ślusarz, wielki hokejowy talent urodzony w Wyrach, ciężko kontuzjowany podczas MŚ w Bukareszcie (1972), olimpijczyk z Sapporo (1972).
Urodzony 16 czerwca 1950 w Wyrach, syn Augustyna i Anny Siewior, absolwent zasadniczej szkoły zawodowej (ślusarz). Hokeista (170 cm, 80 kg), lewoskrzydłowy Fortuny Wyry (1966-1969) i Baildonu Katowice (1969-1972). Ktoś kiedyś na Śląsku dowcipnie powiedział, że „gdyby na świecie nie było Kanady, hokej wynaleziony zostałby w Wyrach”. I na tej bazie ogólnej akceptacji społecznej i powszechnego zainteresowania (inicjatorem był miejscowy ksiądz, a pierwszymi graczami jego ministranci), grali w hokeja bracia Góralczykowie: Józef, Robert i Feliks. Tylko najstarszy Edmund (Ewald) nie miał smykałki do tej gry. Najmłodszy Feliks za to (wspominał gracz i trener Fortuny Kazimierz Bojdoł) był „strasznym pracusiem, dla którego nie było straconego dnia”. Ale także wielkim talentem (na początku lat siedemdziesiątych chcieli go kupić działacze czeskiej TJ Vitkovice).
Po przejściu do Baildonu wraz z Karolem Żurkiem i Tadeuszem Obłojem stworzył formację ofensywną, jedną z najskuteczniejszych na krajowych lodowiskach (w ciągu 5 sezonów ligowych rozegrał 132 mecze i zdobył 79 goli). Świetny atak Baildonu szybko trafił także do reprezentacji kierowanej przez Anatolija Jegorowa. Olimpijczyk (1972) i uczestnik 3 turniejów o MŚ: 1970 Sztokholm – 6 m., 1971 Berno, Lyss – 8 m. (gr. B-2), 1972 Bukareszt – 7 m. (gr. B-1). W sumie rozegrał w reprezentacji 35 meczów (1969-1972) strzelając 19 bramek. Tragiczny finał kariery szybkiego lewoskrzydłowego naszej narodowej drużyny nastąpił podczas bukareszteńskiego turnieju (30 marca 1972). W 53 minucie meczu z Jugosławią (Polska prowadziła 5:2) goniąc przeciwnika (stracił krążek na niebieskiej linii), rzucił się pod łyżwy nadjeżdżającego Jugosłowianina. Tylna część jednej z nich (kiedyś szpice nie miały plastikowej osłony – nasadki) trafiła Polaka w oko, które wypłynęło. Nie pomogły żadne zabiegi i wysiłki lekarzy. Tragiczną sytuację pogłębiły zaburzenia pourazowe w mózgu (m. in. pojawiła się padaczka). Uwielbiany przez kibiców hokeista załamał się i nie chciał się leczyć. Względnej stabilizacji psychicznej nie sprzyjało także nieudane małżeństwo.
Zasłużony Mistrz Sportu. Zmarł w rodzinnych Wyrach 14 stycznia 1980 r.
*1972 Sapporo: członek drużyny hokejowej, która w elim. pokonała RFN 4:0 i w finale po porażkach z CSRS 1:14, Finlandią 1:5, Szwecją 3:5, USA 1:6 i ZSRR 3:9 zajęła 6 m. w turnieju (zw. ZSRR). Skład drużyny zob. – Batkiewicz Józef.
Bibl.: Głuszek, Leksykon 1999, s. 201 (tu błędnie miejsce śmierci Katowice, podobnie jak w pozostałych cytowanych źródłach); Pawlak, Olimpijczycy, s. 85; Klimontowicz, Ruch olimpijski, s. 58; Porada, Igrzyska, s. 879; Domański, Śladem, s. 181-182; Zieleśkiewicz, Encyklopedia, s. 69; USC Katowice, pismo z 6.08.2002; Wywiad środowiskowy.
