trener, jeden z najwybitniejszych piłkarzy ręcznych, olimpijczyk z Monachium (1972) i brązowy medalista IO w Montrealu (1976).
Urodzony 2 marca 1951 w Krakowie (syn Edmunda), absolwent miejscowego Technikum Elektrotechnicznego im. Powstańców Śląskich (1971) i warszawskiej AWF (1977), gdzie otrzymał tytuł magistra wf (spec. sport). Piłkarz ręczny (177 cm, 79 kg) AZS Kraków (od 1964), Stali Mielec i Hutnika Kraków. Wielki talent sportowy. Jako uczeń Szkoły Podstawowej nr 2 grał w piłkę nożną i reprezentował barwy Krakowa w zespole trampkarzy. W wieku 13 lat zmienił dyscyplinę, rozpoczął treningi piłki ręcznej. Postępy robił błyskawiczne, awansując jako 18-latek do drużyny I-ligowej, a jako 19-latek do reprezentacji Polski. W Mielcu (od 1969, Kraków nie miał wtedy drużyny w ekstraklasie) pod kierunkiem trenerów Stanisława Majorka i Leona Nosili doskonalił swoje umiejętności, stając się z biegiem lat jednym z najwybitniejszych zawodników (środkowe rozegranie) zaliczanych do krajowej i światowej czołówki (mimo nie najlepszych warunków fizycznych). Mówiono o nim, że ma „oczy dookoła głowy”, to znaczy, że wszystko widział i mógł występować w roli „reżysera gry zespołu”.
Pracowity, odpowiedzialny, prowadzący sportowy tryb życia. I podziwiany. „Na boisku był tym, który potrafił zmylić i wyprowadzić z równowagi każdego przeciwnika” – mówili o nim koledzy. Trzykrotny mistrz Polski (1978-1980), dwukrotny finalista MŚ (1974 – 4. msc, 1978 – 6. msc), srebrny medalista PŚ (1974), rozegrał w barwach narodowych 160 spotkań (1970-1979), a największy sukces odniósł wraz z kolegami na IO w Montrealu 1976, strzelając Niemcom pierwszą bramkę w walce o brązowy medal (w sumie zdobył ich w Kanadzie 15). Po zakończeniu gry w kraju wyjechał do Austrii, gdzie walnie przyczynił się do rozwoju i popularyzacji tamtejszej piłki ręcznej, co przez gospodarzy zostało zauważone i jest ciepło komentowane. Zasłużony Mistrz Sportu (1974), odznaczony m. in. brązowym Medalem za Wybitne Osiągnięcia Sportowe (1976) i Srebrnym Krzyżem Zasługi. Czynny działacz sportowy (bierze udział w zawodach dla młodzieży, a także old boy’ów).
*1972 Monachium: członek drużyny piłki ręcznej, która w grupie elim. (4 druż.) zremisowała ze Szwecją 13:13 (Gmyrek 3 bramki), wygrała z Danią 11:8 (2 bramki) i przegrała z ZSRR 11:17 (2 bramki), zajmując 3. msc w grupie; w spotkaniu o 9-12. msc pokonała Islandię 20:17, a w meczu o msc 9-10 przegrała z Norwegią 20:23 zajmując ostatecznie w turnieju 10. msc (zw. Jugosławia). Gmyrek wziął udział w spotkaniach ze Szwecją, Danią, ZSRR i Norwegią. Skład drużyny zob. – Antczak Zdzisław.
*1976 Montreal: członek drużyny piłki ręcznej, która w grupie elim. (5 druż.) pokonała Węgry 18:16 (1 bramka), CSRS 21:18 (5 bramek) i USA 26:20 (5 bramek) oraz przegrała z Rumunią 15:17 (2 bramki), zajmując w grupie 2. msc (w rozgrywkach tej grupy brała jeszcze udział początkowo Tunezja, która po porażce z Polską 12:26 zbojkotowała igrzyska, wycofała się z turnieju i nie została sklasyfikowana); w meczu o msc 3-4 zwyciężyła RFN 21:18 po dogrywce (2 bramki) zdobywając brązowy medal (zw. ZSRR). Gmyrek wziął udział we wszystkich meczach. Skład drużyny zob. – Antczak Zdzisław.
Bibl.: Głuszek, Leksykon 1999, s. 197; Pawlak, Olimpijczycy, s. 81; MES, t. 1, s. 188; Porada, Igrzyska, s. 444, 888, 902; Duński, Od Paryża, s. 209-210 (tu, podobnie jak u wszystkich piłkarzy ręcznych autor lokuje Puchar Świata w Szwecji w roku 1975; winno być 1974); Drygas, 75 lat piłki ręcznej, s. 60-61, 63-64, 67-68, 72, 188; Kasprzyk, 50 lat krakowskiej piłki ręcznej, Kraków 1978, s. 54; AAWF Warszawa, sygn. D – 2534 / Z.