MAŁKOWIAK JAN (1919-1991)
malarz pokojowy, trener, hokeista na trawie drużyn gnieźnieńskich, olimpijczyk z Helsinek (1952) – kapitan polskiej reprezentacji.
Urodzony 20 maja 1919 w Gelsenkirchen (Niemcy), syn Maksymiliana i Katarzyny Rosińskiej, absolwent Zasadniczej Szkoły Zawodowej (malarz pokojowy), od 1954 trener, hokeista na trawie (174 cm, 74 kg) gnieźnieńskich drużyn: Stelli, Kolejarza i Startu (1935-1954). 7-krotny mistrz Polski (1947-1953) i 10-krotny reprezentant kraju (1948-1953). Debiutował w przegranym przez Polskę meczu z Czechosłowacją (1:2) w Pradze (19 czerwca 1948). Na igrzyskach olimpijskich wystąpił w roli kapitana drużyny. Po zakończeniu kariery zawodniczej, od 1954 trener II kl. drużyn gnieźnieńskich. Był także sędzią hokejowym i działaczem. Mistrz Sportu (1955). Żonaty (Halina Kowalczyk) miał trzech synów, także grających w hokeja: Eugeniusza (1952), Wiesława (1953) i Grzegorza (1956), który był reprezentantem Polski juniorów. Brat olimpijczyka Maksymiliana Małkowiaka. Zmarł w Gnieźnie 26 lipca 1991.
Bibl.: Głuszek, Leksykon 1999, s. 267 (tu błędny rok urodzenia 1922 i brak daty śmierci); Karwacki, Historia bez tajemnic, s. 127, 128; Kuczyński, Święta gra, s. 117, 124, 161; Porada, Starożytne, s. 836; Pawlak, Olimpijczycy, s. 164 (tu brak daty śmierci).
*1952 Helsinki: obrońca drużyny hokeja na trawie, która po zwycięstwach nad Belgią 1:0 i Szwajcarią 1:0 oraz dwukrotnej porażce z RFN 2:7 i 0:4 zajęła 6 m. w turnieju na 12 start. zesp. (zw. Indie). Wystąpił we wszystkich meczach. Skład drużyny zob. – Adamski Antoni.
| « powrót do listy |
