82,5 kg – 10. na 31 start. z wynikiem 350 kg: 160+190 (zw. P. Dimas Grecja – 370 kg: 167,5+202,5).
*1996 Atlanta: podnoszenie ciężarów, w. półciężka 83 kg – 3. na 20 start. z wynikiem 372,5 kg: 170 +202,5 zdobywając brązowy medal (zw. P. Dimas Grecja – 392,5 kg: 180+212,5).
Bibl.: Głuszek, Leksykon 1999, s. 172; Pawlak, Olimpijczycy, s. 50; Klimontowicz, Ruch olimpijski, s. 53; Szyk, Polski sport ciężarowy, s. 44, 48, 55; Duński, Od Paryża, s. 120-121; Kronika Sportu, s. 980; uwaga: miejsce urodzenia i prawidłowa jego pisownia brzmi: Palowice koło Rybnika lub koło Żor.
