nauczycielka wf, trener, kajakarka z Nowego Dworu Mazowieckiego, najlepsza singlistka w historii tej dyscypliny sportu w kraju, wielokrotna mistrzyni Polski, mistrzyni Europy, medalistka MŚ, trzykrotna uczestniczka IO (1988, 1992, 1996), brązowa medalistka olimpijska z Seulu (1988) i Barcelony (1992).
Urodzona 16 marca 1968 w Nowym Dworze Mazowieckim, córka Sylwestra i Wandy Lewandowskiej, absolwentka miejscowego Liceum Ogólnokształcącego (1987), poznańskiej AWF (1994), gdzie otrzymała tytuł magistra wf (specjalność trenerska) oraz Podyplomowych Studiów Marketingu i Zarządzania Sportem i Turystyką w Poznaniu. Kajakarka (169 cm, 66 kg) Świtu Nowy Dwór Mazowiecki (od 1980) i Posnanii-Domaru Poznań (od marca 1990), wychowanka trenera Olgierda Światowiaka. Najlepsza i najbardziej utytułowana kajakarka w historii tej dyscypliny sportu w Polsce. Zaczynała swoją sportową przygodę (1980) w ciężkich warunkach na przystani Świtu, gdzie trener Olgierd Światowiak rozpoczynał długą, 15-letnią działalność w tym klubie, co zaowocowało m. in. narodzinami trzech olimpijczyków (Dylewska, Elżbieta Urbańczyk, Wojciech Kurpiewski). Najzdolniejsza wychowanka (potem zresztą także małżonka) szkoleniowca, stosunkowo szybko (1982) znalazła się w reprezentacji Polski biorąc udział w międzynarodowych regatach młodzików (Mińsk).
Jej kariera sportowa dzieli się na dwie wyraźnie części: przed i po mistrzostwach świata w Sewilli (1990), gdzie po dodatnim wyniku badań antydopingowych została zdyskwalifikowana na dwa lata (wraz z E. Urbańczyk). W obu okresach centralnymi imprezami, które decydowały o dalszych losach i ocenie postępów zawodniczki były igrzyska olimpijskie. Do występu w Seulu (1988) była dobrze przygotowana. Liczyła na miejsce w pierwszej szóstce, a wywalczyła brązowy medal, co wówczas uznała za spełnienie marzeń. Ale kiedy szykowała się do kolejnego występu olimpijskiego w Barcelonie, który nastąpił już po przykrej antydopingowej wpadce i dyskwalifikacji, zależało jej na wyniku (1992) jak nigdy przedtem. Chciała za wszelką cenę udowodnić, że zupełnie „czysta” jest nadal zdolna do wielkich wyczynów.
Temat ten dwukrotna medalistka olimpijska podnosiła wielokrotnie jako centralny i ważki w jej sportowym życiorysie. „Wiem – wspominała – iż dla kibica ściskającego kciuki za biało-czerwonych, brąz jest po prostu brązem, ale jako zawodniczka mam prawo do własnej oceny, własnej gradacji. Oczywiście niezmiernie cieszyłam się z miejsca na podium w Seulu, ale medal barceloński ma ogromną wartość. Jeśli powiem, że wartość złota – też nie przesadzę, bo tak naprawdę jest jakby medalem platynowym. Udowodniłam coś sobie i wielu innym ludziom. Przed finałem w piątek siódmego sierpnia, nie bałam się nikogo na torze. Nie, muszę to uściślić – nie bałam się żadnej z r y w a l e k, obawiałem się jednak… samej siebie. To było ogromne obciążenie psychiczne, w moim przypadku szczególnie wielki stres. I udało się! Wprawdzie nie złoto, ale różnica siedmiu dziesiątych sekundy do triumfatorki, Niemki Birgit Schmidt, decydowała o kolorach medali potwierdzając jednocześnie fakt, że była to walka równych. Bez kogoś z suwerenną pozycją. Raz wygra z tej stawki jedna, raz druga. Siedem dziesiątych to drobiazg składający się z wielu elementów – dzień, psychika, tor, pogoda, start. W każdym kolejnym wyścigu elementy tego mini kalejdoskopu mogą się ułożyć inaczej, a więc będzie i inna kolejność na mecie. Dla mnie najważniejsze było, że go mam – drugi, jakże potrzebny olimpijski medal”.
