lekarz chirurg, najwyższy polski szermierz wszystkich czasów (196 cm), czołowy szpadzista świata lat sześćdziesiątych, brązowy medalista olimpijski z Meksyku (1968).
Urodzony 16 lutego 1937 w Chorzowie, absolwent Akademii Medycznej w Rokitnicy (lekarz chirurg). Szermierz (196 cm, 82 kg) tamtejszego AZS (1954-1964) i Piasta Gliwice (1964-1973) nad którego szpadowym mistrzostwem pracowali trenerzy: Antoni Franz, Antoni Sobik i Zbigniew Czajkowski. Czołowa postać w tej broni do czasów ujawnienia się innego talentu, Bohdana Andrzejewskiego. „Etatowy” reprezentant Polski (1957-1972), podobnie jak Henryk Nielaba. Idealnie łączył wyczyn sportowy ze studiami medycznymi. Trzykrotny mistrz (1964, 1970, 1973) i 2-krotny wicemistrz (1957, 1972) Polski w konkurencji indywidualnej oraz 3-krotny wicemistrz kraju w rywalizacji drużynowej (1968, 1969, 1972).
Uczestnik mistrzostw świata. Indywidualnie wywalczył brązowy medal w Moskwie (1966). W drużynie był: mistrzem świata w Gdańsku (1963) i srebrnym medalistą w Ankarze (1970); także finalistą (5 m.) w Montrealu (1967). Pierwszy, większy sukces na arenie międzynarodowej odniósł w Paryżu (1957), kiedy podczas Uniwersjady wygrał turniej indywidualny (sukces ten powtórzył w Sofii w 1961). Żegnał się z szermierką podczas mistrzostw krajowych (15 kwietnia 1973), kiedy już, jako praktykujący lekarz (w przerwie między operacjami) zdobył na pożegnanie mistrzostwo Polski bijąc w finale dużo młodszego, klubowego kolegę – Zbigniewa Matwiejewa. Mistrz Sportu, odznaczony m. in. Medalem za Wybitne Osiągnięcia Sportowe i Złotym Krzyżem Zasługi (1979).
*1960 Rzym: szermierka, szpada ind. – w pierwszej grupie elim. (6 zaw.) zajął 3. msc z 3 zw. oraz po zwycięskim pojedynku barażowym z Kolumbijczykiem E. Echeverrią 5:4, w drugiej grupie elim. (6 zaw.) zajął 4. msc z 3 zw. w grupie ćwierćfin. (6 zaw.) zajął 4. msc z 2 zw., odp. z konk.; szpada druż. – w grupie elim. (3 druż.) po zwycięstwie nad Hiszpanią 9:7 (Gonsior 3 zw.) i remisie z Belgią 8:8 – w trafieniach 61:61 (1 zw.) Polacy zajęli 1-2. msc. W pojedynku o wejście do ćwierćfin. przegrali z Luksemburgiem 8:8 – w trafieniach 61:61 (2 zw.), odp. z turnieju. O porażce zespołu polskiego zdecydowało dodatkowe spotkanie pomiędzy W. Glosem i Luksemburczykiem E. Gutenkaufem, przegrane przez Polaka 2:5. Partnerami w drużynie byli: W. Glos, A.Kryński, J. Kurczab i J. Strzałka.
*1964 Tokio: szermierka, szpada ind. – w pierwszej grupie elim. (8 zaw.) zajął 1. msc z 6 zw., w drugiej grupie elim. (7 zaw.) zajął 1. msc z 4 zw., w pierwszej walce pucharowej pokonał D. Hecke (ORO/RFN) 10:5, w drugiej przegrał z G. Krissem (ZSRR) 3:10, w pojedynku o msc 5-8 pokonał Szweda O. Lindwalla 10:7 i Francuza C. Bourquarda 10:3, zajmując 5. msc w turnieju; szpada druż. – w grupie elim. (3 druż.) po zwycięstwie nad Koreą Płd. 14:2 (nie walczył), Polacy zajęli 2. msc. W pojedynku o msc 1-8 przegrali z Włochami 6:9 (2 zw.), a w walce o msc 5-8 zwyciężyli kolejno Szwajcarię 9:5 (2 zw.) i ORO/RFN 8:8 – w trafieniach 62:66 (2 zw.), zajmując 5. msc w turnieju (zw. Węgry). Partnerami w drużynie byli: B. Andrzejewski, H. Nielaba, R. Parulski i M. Pomarnacki.
*1968 Meksyk: szermierka, szpada ind. – w pierwszej grupie elim. (6 zaw.) zajął 2. msc z 3 zw., w drugiej grupie elim. (6 zaw.) zajął 1. msc z 5 zw. , w pierwszej walce pucharowej wygrał z Brytyjczykiem N. Halstedem, w 1/16 przegrał z G. Krissem (ZSRR). W rozgrywkach barażowych pokonał w 1/16 Brytyjczyka N. Halsteda, w 1/8 F. Zimmermana (RFN) i w ćwierćfin. przegrał z Francuzem J. Allemandem, odp. z turnieju; szpada druż. – w grupie elim. (4 druż.) po zwycięstwie nad Argentyną 16:0 (4 zw.), Kanadą 10:6 (3 zw.) i NRD 9:7 (2 zw.) Polacy zajęli 1. msc, następnie pokonali Francję 9:7 (2 zw.) oraz przegrali z Węgrami 5:9 (2 zw.) , a w pojedynku o msc 3-4 zwyciężyli RFN 9:6 (2 zw.), zdobywając brązowy medal (zw. Węgry). Partnerami w drużynie byli: B. Andrzejewski, K. Barburski, M. Butkiewicz i H. Nielaba.
*1972 Monachium: szermierka, szpada ind. – 4. msc w grupie elim. (6 zaw.) z 2 zw., 2. msc w drugiej grupie elim. (6 zaw.) z 3 zw. , 4. msc w grupie ćwierćfin. (6 zaw.) z 3 zw. , odp. z konk.; szpada druż. – w grupie elim. (4 druż.) po zwycięstwach nad Luksemburgiem 9:6 (nie walczył) i Meksykiem 11:5 (3 zw.) i porażce ze Szwajcarią 6:9 (1 zw.) Polacy zajęli 2. msc; w ćwierćfin. przegrali z Węgrami 1:9 (0 zw.); w spotkaniu o msc 5-8 pokonali Szwecję 9:7 (nie walczył) i przegrali z Rumunią 3:9 (0 zw.) zajmując 6. msc (zw. Węgry). Partnerami w drużynie byli: B. Andrzejewski, K. Barburski, J. Janikowski i H. Nielaba.
Bibl.: Głuszek, Leksykon 1999, s. 199-200; Pawlak, Olimpijczyy, s. s. 83; Marzec, Historia medalami pisana, s. 67, 95-97; Duński, Od Paryża, s. 220-221; Klimontowicz, Ruch olimpijski, s. 58; MES, t. 1, s. 190; Borzęcki, Białą bronią, s. 6, 10, 47 i dalsze; Łuczak, Szermierka w Polsce, s. 100 i dalsze; Kronika sportu, s. 1002. Uwaga: w większości źródeł podaje się błędnie: 2-krotny mistrz Polski (1964, 1973), tymczasem podczas MP 1970 wprawdzie w konkursie indywidualnym szpady wygrał Szwed Rolf Edling, ale zgodnie z ówczesnym regulaminem, mistrzem Polski został drugi zawodnik turnieju B. Gonsior (trzecim był także Szwed Hans Jacobsen); obecnie nie dopuszcza się do mistrzostw krajowych w Polsce zawodników zagranicznych (w szermierce).
