DYDAK JAN (1968-2019)
przedsiębiorca, jeden z największych talentów w historii polskiego boksu, brązowy medalista olimpijski z Seulu (1988).
Urodzony 14 czerwca 1968 w Czeladzi, absolwent Technikum Budowlanego. Pięściarz (181 cm, 65 kg) wagi półśredniej i lekkośredniej GKS Jastrzębie (1982-1986) i Czarnych Słupsk (1987-1991), podopieczny głównie dwóch trenerów: Czesława Caputy i Czesława Ptaka. Jak twierdzili fachowcy – jeden z największych talentów w historii naszego boksu. Mając 19 lat był obok Gołoty i Michalczewskiego (także 19-latków) objawieniem 58. Mistrzostw Polski w Krakowie (1987). Sięgnął nie tylko bez przeszkód (w finale pokonał Kazimierza Szczerbę) po tytuł, ale otrzymał również miano najlepiej wyszkolonego zawodnika całej imprezy. Imponował techniką, a jego „znakiem firmowym” były ciosy proste i wspaniała praca nóg.
3-krotny mistrz Polski: w wadze półśredniej (1987) i lekkośredniej (1990, 1991), drużynowy mistrz Polski 1990 (Czarni Słupsk) oraz 8-krotny reprezentant Polski w meczach międzypaństwowych 1986-1991 (5 zwycięstw, 3 porażki), m.in. zwycięzca trzech bokserów amerykańskich (Payne, Layton, Lerma). Uczestnik mistrzostw świata w Sydney (1991), gdzie po wygraniu i przegraniu jednej walki odpadł z turnieju oraz mistrzostw Europy w Göteborgu (1991), gdzie w półfin. przegrał 13:25 z Israelem Akopkochianem (ZSRR) zdobywając brązowy medal. Polakowi odnowiła się stara (z czasów juniorskich) b. bolesna kontuzja dłoni (ogromny naciek na prawym nadgarstku). Nie mówił o tym nikomu, bojąc się wykluczenia z reprezentacji i praktycznie brązowy medal olimpijski wywalczył jedną ręką.
Splot różnych przyczyn sprawił (przerwa spowodowana kontuzją ręki, kolejna kontuzja nosa, pusta kasa klubu, coraz większa odpowiedzialność za pięcioosobową rodzinę), że kiedy trwały intensywne przygotowania do kolejnej olimpiady w Barcelonie (1991) – brązowy medalista z Seulu zakończył karierę sportową (była to jego przemyślana i osobista decyzja). Według danych oficjalnych stoczył 171 walk (159-2-10), według statystyk zawodniczych: 194 pojedynki w tym 170 zwycięstw, 4 remisy i 20 porażek. Zwycięzca turnieju im. F. Stamma (1989, 1990) w kat. lekkośredniej. Dwukrotny zdobywca Złotych Rękawic „PS” (1990, 1991), czterokrotny zwycięzca klasyfikacji „Boksu” na najlepszego polskiego pięściarza: 1988 (półśrednia), 1989, 1990, 1991 (lekkośrednia).
Zmarł 27 marca 2019 roku w wieku 51 lat po długiej i cięzkiej chorobie.
*1988 Seul: w. półśrednia – w walkach eliminacyjnych pokonał kolejno 4:1 Jose Garcię (Wenezuela) i Humberto Arandę (Kostaryka), w ćwierćfin. wygrał także 4:1 z Nigeryjczykiem Adewilem Adgebusim, a w półfin. nie stanął do walki z Robertem Wangilą (Kenia) zdobywając brązowy medal (Kenijczyk został potem mistrzem olimpijskim).
Bibl.: Głuszek, Leksykon 1999, s. 183 (tu błędnie: w. półciężka); Kurzyński, Tysiąc wspaniałych (2), s. 56; Duński, Od Paryża, s. 180; Pawlak, Olimpijczycy, s. 63; Gulbicki P., Zaginiony, odnaleziony talent czystej wody Jan Dydak, „Bokser”, 2002, nr 6; Skotnicki, Od Olimpii do Atlanty, s. 215.
