magister praw, olimpijczyk z Amsterdamu (1928), wybitny działacz sportowy, wieloletni prezes PZLA, jeden z twórców Wunderteamu, „Weteran IAFF”.
Urodzony 10 maja 1905 w Bochni (woj. krakowskie) syn Walentego i Heleny z Kazimierowskich. Lata młodzieńcze spędził w Warszawie, gdzie ukończył szkołę podstawową, gimnazjum i Wydział Prawa UW z tytułem magistra praw (1929). W stolicy także podjął pierwszą pracę, jako referent w Ministerstwie Skarbu. Sport był dla rodziny Forysiów jednym z ważnych czynników odradzającego się państwa polskiego: ojciec należał do najaktywniejszych działaczy piastując przez wiele lat funkcję prezesa Warszawskiego OZLA, a syn (w barwach Orła Białego i Warszawianki) przeszedł wszystkie etapy kariery czołowego lekkoatlety (1923-1929) w biegach średnich.
Był 8-krotnym rekordzistą Polski (1000 m, 1500 m, 2000 m, sztafeta olimpijska), 4-krotnym reprezentantem kraju w meczach międzypaństwowych (1927-1929), 3-krotnym mistrzem Polski w biegu na 1500 m (1925-1927) mając rekordy życiowe: 400 m – 53,4 (16 maja 1928 Warszawa), 800 m – 2.00,0 (31 lipca 1927 Zagrzeb) i 1500 m – 4.06,0 (8 lipca 1927 Warszawa).
Miał zaledwie 24 lata, kiedy obok czynnego uprawiania sportu włączył się do działalności społecznej w ruchu sportowym: po raz pierwszy wszedł do władz PZLA i współuczestniczył w budowie lekkoatletycznej potęgi Warszawianki (z Kusocińskim, Petkiewiczem i Walasiewiczówną na czele).
Ogromne zasługi w rozwoju polskiej lekkoatletyki położył dopiero w okresie powojennym. Piastując bardzo odpowiedzialne funkcje w życiu zawodowym (od naczelnika wydziału w Ministerstwie Skarbu do dyrektora Departamentu Kadr Ministerstwa Finansów), ostro włączył się do dzieła odbudowy sportu polskiego, najpierw jako jeden z wiceprezesów PZLA (prezesem w latach 1945-1949 był jego ojciec Walenty), a od 1949 jako jego prezes (do 1965). Był niewątpliwie jednym z głównych architektów budowy potęgi polskiej lekkoatletyki i współtwórcą tzw. Wunderteamu.
Od 1962 członek Komitetu Europejskiego Międzynarodowej Federacji Lekkoatletycznej (IAFF), inicjator (jako przewodniczący Komisji Młodzieżowej IAFF) organizacji Europejskich Igrzysk Młodzieżowych i Europejskich Igrzysk Juniorów, które zorganizowane po raz pierwszy w Polsce zyskały sławę i uznanie. Foryś otrzymał honorowy tytuł „weterana IAFF” i wybrany został honorowym prezesem PZLA (1965). Za swą wieloletnią działalność w pracy zawodowej i społecznej został odznaczony m. in. Krzyżem Oficerskim OOP (1959).
Zmarł nagle 23 lutego 1966 r. w Warszawie i został pochowany na Cmentarzu Powązkowskim.
*1928 Amsterdam: lekkoatletyka, 1500 m – 3 m. w przedb. (9 zaw.) i odp. z konk. (zw. H. E. Larva, Finlandia – 3.53,2).
Bibl.: Słownik WF, 1971, z. 1, s. 149-150 (Maria Boukef); Głuszek, Leksykon 1999, s. 188; Pawlak, Olimpijczycy, s. 70 (tu błędne daty urodzenia: 10.09.1905 i śmierci: 24.02.1966; USC Warszawa-Śródmieście – AZ Nr I /381/1966.