ps. „Długi”, kpt. sł. st. WP, trener, „bokser z charakterem” warszawskiej Legii, dwukrotny brązowy medalista olimpijski z Monachium (1972) i Montrealu (1976).
Urodzony 5 listopada 1948w Brzozowie, pow. Rawa Mazowiecka (syn Michała), absolwent Technikum Mechanicznego w Warszawie (1968) i stołecznej AWF (1977), gdzie otrzymał tytuł magistra wf (specjalność – sport). Pięściarz (186 cm, 81 kg) warszawskiej Legii (1965-1982), wychowanek trenera Henryka Niedźwiedzkiego, który w trudnej drodze do bokserskiej kariery musiał pokonać niechęć (nawet zakaz) rodziców (głównie ojca) do uprawiania tej dyscypliny sportu. Dzielnie zniósł wszelkie przeciwności i zaliczany był do czołowych pięściarzy europejskich kategorii półciężkiej w latach siedemdziesiątych.
6-krotny mistrz Polski (1973-1976, 1978, 1980), także 6-krotny drużynowy mistrz kraju w zespole stołecznej Legii (1968/69, 1971, 1973, 1975, 1980, 1981-82) i 16-krotny reprezentant Polski w meczach międzypaństwowych 1970-1976 (15 zwycięstw i 1 porażka). Z 4-krotnego udziału w mistrzostwach Europy (1969, 1971, 1973, 1975) przywiózł srebrny medal i tytuł wicemistrzowski z Belgradu (1973). Przegrał tam w finale ze swym wieloletnim wielkim rywalem, reprezentantem gospodarzy Mate Parlovem. Z wielkich imprez wziął jeszcze udział w mistrzostwach świata w Belgradzie (1978). Występując tym razem w wadze średniej przegrał w drugiej kolejce z reprezentantem ZSRR L. Szaposznikowem. W kraju wygrał m.in. turnieje (w. półciężka): „Gryfa Szczecińskiego” (1972) i „Czarnych Diamentów” (1972, 1974). Z 317 walk, które stoczył w swojej karierze zawodniczej, wygrał 272, zremisował 7 razy i przegrał 38 pojedynków. Trener Legii Warszawa (1982-1994). Zasłużony Mistrz Sportu, odznaczony m. in. Krzyżem Kawalerskim OOP.
Zmarł 19 grudnia 2023 roku.
*1972 Monachium: boks, waga półciężka – w pierwszej kolejce wygrał 5:0 z Jaroslavem Kralem (CSRS), w drugiej zwyciężył 3:2 Raymonda Russella (USA), w ćwierćfin. pokonał w I rundzie na skutek przewagi Rudiego Horniga (RFN), w półfin. przegrał 0:5 z Mate Parlovem (Jugosławia), zdobywając brązowy medal (zw. i mistrzem olimpijskim został Parlov).
*1976 Montreal: boks, waga półciężka – w pierwszej kolejce wygrał 3:2 z następcą Parlova (przeszedł na zawodowstwo) Miloslavem Popovicem (Jugosławia), w drugiej zwyciężył przez poddanie w II rundzie Georgija Stojmenowa (Bułgaria), w ćwierćfin. pokonał 4:1 Juana D. Suareza (Argentyna), a w półfin. przegrał 0:5 z Leonem Spinksem (USA), zdobywając brązowy medal (złoty zdobył Spinks).
Bibl.: Głuszek, Leksykon 1999, s. 200; Kurzyński, Tysiąc wspaniałych (2), s. 69-70; Osmólski, Leksykon boksu, s. 52-53; Duński, Od Paryża, s. 224-225; Pawlak, Olimpijczycy, s. 83-84; Skotnicki, Od Olimpii do Atlanty, s. 198-199, 202-203.
