ps. „Czoper”, jeden z najlepszych polskich obrońców, wychowanek krakowskiej Wisły, medalista olimpijski: złoty (1972) i srebrny (1976) oraz brązowy medalista MŚ (1974).
Urodzony 13 stycznia 1951 w Tomaszowie Mazowieckim, syn Antoniego i Stanisławy (mieli czterech synów z których trzech, oprócz Antoniego – Henryk i Tadeusz grało w piłkę nożną), absolwent Zasadniczej Szkoły Zawodowej nr 2 (1968), V Liceum Ogólnokształcącego dla Pracujących w Nowej Hucie (1974) i AWF w Krakowie, gdzie otrzymał tytuł magistra wf (1988).
Piłkarz (180 cm, 73 kg), prawy obrońca (także stoper i libero), wychowanek krakowskiej Wisły (1963-1970 i 1972-1978) reprezentował też barwy Gwardii Warszawa (1970-1972 i 1978-1981) i FC Brugge (1981-1984). W ciągu 10 sezonów ligowych rozegrał w Wiśle (1969-1978) 201 meczów, strzelając 1 gola, mistrz Polski (1978), natomiast w Gwardii w ciągu 3 sezonów ligowych (1971-1972 i 1979) wystąpił 41 razy bez zdobytych bramek; jako reprezentant Polski (82 A + 5, 1 gol) zadebiutował w meczu z Irakiem (1970), a ostatni pojedynek w barwach narodowych rozegrał z Kolumbią (1980). Powołany do reprezentacji seniorów (poprzednio w latach 1968-1969 rozegrał 10 meczów w drużynie narodowej juniorów) przez Ryszarda Koncewicza, stał się niebawem podstawowym graczem słynnej drużyny „orłów” Kazimierza Górskiego (potem był jeszcze w kadrze trenując pod kierunkiem Jacka Gmocha i Ryszarda Kuleszy).
2-krotny uczestnik mistrzostw świata (1974, 1978), brązowy medalista z RFN (1974). Chodził własnymi ścieżkami, lubił mieć „własne zdanie” i z tego najczęściej powodu przeżywał wiele rozczarowań i konfliktów (Gmoch, Piechniczek). Był znakomitym obrońcą, na boisku spokojny i opanowany, wzbudzał zaufanie partnerów i widzów. Nie był showmanem, nie umiał odpowiednio „sprzedać” swoich umiejętności; był milczkiem, stąd nie cieszył się specjalnym zainteresowaniem mediów. Po zakończeniu kariery zawodniczej, powrócił z Belgii (1983) i zajął się studiami. Z dyplomem nauczyciela wf i trenera piłki nożnej pracował w klubach (Clepardia, Cracovia, CKS Czeladź) i w szkole. Był też trenerem reprezentacji Polski juniorów (1997) i trenerem koordynatorem grup młodzieżowych w krakowskiej Wiśle (1998-2001).
Zasłużony Mistrz Sportu, odznaczony m. in. złotym, srebrnym i brązowym Medalem za Wybitne Osiągnięcia Sportowe i Krzyżem Kawalerskim OOP. Piłkarz roku 1975, zdobywca „Złotych Butów” 1975.
*1972 Monachium: obrońca drużyny piłkarskiej, która w grupie elim. (4 druż.) pokonała Kolumbię 3:0, Ghanę 4:0 i NRD 2:1 zajmując 1. msc w grupie; w grupie półfin. (4 druż.) zremisowała z Danią 1:1 oraz zwyciężyła ZSRR 2:1 (Szymanowski „wyłączył” z gry słynnego później napastnika radzieckiego Olega Błochina) i Maroko 5:0 (w tym meczu uległ ciężkiej kontuzji i nie wystąpił w finale) zajmując 1. msc w grupie; w meczu finałowym wygrała z Węgrami 2:1 (0:1) zdobywając złoty medal. Wystąpił we wszystkich spotkaniach z wyjątkiem finałowego. Skład drużyny zob. – Anczok Zygmunt.
*1976 Montreal: obrońca drużyny piłkarskiej, która w grupie elim. (3 druż.) pokonała Iran 3:2 i zremisowała z Kubą 0:0, zajmując 1. miejsce w grupie; w ćwierćfin. zwyciężyła KRL-D 5:0 (Szymanowski strzelił jedną bramkę); w półfin. wygrała z Brazylią 2:0; w finale przegrała z NRD 1:3 (0:2) zdobywając srebrny medal. Wystąpił we wszystkich spotkaniach. Skład drużyny zob. – Benigier Jan.
Bibl.: Głuszek, Leksykon 1999, s. 345 (tu błędnie 2-krotny medalista MŚ); Pawlak, Olimpijczycy, s. 257-258; Duński, Od Paryża, s. 919-920 (tu błędny rok urodzenia 1961); EP Fuji: Wisła, s. 191-192, Polonia, s. 269, Biało-Czerwoni, t. 20, s. 178, Liga polska, t. 25, s. 192; Gowarzewski, Encyklopedia, s. 501; Gowarzewski, Biało-Czerwoni, s. 372; AAWF Kraków, nr alb. 2004 / Z.