trener, bokser z Popowa, brązowy medalista olimpijski z Tokio (1964).
Urodzony 18 lutego 1941 w Popowie, woj. poznańskim (syn Stanisława i Agnieszki), absolwent Technikum Samochodowego we Wrocławiu i Studium Trenerskiego we wrocławskiej AWF. Bokser (182 cm, 75 kg) wagi lekkośredniej klubów wrocławskich: Pafawagu (od 1953, trenerzy: Michał Łukasiewicz i Michał Szczepan) oraz Gwardii (1956-1970), gdzie uczył go boksować Marian Sobko. 3-krotny mistrz Polski (1964-1966), 1-krotny drużynowy mistrz kraju (1965/66) z zespołem Gwardii Wrocław i 3-krotny reprezentant Polski w meczach międzypaństwowych 1965-1966 (3 porażki). Uczestnik mistrzostw Europy w Berlinie (1955), gdzie po zwycięstwie z Klausem Kellnerem (RFN) przegrał w ćwierćfin. z Bułgarem Angelo Dojczewem i zajął w turnieju 5-8 m. Olimpijczyk z Tokio (1964).
W sumie stoczył 198 walk (157 zwycięstw, 14 remisów, 27 porażek). Po zakończeniu kariery zawodniczej (1970) przez 9 lat pracował jako instruktor w Moto Jelcz. Kiedy ukończył 2-letnie Studium Trenerskie, zajmował się szkoleniem bokserów w: Polonii Świdnica, Odrze Brzeg, Prośnie Kalisz i w Gliwicach. Zasłużony Mistrz Sportu, odznaczony m. in. srebrnym Medalem za Wybitne Osiągnięcia Sportowe i Krzyżem Kawalerskim OOP.
Zmarł 30 maja 2020 roku we Wrocławiu.
1964 Tokio: w. lekkośrednia – w pierwszej kolejce wygrał 5:0 z Włochem Massimo Bruschinim, w drugiej pokonał 5:0 Fina Kurta Mattssona, w ćwierćfin. zwyciężył 4:1 Vasile Mirzę Rumunia, a w półfin. przegrał 1:4 z Borysem Łagutinem ZSRR, zdobywając brązowy medal (zw. B. Łagutin ZSRR).
Bibl.: Głuszek, Leksykon 1999, s. 205 (tu błędnie ur. w Papowie); Duński, Od Paryża, s. 237-238; Zmarzlik, Bij mistrza, s. 200; Kurzyński, Tysiąc wspaniałych (2), s. 79-80; Skotnicki, Od Olimpii do Atlanty, s. 191; Osmólski, Leksykon boksu, s. 55; Pawlak, Olimpijczycy, s. 89; Schwarzer, Dolnośląscy olimpijczycy, s. 42, 50.
