mjr sł. st. Wojska Polskiego, najlepszy strzelec 31 p. Strzelców Kaniowskich, olimpijczyk z Paryża (1924).
Urodzony 14 kwietnia 1890 w majątku Woskajcie (ziemia Kowieńska) na Litwie, syn Stanisława (rodzina chłopska) i Ernestyny Dowgiałło, ukończył 8-klasowe gimnazjum w Szawlach (1910) oraz dwa kursy prywatnej praktyki rolniczej. Wcielony do armii rosyjskiej (2 listopada 1915) otrzymał stopień młodszego oficera po szkole chorążych w Irkucku (1916). W Wojsku Polskim (od 11 grudnia 1917) przydzielony do 4 Dyonu gen. Żeligowskiego (27 pp.) jako młodszy oficer. Wzięty do niewoli przez Ukraińców (10 grudnia 1918), ucieka z niej i powraca do 4 Dyonu, po czym wraz z 15 p. strzelców wcielony zostaje (15 lipca 1919) do 31 p. Strzelców Kaniowskich, z którym związane jest jego przyszłe zawodowe życie i sportowa kariera. Uczestnik walk na frontach: ukraińskim i litewsko – białoruskim (odznaczony Krzyżem Walecznych).
W dniu 21 listopada 1919 składa prośbę o pozostanie w Wojsku Polskim jako oficer zawodowy. Po przeszkoleniu w Szkole Podchorążych (1921) i kursie Karabinów Maszynowych i Broni Specjalnej (1922), awansuje kolejno do stopnia ppor. (1921), por. (1921) i kapitana (1924). Sam doskonale strzela i zajmuje się wyszkoleniem strzeleckim kadry swego pułku. Jest też instruktorem w kompanii podoficerskiej Centralnej Szkoły Strzelniczej. Przeniesiony w stan spoczynku (30 kwietnia 1931), zostaje ponownie powołany do służby czynnej (24 sierpnia 1938) i awansowany do stopnia majora (4 września 1939). Ze sportem strzeleckim zapoznał się w Irkucku (1916), jako zawodnik i trener stanął do mistrzostw Wojska Polskiego (1922) w Biedrusku i tam po raz pierwszy zwyciężył w strzelaniu z karabinu bojowego (drużyna pułkowa też wywalczyła I miejsce).
Wyróżnił się również podczas mistrzostw Polski we Lwowie (1924). Zwyciężył w strzelaniu z pistoletu (50 m – 132 pkt.), a w konkurencji indywidualnej w strzelaniu z karabinu na 300 m z trzech postaw zajął drugie miejsce i znalazł się w 7-osobowej ekipie olimpijskiej. Talent strzelecki Gościewicza ujawnił się w całej okazałości w latach następnych. Podczas II Narodowych Zawodów Strzeleckich w Krakowie (1925) wywalczył dwa tytuły mistrzowskie i dwa wicemistrzowskie, a trenowany przez niego pułkowy zespół łódzki zdobył 1/4 wszystkich możliwych do zdobycia nagród. Był uczestnikiem wielu zawodów międzynarodowych, ale największy sukces odniósł podczas Mistrzostw Świata we Lwowie (1931) zdobywając brązowy medal w strzelaniu z karabinu bojowego (podczas tych zawodów otrzymał nagrodę prezydenta Francji dla najlepszego zawodnika reprezentacji Polski). Uczestnik kampanii wrześniowej 1939, przebywał po jej zakończeniu w Łodzi, gdzie (lipiec 1940) aresztowało go gestapo. Z więzienia piotrkowskiego trafił do pracy w kopalni rudy żelaznej na Śląsku. Przeżył wojnę. Krótko po jej zakończeniu (1945-1947) służył jeszcze w Wojsku Polskim kierując wydziałem wyszkolenia bojowego i wychowania fizycznego Dowództwa Okręgu Wojskowego w Łodzi, po czym przeszedł na emeryturę.
Postępujący astygmatyzm oka przerwał jego karierę zawodniczą (1951). Poświęcił się całkowicie pracy trenerskiej w łódzkich klubach i szkoleniu kadry narodowej (przygotowania do IO w Meksyku). Był działaczem Polskiego Związku Strzelectwa Sportowego. Odznaczony m. in. Złotym Krzyżem Zasługi.
Zmarł w Łodzi 26 sierpnia 1973.
* 1924 Paryż: strzelectwo sportowe, pistolet szybkostrzelny – 18 strzałów do sylwetek (3 serie po 6 strzałów), 25 m – 47 m. na 55 start. z wynikiem 12 pkt. (zw. Amerykanin H. Bailey – 18 pkt.); karabin dowolny strzelanie z pozycji leżącej 400 m, 600 m, 800 m druż.- 15 m. na 18 start. z wynikiem 477 pkt. (zw. USA – 676 pkt. ). Gościewicz zdobył 93 pkt. Jego partnerami w drużynie byli: M. Borzemski (101), F. Brożek (94), S. Kowalczewski (96) i W. Świątek (93).
Bibl.: Słownik WF, 1980, z. 4, s. 131-133 (Andrzej Bogusz); Bogusz, Łódzcy olimpijczycy, s. 48; Głuszek, Leksykon 1999, s. 201; Pawlak, Olimpijczycy, s. 84: Polakiewicz, Igrzyska, s. 266 i dalsze; Zestawienie, Strzelectwo, s. 3; Wywiad środowiskowy; CAW:AP 7688 + 9675 + 10143.