ppłk sł. st. WP, trener, jedyny (obok Pietrzykowskiego) bokser zdobywca brązowego medalu w Melbourne (1956), wychowawca olimpijczyka Janusza Gortata.
Urodzony 6 kwietnia 1933 w Niedźwiadach, woj. pomorskim, syn Stanisława i Heleny Janowiak, absolwent Liceum Ogólnokształcącego, ppłk sł. st. WP, trener; bokser (168 cm, 60 kg) wagi koguciej – lekkopółśredniej Związkowca Bydgoszcz (1949-1950), Kolejarza Brdy Bydgoszcz (1951-1953), CWKS Legia Warszawa (1953-1959), mistrz Polski (1956) w w. lekkopółśredniej, 6-krotny drużynowy mistrz kraju w barwach Legii (1953/54 – 1958/59), 16-krotny reprezentant Polski (1952-1956) w meczach międzypaństwowych (15 zwycięstw, 1 porażka). Pięściarz o nokautującym ciosie z lewej ręki, który najwięcej zawdzięcza dwóm trenerom (Edward Rinke, Stanisław Wasilewski). Uczestnik mistrzostw Europy w Berlinie Zach. (1955), gdzie w wadze lekkiej odpadł już w pierwszej walce eliminacyjnej. 2-krotnie dostąpił zaszczytu występu olimpijskiego.
Debiut olimpijski naszego 19-letniego pięściarza przebiegł pod znakiem zwycięstwa nad świetnym bokserem Wspólnoty Brytyjskiej i porażką ze znakomicie wyszkolonym i utytułowanym Finem, który u siebie w domu zdobył złoty medal. Cztery lata później, występ znanych już w Europie Polaków zakończył się prawie kompletną klęska (chyba ze względów aklimatyzacyjnych) jedynie – obok Pietrzykowskiego – Niedźwiedzki zdołał zdobyć brązowy medal, choć walczył z kontuzjowaną ręką i w zasadzie nie powinien w ogóle polecieć do Australii. Jedną ręką nie mógł jednak pokonać świetnie dysponowanego zawodnika radzieckiego. W karierze sportowej stoczył 220 walk (199 zwycięstw – 4 remisy -17 porażek). Po zakończeniu kariery zawodniczej (1960, wbrew naciskom przełożonych) zajął się pracą szkoleniową w Legii. Miał w niej znaczące sukcesy. M.in. (wraz z nauczycielem wf Zbigniewem Jóźwiakiem) stworzył zespół juniorów Legii złożony w całości z uczniów Technikum Mechanicznego przy ul. Wiśniowej. Czołowym jego wychowankiem był Janusz Gortat. Zasłużony Mistrz Sportu.
Zmarł 9 lutego 2018 roku w Warszawie.
*1952 Helsinki: boks, w. kogucia – w pierwszej kolejce pokonał Australijczyka Ronaldo Gowera przez tko w I rundzie, w drugiej przegrał 0:3 z Finem Pentti Hämäläinenem, odp. z turnieju (zw. P. Hämäläinen, Finlandia).
*1956 Melbourne: boks, w. piórkowa – pierwszą kolejkę przeszedł bez walki, w drugiej pokonał Leonarda Leischinga (Płd. Afryka), w ćwierćfin. zwyciężył Argentyńczyka Tristana Falfana przez poddanie w I rundzie, w półfin. przegrał z Władimirem Safronowem (ZSRR) zdobywając brązowy medal (zw. W. Safronow ZSRR).
Bibl.: Głuszek, Leksykon 1999, s. 280; Kurzyński, Tysiąc wspaniałych (2), s. 164-165; Skotnicki, Od Olimpii do Atlanty, s. 180, 183; Duński, Od Paryża, s. 589; Pawlak, Olimpijczycy, s. 180; Lis, Rekordy w plecaku, s. 79-93; Osmólski, Leksykon boksu, s. 191.