WAWROWSKI HENRYK
trener, reprezentacyjny obrońca ze Szczecina, srebrny medalista olimpijski z Montrealu (1976).
Urodzony 25 września 1949 w Szczecinie, absolwent Uniwersytetu Szczecińskiego (1987 pedagogika) i Wyższej Szkoły Policji w Szczytnie, trener. Piłkarz (172 cm, 80 kg), obrońca, wychowanek miejscowej Arkonii (1961-1970), zawodnik Gwardii Warszawa (1970-1971) i Pogoni Szczecin (1971-1979, liga) oraz greckiego Iraklisu z Salonik (1979-1981), ponownie Arkonii (1981-1982 i 1983) i duńskiego Esbjerg BK (1982-1983). W stołecznej Gwardii w 2 sezonach ligowych (1971-1972) rozegrał 22 mecze i strzelając 3 bramki. 27-krotny reprezentant Polski (25 A + 2) zadebiutował w drużynie narodowej w meczu z Kanadą (1974) a kończył reprezentacyjny staż w spotkaniu z Bułgarią (1978). Walczył o miejsce wśród biało-czerwonych z uczestnikiem MŚ ’74 Adamem Musiałem. Uznanie u Kazimierza Górskiego zdobył agresywnością w grze na całym boisku i umiejętnością oraz pasją i karnością w wykonywaniu „zadań specjalnych” (pokrycie wyznaczonego przeciwnika). Mistrz Sportu, odznaczony m. in. srebrnym Medalem za Wybitne Osiągnięcia Sportowe i Złotym Krzyżem Zasługi. Przedsiębiorca, trener (Arkonia), sędzia sportowy, działacz Klubu Olimpijczyka.
*1976 Montreal: obrońca drużyny piłkarskiej, która w grupie elim. (3 druż.) pokonała Iran 3:2 i zremisowała z Kubą 0:0 zajmując 1. msc w grupie; w ćwierćfin. zwyciężyła KRL-D 5:0, w półfin. wygrała z Brazylią 2:0, a w finale przegrała z NRD 1:3 zdobywając srebrny medal. Wystąpił we wszystkich spotkaniach. Skład drużyny zob. – Benigier Jan.
Bibl.: Głuszek, Leksykon 1999, s. 360; EP Fuji, Polonia, s. 273, Biało-Czerwoni, t. 20, s. 179; Gowarzewski, Biało-Czerwoni, s. 373; Duński, Od Paryża, s. 992; Pawlak, Olimpijczycy, s. 278.
