inż. budowlany, wioślarz poznański, mistrz Europy (1930) i brązowy medalista olimpijski w dwójce bez sternika (1932) wraz z Henrykiem Budzińskim.
Urodzony 30 marca 1907 w Poznaniu, syn Macieja Stefana i Marianny Lewek, technik budowlany, a po II wojnie światowej inżynier budowlany (absolwent Szkoły Inżynieryjnej w Poznaniu). Mimo nie najlepszych warunków fizycznych (172 cm, 68 kg ) poświęcił się sportowi wioślarskiemu. Pływał w barwach poznańskich klubów AZS, Surmy, Jachtklubu Wielkopolskiego, ale największe sukcesy sportowe odniósł reprezentując KW 04 Poznań (jednym ze współzałożycieli był ojciec).
9-krotny mistrz Polski był 3-krotnym medalistą mistrzostw Europy: srebrnym (1929 , Bydgoszcz) w dwójce bez sternika (ze swoim stałym partnerem Henrykiem Budzińskim), złotym (1930, Liege), także z Budzińskim i srebrnym (1931, Paryż) w czwórce bez sternika (wraz z Budzińskim, Zbigniewem Kasprzakiem i Kazimierzem Nowakowskim). Największy sukces odniósł jednak za oceanem. Wynik polskiej dwójki (filigranowej przy konkurentach z USA, Anglii czy Nowej Zelandii) uznano za dużą niespodziankę. Nasi poprowadzili wyścig w bardzo silnym tempie pozostawiając sobie zbyt mało sił na finisz. Stąd „tylko” brązowy medal. Wojna zastała Krenza w Grudziądzu, gdzie od 1938 jako technik pracował w magistracie. Wywieziony (1943) na budowę niemieckiej linii obrony (Witebsk, Orsza, Smoleńsk), na drodze odwrotu (Prusy Wschodnie) został „przejęty” przez Armię Czerwoną i wywieziony do obozu pracy pod Leningradem. Wolność odzyskał (1946) salwując się ucieczką z jenieckiego transportu.
Po wojnie zamieszkał w rodzinnym Poznaniu, odbudował dom, skończył studia i ciężko pracował przy odbudowie i rozbudowie Poznania, Leszna, Jarocina i Katowic. Działał społecznie w swoim starym klubie ucząc wioślarstwa młodych zawodników. Przez wiele lat zapomniany, zaproszony został na Jubileusz PKOl do Teatru Wielkiego w Warszawie (1999), gdzie sam prezydent MKOl Juan Antonio Samaranch udekorował go olimpijskim medalem za zasługi. Utrzymywał znakomitą kondycję fizyczną i psychiczną.
Mając 70 lat wspinał się z synem na Żółtą Turnię w Tatrach, zbliżając się do dziewięćdziesiątki (w łodzi jako szlakowy) popłynął wraz z kolegami parę kilometrów Wartą, a już po dziewięćdziesiątce samodzielnie odbierał olimpijski medal za zasługi. Kawaler Krzyża Komandorskiego OOP (1999). „Honorowy Członek PZTW” (1999). W plebiscycie na najlepszego wioślarza w 80-leciu PZTW zajął zaszczytne 9. miejsce.
Zmarł w Poznaniu 15 grudnia 2002 roku.
*1932 Los Angeles: wioślarstwo, dwójki bez sternika – 1. w przedb. (3 osady ) z czasem 7.53.4, 3. msc w finale (4 osady) z czasem 8.08.2 zdobywając brązowy medal (zw. W. Brytania – 8.00.0). Partnerem w osadzie był H. Budziński.
Bibl.: Głuszek, Leksykon 1999, s. 241; Pawlak, Olimpijczycy, s. 134; Duński, Od Paryża, s. 420-421; 50 lat na olimpijskim szlaku, s. 69, 75; Kobendza, 80 lat PZTW, s. 55, 56, 79, 194, 239; USC Poznań, AU 676/1907/II.
