nauczycielka akademicka, gimnastyczka krakowskiego „Sokoła”, uczestniczka IO w Berlinie (1936).
Urodzona 8 marca 1907 w Żurawiczkach w pow. jarosławskim w inteligenckiej rodzinie Władysława i Heleny Kwaśniewskiej, ukończyła gimnazjum w Jarosławiu (1925) zdobywając jednocześnie wiedzę i wykształcenie (1919-1925) na kursach handlowych i z zakresu wychowania fizycznego i przysposobienia wojskowego. Instruktorka gimnastyki w TG „Sokół” w Krakowie (1929-1939). Sporty (lekkoatletyka, strzelectwo, łucznictwo, szermierka) próbowała uprawiać jako 15-letnia panna (1922) w „Sokole”, ale sukcesy zaczęła odnosić w gimnastyce, która była wtedy „królową sportów” (zawody o Pierwszeństwo Związku „Sokoła”).
W latach 1929-1939 była 3-krotną mistrzynią Polski w wieloboju gimnastycznym (1935, 1937, 1938) i raz wicemistrzynią (1936), a 10-krotnie zdobywała mistrzowskie tytuły w poszczególnych konkurencjach gimnastycznych: w skoku (1935, 1936), na równoważni (1935-1938), na poręczach (1938) i ćwiczeniach wolnych (1935, 1937, 1938). Podczas mistrzostw świata zdobyła dwukrotnie 3. miejsce drużynowo w wieloboju (1934,1938) i w tych samych latach indywidualnie 3 i 4 m. Startowała też na IO. Znaczące wyniki uzyskała również w lekkoatletyce, w trójboju była brązową medalistką mistrzostw Polski (1936) i szermierce startując w barwach „Sokoła” (1946-1947) i Budowlanych Kraków (1947-1950). Po wojnie pracowała jako nauczycielka gimnastyki i naczelniczka krakowskiego „Sokoła” (1945-1947) ucząc się jednocześnie w Studium Wychowania Fizycznego UJ w Krakowie.
Magisterium z dziedziny wychowania fizycznego uzyskała w WSWF we Wrocławiu (1952) i tam też tytuł trenera I klasy w gimnastyce (1953). Przez wiele lat pracowała jako kontraktowa nauczycielka wf w Studium WF UJ (później WSWF w Krakowie), a w latach 1957-1972 była etatowym pracownikiem naukowo – dydaktycznym w Zakładzie Teorii i Metodyki Gimnastyki Katedry Sportów. Od 1949 przez 11 lat był trenerem kadry narodowej w gimnastyce, współautorką podręcznika dla studentów pt. Wskazówki metodyczne i elementy przygotowawcze do zasadniczych ćwiczeń stosowanych w gimnastyce żeńskiej (wraz z Aliną Łukowską, Kraków 1967). Działaczka Polskiego Związku Gimnastycznego, sędzia państwowy i międzynarodowy w gimnastyce sportowej (pięć mistrzostw świata i trzy olimpiady). Odznaczona m. in. Krzyżem Kawalerskim OOP (1971). Zasłużona Działaczka Kultury Fizycznej.
Zmarła 23 kwietnia 1993 w Krakowie, jest pochowana na Cmentarzu Rakowickim.
*1936 Berlin: gimnastyka, 3-bój druż. – 6 m. na 8 start. zespołów z notą 470.30 (zw. Niemcy – 506.50). Lokaty S. na poszczególnych przyrządach: poręcze – 48 m. z notą 18.45, równoważnia – 15 m. z notą 21.85, skok przez konia – 36 m. z notą 19.90. Partnerkami S. (60.20) w drużynie były: A. Cichecka (59.70), S. Krupa (56.95), M. Majowska (63.15), S. Noskiewicz (61.40), M. Ossadnik (62.45), K. Sierońska (64.65) i J. Wojciechowska (57.85).
Bibl.: Słownik WF, 1993, z. 4, s. 236-238 (Kazimierz Toporowicz); Głuszek, Leksykon 1999, s. 321; Pawlak, Olimpijczycy, s. 229-230; Kronika sportu, s. 896-897 ;MES, t. 2 , s. 404 (tu nazwisko z małżeństwa Parys); Kluge, Die olympischen spiele von 1896-1980, s. 151.