Uczestniczka MŚ Seniorów: trzy srebrne medale w K 1 (1987 Duisburg K-1 500 m, 1989 Płowdiw K-1 500 m i K -1 5000 m), dwa srebrne w K 2 z Elżbietą Urbańczyk (1995 Duisburg K-2 500 m, 1997 Dartmouth K-2 200 m) i jeden brązowy K2 również z Elżbietą Urbańczyk (1997 Dartmouth K-2 1000 m). Dwukrotna mistrzyni Europy w K2 z Elżbietą Urbańczyk (Plowdiw 1997 K-2 200 i 1000 m). Trzykrotnie zdobywała Puchar Świata w latach 1992, 1993, 1995. Mistrzyni Uniwersjady 1987. Wielokrotna mistrzyni Polski: K-1 200 m (1997), K-1 500 m (1984, 1985, 1986, 1987, 1988, 1989,1992, 1993), K-1 1000 m (1984, 1985, 1997), K-1 5000 m (1986, 1993), K-2 500 m (1987,1997), K-2 1000 m (1997), K-2 5000 m (1997), K-4 200 m (1997), K-4 500 m (1993). Zasłużona Mistrzyni Sportu odznaczona m. in. dwukrotnie srebrnym Medalem za Wybitne Osiągnięcia Sportowe. Trener, radna Sejmiku Wojewódzkiego w Wielkopolsce, działaczka PZK, PKOl.
*1988 Seul: kajakarstwo, jedynki 500 m – 2. w przedb. (6 zaw.) z czasem 1.57,42, 1. msc w półfin. (5 zaw.) z czasem 1.56,47, 3. msc w finale (9 zaw.) z czasem 1.57,38, zdobywając brązowy medal (zw. W. Geszewa, Bułgaria – 1.55,19).
*1992 Barcelona: kajakarstwo, jedynki 500 m – 4. w przedb. (7 zaw.) z czasem 1.55,72, 2. msc w półfin. (8 zaw.) z czasem 1.51,61, 3. msc w finale (9 zaw.) z czasem 1.52,36 zdobywając brązowy medal (zw. B. Fischer- Schmidt, Niemcy – 1.51,60); kaj. dwójki 500 m – 3. w półfin. (9 osad) z czasem 1.43,50, 6. msc w finale (9 osad) z czasem 1.42,44 (zw. R. Portwich – A. von Seck, Niemcy – 1.40,29). Partnerką w osadzie była E. Urbańczyk.
*1996 Atlanta: kajakarstwo, dwójki 500 m – 3. w przedb. (7 osad) z czasem 1.44,906, 3. msc w półfin. (9 osad) z czasem 1.45,190, 7. msc w finale (9 osad) z czasem 1.42,753 (zw. A. Andersson – S. Gunnarsson, Szwecja – 1.39,329). Partnerką w osadzie była E. Urbańczyk.
Bibl.: Głuszek, Leksykon 1999, s. 183; Pawlak, Olimpijczycy, s. 63, 64; Kronika Sportu, s. 909; Duński, Od Paryża, s. 181-182; Bazylow K., Prawda Izabelli Dylewskiej, „PS”, 1992,nr 182, s. 3; Dokumentation Des Kanu – Rennsports, v. 1, 1933-1990, s. 110, 115, 158; v. 2, 1991-1992, s. 78, 88, v. 4, 1995-1996, s. 46, v. 5, 1997-1998, s. 31, 75; AAWF Poznań; Wywiad środowiskowy (ankieta wypełniona przez zawodniczkę).