ps. „Burza”, mechanik, obrońca ze słynnej drużyny ŁKS „rycerzy wiosny” (1958), olimpijczyk z Rzymu (1960).
Urodzony 7 października 1933 w Wejherowie, syn Kazimierza i Tekli Drożdżyńskiej, absolwent Technikum Mechanicznego, trener I klasy (1973). Piłkarz (173 cm, 72 kg), reprezentant bydgoskiej Gwardii, ŁKS Łódź (1957-1960) w którego barwach zdobył Puchar Polski (1957) i tytuł mistrza Polski (1958) oraz Odry Opole (1960-1965, liga).
47-krotny reprezentant Polski (45 A + 2), debiutował w meczu z Bułgarią (1957) i kończył karierę w drużynie narodowej podczas spotkania z Włochami (1965). Trener warszawskiej Gwardii (1968-1969, 1976-1977, 1981-1982, 1986-1987, 1996) oraz poznańskiej Olimpii, Gwardii Koszalin, Stomilu, Motoru i Okęcia.
Zasłużony Mistrz Sportu, odznaczony m.in. srebrnym i brązowym Krzyżami Zasługi i Złotą Odznaką PZPN. Honorowy Obywatel m. Łodzi. Zdobywca „Złotych Butów” (1960).
Zmarł 2 lutego 2015 roku.
*1960 Rzym: obrońca drużyny piłkarskiej, która w grupie elim. (4 druż.) pokonała Tunezję 6:1 oraz przegrała z Danią 1:2 i Argentyną 0:2, zajmując 3. miejsce w grupie i odp. z konk. Szczepański wystąpił w meczu z Tunezją. Skład drużyny zob. – Brychczy Lucjan.
Bibl.: Głuszek, Leksykon 1999, s. 339; EP Fuji: Polonia, s. 268, Biało-Czerwoni, t. 20, s. 178, Liga polska, t. 25, s. 192, 80 lat Łódzki OZPN, s. 78, 81, 86, 87, 158; Gowarzewski, Biało-Czerwoni, s. 372; Pawlak, Olimpijczycy, s. 251; USC Wejherowo, AU 430/1933.
