zawodnik SN PTT, olimpijczyk z Chamonix (1924), działacz sportowy i społeczny, wytwórca nart.
Urodzony 25 listopada 1896 w Jaszczurówce, syn Józefa i Franciszki Karpal, w czasie nauki ciesielstwa w zakopiańskiej Szkole Przemysłowo Drzewnej (ukończył ją w 1914, a praktykę jako cieśla odbywał nawet w Wiedniu, robił narty pod kierunkiem dyr. S. Barabasza). Wtedy też (od 1912) zaczął startować w zawodach sportowych (zjazd z Kasprowego Wierchu na Kalatówki), by stać się w latach następnych (jak mówią zakopiańscy fachowcy) założycielem „dynastii” narciarskiej. Legionista (1914-1915), następnie w wojsku austriackim (1916-1917) uczył w Zakopanem jazdy na nartach, wreszcie w Wojsku Polskim (1918-1920) – w Kompanii Wysokogórskiej. Też szkolił żołnierzy, uczestniczył w zaprawie taterniczej, brał udział w zawodach. W tym czasie odniósł największe sukcesy sportowe będąc mistrzem Polski: w biegu na 18 km (1920), 50 km (1927) i w kombinacji klasycznej – biegu złożonym (1921); był również 3-krotnym wicemistrzem kraju: na 18 km (1921, 1924) i w skokach (1920) reprezentując barwy SN PTT (praktycznie od 1908 aż do śmierci).
Od 1926 właściciel zakładu produkującego i naprawiającego narty oraz sklepu ze sprzętem sportowym i taterniczym (Krupówki). Działacz SN PTT i PZN (kapitan związkowy), międzynarodowy sędzia narciarski (przez 12 lat z rzędu zwyciężał w zawodach sędziów narciarskich). Brat olimpijczyka (1928) Józefa Bujaka.
Zmarł w Zakopanem 11 września 1975 i tam też jest pochowany.
*1924 Chamonix: narciarstwo – biegi narciarskie, 18 km – 28 m. na 64 start. z czasem 1:42.13 (zw. Norweg T. Haug – 1:14.31); komb. nor. – po zajęciu 27 m. w biegu B. nie stanął do konkursu skoków i odp. z konk.
Bibl.: Zieleśkiewicz, Encyklopedia, s. 31-32; Głuszek, Leksykon 1999, s. 165; Pawlak, Olimpijczycy, s. 42 (tu miejsce urodzenia: Zakopane); Kapeniak, Tatrzańskie diabły, s. 15 i dalsze; Kronika sportu, s. 950, 953 ; WET, s. 124; Pinkwart, Nowy cmentarz, s. 36-37; MES, t. 1, s. 105 (tu miejsce urodzenia: Zakopane); Porada, Igrzyska, s. 811.
