narciarz, kombinator norweski z Istebnej, srebrny medalista ME juniorów (1973), pogromca Ulricha Wehlinga (1974) – mistrza olimpijskiego z Sapporo, olimpijczyk z Innsbrucku (1976) i Lake Placid (1980).
Urodzony 2 listopada 1953 w Istebnej, syn Pawła i Heleny Legierskiej, absolwent zasadniczej szkoły zawodowej (pracownik budowlany). Narciarz (171 cm, 68 kg), kombinator norweski, reprezentant GKS Katowice (sekcja narciarska w Koniakowie), ROW Koniaków (1970-1979) i Olimpii Goleszów (1980-1984), podopieczny trenerów: Jana Haratyka, Leopolda Tajnera i Erwina Fiedora (klub) oraz Tadeusza Kaczmarczyka i Janusza Forteckiego (kadra). Za sprawą Jana Haratyka (przedwojenny narciarz) kontynuowano tradycje narciarskie w Koniakowie (wieś znana z tradycji ludowych, obrzędów regionalnych i sztuki wytwarzania koronek). To on znalazł dla miejscowej młodzieży opiekunów w postaci rybnickich kopalń i sam dojeżdżając z Katowic rozpoczął z nią treningi. Najzdolniejszych (m. in. Kawuloka i jego przyjaciela Jana Legierskiego) przekazał Leopoldowi Tajnerowi, który nauczył chłopców skoków, biegania i doprowadził do kadry narodowej.
Już na początku lat siedemdziesiątych stali się oni (a także Andrzej Staszel) rewelacją mistrzostw Europy w kombinacji norweskiej. Kawulok w Tarvisio (1972) był piąty (Legierski drugi, a Staszel trzeci), a rok później w Kawgołowie pod Leningradem wywalczył tytuł wicemistrzowski (1973). Kiedy w grudniu 1974 na zawodach w Oberwisenthal, pokonał trzykrotnego mistrza olimpijskiego Ulricha Wehlinga, zaczęto upatrywać w Polaku przyszłego mistrza norweskiej kombinacji. Ale niestety, tak się nie stało. Kawulok wprawdzie miał pecha (np. podczas startów olimpijskich był dwukrotnie chory), ale przyczyny słabszej niż się spodziewano dyspozycji leżały chyba daleko głębiej, w psychice tego narciarza (nie wytrzymał napięcia startu w wielkich zawodach). Wycofał się, gdy w biegach zaczął się upowszechniać krok łyżwowy (nie potrafił zmienić swego stylu). Mimo wszystko dorobek miał imponujący.
10-krotny mistrz Polski: w kombinacji nor. (1974 -1976, 1978 -1979, 1981-1984) i w sztafecie 4 x 10 km (1983). 3-krotny wicemistrz Polski w skokach – 70 m (1978, 1979) i w komb. nor. (1977). 6-krotny medalista Spartakiady Armii Zaprzyjaźnionych: 1975 Kawgołowo – 2 m., 1977 Szpindlerowy Młyn – 1 m., 1979 Zakopane – 1 m., 1981Borowiec – 2 m., 1983 Oberhof – 2 m. (indyw), 2 m. (druż.). Jako jedyny z polskich narciarzy triumfował w prestiżowych zawodach w kombinacji norweskiej na świecie – Svenska Skidspelen w Falun (1981).
*1976 Innsbruck: kombinacja norweska – nie ukończył biegu do kombinacji norweskiej, 29 m. w skokach, z notą 172,8; zw. U. Wehling, NRD – 423,39.
*1980 Lake Placid: kombinacja norweska – 26 m. na 31 start. z notą 364.140 pkt (zw. U. Wehling, NRD – 432.200). W biegu zajął 20 m. z czasem 50:30.9 i notą 195.04, a w skokach 28 m. – skoki 63 m, 71,5 m i 71,5 m z notą 169.10.
Bibl.: Głuszek, Leksykon 1999, s. 224; Pawlak, Olimpijczycy, s. 114; Klimontowicz, Ruch, s. 63 (tu błędnie data urodzenia: 21.09.1953 Istebna); Porada, Igrzyska, s. 896, 961; Zieleśkiewicz, Encyklopedia, s. 103, 378, 392, 394, 396 (tu błędnie data urodzenia: 11.02.1953 Istebna i brat Jana Kawuloka); Szatkowski, Od Marusarza do Małysza, s. 224-228; USC Istebna – AU 164/1953/1.