Fijas Piotr Władysław

FIJAS PIOTR WŁADYSŁAW

elektromonter, trener, czołowy skoczek narciarski z przełomu lat siedemdziesiątych i osiemdziesiątych zwany „łowcą rekordów”, medalista mistrzostw świata w lotach (Planica, 1979), olimpijczyk z Lake Placid (1980), Sarajewa (1984) i Calgary (1988).

Urodzony 27 czerwca 1958 w Bielsku Białej, syn Adama i Genowefy Waluś, absolwent zasadniczej szkoły zawodowej (elektromonter). Skoczek narciarski (185 cm, 80 kg), reprezentant Włókniarza Bielsko Biała (1969-1988) i Legii Zakopane (1978-1979 w czasie służby wojskowej), podopieczny trenerów: Jakuba Węgrzynkiewicza (pierwszy), Jana Furmana (wojsko) i Tadeusza Kołdera (kadra). Kiedy rozpoczynał treningi w Bielsku, kandydatów na skoczków było 40, pozostało trzech (Tadeusz i Piotr Fijasowie oraz Stanisław Pawlusiak). Wraz z Bobakiem i braćmi Tajnerami, Józefem i Henrykiem został powołany do kadry narodowej, której pod kierunkiem trenera Kołdera wyznaczono zadanie „odbudowy skoków po sukcesie Wojciecha Fortuny w Sapporo”. 
Operacja ta częściowo się udała i gdyby nie dwie kontuzje (zerwanie wiązadeł stawu kolanowego), rola w niej Fijasa mogła by być jeszcze większa. Polski skoczek, który po raz pierwszy zobaczył mamucią skocznię (1979), stał się niebawem „łowcą rekordów” na dużych obiektach 1986, 1987 (norweska Vickersund, słoweńska Planica) z rekordem świata włącznie (194 m), którego nikt nie mógł poprawić przez następne 7 lat. 13-krotny mistrz Polski: na skoczni 70 m (1980, 1984-1987) i skoczni 90 m (1979, 1982-1988). 3-krotny wicemistrz Polski: na skoczni 70 m (1983) i skoczni 90 m (1980, 1981). Był też brązowym medalistą MŚ 1979 Planica (loty narciarskie). Uczestnik MŚ: 1978 Lahti: 47 m. (70 m), 18 m. (90 m); 1981 Obersdorf – 17 m. (loty); 1982 Oslo: 19 m. (70 m), 29 m. (90 m); 1983 Harrachov: 12 m. (loty); 1985 Seefeld: 19m. (70 m), 22 m.(90 m); 1985 Planica: 14 m. (loty), 1986 Bad Mittendorf: 10 m. (loty); 1987 Obersdorf: 34 m. (70 m), 12 m. (90 m); 1988 Obersdorf: 7 m. (loty). Miejsca w PŚ: 1980-16; 1986-15; 3 zwycięstwa. Miejsca w Turnieju Czterech Skoczni: 1979-10, 1980-8, 1985-7, 1986-7. Zdobywca Pucharu Tatr na skoczni 70 m (1979). Rekordzista świata 1987 (194 m mamuci skocznia „Velikanka” Planica). 7-krotny rekordzista Polski w długości skoku: 151 m (1979 Planica), 166 m (1979 Planica), 168 m (1983 Harrachov), 171 m (1985 Planica), 180 m (1986 Kulm), 189 m (1987 Planica), 194 m (1987 Planica). Dwukrotny rekordzista Wielkiej Krokwi: 1979-116,5 m, 1985-117 m.
Po zakończeniu kariery zawodniczej (był w czasie jej trwania najwyższym skoczkiem świata) i ukończeniu kursu instruktora skoków narciarskich, od 1995 zaczął pracę trenerską. Najpierw rozpoczął współpracę (asystent) z czeskim trenerem naszej kadry narodowej Pavlem Mikeską, który stworzył grupę olimpijską i miał duży wkład w odbudowę polskich skoków po chudych latach osiemdziesiątych. Następnie (od 1 czerwca 1999) współpracował z Apoloniuszem Tajnerem jaki drugi trener reprezentacji narodowej, będąc skromnym współtwórcą ostatnich sukcesów Adama Małysza. Odkrył w sobie talent operatora filmowego rejestrując na taśmie dla potrzeb szkoleniowych skoki Polaków i ich wybitnych rywali. Zasłużony Mistrz Sportu. Żonaty (od 25 lipca 1981, Helena Marek), ma dwoje dzieci, mieszka w Szczyrku.
 
Bibl.: Głuszek, Leksykon 1999, s. 187;  Pawlak, Olimpijczycy, s. 68; MES, t. 2, s. 30;  Porada, Igrzyska, s. 961; Szatkowski, Stanisław Marusarz, król nart, s. 144;  Szatkowski, Od Marusarza do Małysza, s. 243-250;  Zieleśkiewicz, Encyklopedia, s. 58, 378, 380, 381, 394; USC Bielsko-Biała, AU 1501/1958/1; USC Szczyrk, AM 57/1981.
*1980 Lake Placid: średnia skocznia – 47 m. na 48 start. , skoki 79,5 m i 59 m z notą 144.0 (zw. A. Innauer, Austria – skoki 89 m i 90 m z notą 266.3); duża skocznia – 14 m. na 50 start., skoki 107 m i 101 m  z notą  226.1 (zw. J. Törmänen, Finlandia – skoki 114,5 m i 117 m z notą 271.0).
*1984 Sarajewo: średnia skocznia – 7 m. na 58 start., skoki  87 m i  88 m z notą  204.5 (zw. J. Weissflog, NRD – skoki 90 m i 87 m z notą 215,2); duża  skocznia – 17 m. na 53 start., skoki 103 m i 95 m z notą  180.6 (zw. M. Nykaenen, Finlandia – skoki 116 m i 111 m z notą 231.2).
*1988  Calgary: średnia skocznia – 10 m. z notą 195.4  za skoki 84,5 m, 80 m (zw. M. Nykaenen, Finlandia – 229.1 za skoki 89,5 m i 89,5 m); duża skocznia – 13 m. z  notą  192.6 za skoki  107,5 m i 102 m (zw. M. Nykaenen, Finlandia – 224.0 za skoki 118,5 m i 107 m).