DUBICKI BOLESŁAW (1924 – 2004)
|
prac. cywilny WP, zasłużony trener, od początku życia związany z zapasami (styl klas.), wielokrotny mistrz Polski (w. półśredniej i średniej), olimpijczyk z Rzymu (1960) i Tokio (1964).
Urodzony 16 września 1934 w Warszawie, syn Kazimierza, absolwent miejscowego Liceum Ogólnokształcącego (1967). Zapaśnik (165 cm, 78-84 kg) stołecznych klubów: Ogniwa (1951-1953) i KS „Elektryczność” (1954) i Legii (1954-1968) z którą związany był przez całe życie (prac. cywilny WP), wychowanek trenerów: Witalisa Książkiewicza i Piotra Szczeblewskiego. Trenowany również przez Stefana Szajewskiego i Jana Majewicza. Prawdziwy chłopak z przedwojennych Szmulek (panowała opinia że z tej dzielnicy wychodzili ludzie albo ambitni, albo wykoślawieni). Rozpoczynał karierę sportową (8 sierpnia 1951) w małej hali Ogniwa na Tamce. Powołany do odbycia zasadniczej służby wojskowej (1954) pozostał w nim aż do emerytury. – Prawie 50 lat spędzonych w stołecznej Legii było dla mnie studiami na Harvardzie – powiedział kiedyś. Człowiek i zapaśnik z zasadami (zawsze miał własne zdanie). 8-krotny mistrz Polski: w w. półśredniej – 1963, 1964 i średniej – 1960, 1961, 1965-1968 nigdy nie zdobył medalu na wielkich światowych zawodach. Finalista MŚ: 1961 – 5 m. (w. średnia), 1965 i 1966 – 4 m. (w. półśrednia) był też 2-krotnym uczestnikiem IO 1960, 1964), gdzie otarł się o medal olimpijski (szczególnie w Tokio). Na przeszkodzie stanął jednak sposób i styl walki polskich zapaśników lat sześćdziesiątych oparty na sile i wytrzymałości i prawie kompletnym braku fantazji (w walce) i odwagi do podjęcia ryzyka (stąd aż trzy remisowe walki i w konsekwencji „tylko” 4 m.).
Od 1971 był w Legii kierownikiem sekcji i jednocześnie trenerem – koordynatorem, w latach 1979-1984 wspomagał w pracy szkoleniowej trenerów związkowych, w 1981uzyskał tytuł trenera klasy „M”. Uczył zapasów i kształtował charaktery. Jego „chłopcy” zdobyli 37 medali IO, MŚ i ME. Największe sukcesy to mistrzostwo świata Andrzeja Maliny (1986) i mistrzostwo olimpijskie Andrzeja Wrońskiego na IO w Seulu (1988) i Atlancie (1996). A przecież jego wychowankami byli również: Wiesław Dziadura, Jacek Fafiński, Adam Ostrowski i Włodzimierz Zawadzki. – Wroński potrafił rano wysiąść z samolotu po całonocnej podróży i już po godzinie być na treningu – z rozrzewnieniem wspominał najwybitniejszego z wychowanków. Zasłużony Mistrz Sportu odznaczony m.in. srebrnym i brązowym Medalem za Wybitne Osiągnięcia Sportowe i Krzyżem Oficerskim OOP (1996). Rozwiedziony (córka Małgorzata). Mieszkał w Warszawie, zmarł 15 lutego 2004 roku.
Bibl.: Głuszek, Leksykon 1999, s. 182; Pawlak, Olimpijczycy, s. 62 (tu nieprawdopodobny wzrost mistrza – 195 cm); Staniszewski, Dzieje, s. 39, 66, 122, 139, 141, 147; Kronika sportu, s. 1014, 1015; MES, t. 1, s. 141; Księga sportu polskiego, s. 538; Godlewski, Olimpijskie turnieje, s. 81, 82, 85, 133, 136, 211, 236, 239, 240; Lipski, MEZ, t. VI, s. 51; Wywiad środowiskowy.
*1960 Rzym: styl klas., w. średnia 79 kg – w pierwszej kolejce zremisował z Norwegiem O. Barlie 2:2, w drugiej położył na łopatki w 5.44 min. Marokańczyka H. Haddaoui, w trzeciej zwyciężył Fina P. Punkari 3:1, w czwartej zremisował z Rumunem I. Taranem 2:2, w piątej zremisował z Turkiem K. Ayvazem 2:2, zajmując w turnieju 5-6 m. (zw. Bułgar D. Dobrew).
*1964 Tokio: styl klas., w. półśrednia 78 kg – w pierwszej kolejce pokonał R. Camilleri (USA) 3:1, w drugiej zwyciężył A. Michielsa (Belgia) 3:1, w trzeciej wygrał z H. Langlem (Austria) 3:1, w czwartej zremisował z A. Rizmayerem (Węgry) 2:2, w piątej zremisował z Bułgarem C. Todorowem 2:2, a w rozgrywce finałowej przegrał z A. Kolesowem (ZSRR) 1:3 i zremisował z B. Nyströmem 2:2 zajmując 4 m. w turnieju (zw. A. Kolesow ZSRR).
| « powrót do listy |
