mjr sł. st. Wojska Polskiego, instruktor, nauczyciel, trener, wieloletni pracownik CIWF i AWF, bokser i szermierz, srebrny medalista w turnieju drużynowym szabli (1928), działacz sportowy.
Urodzony 7 listopada 1899 w Troicku na Syberii w patriotycznej polskiej rodzinie (obaj dziadkowie walczyli w Powstaniu 1863) zesłańca Wacława (inżynier górnik) i Marii Joanny z Missunów. Uczęszczał do szkół w Troicku i Witebsku, a po powrocie rodziców do kraju (1914) kontynuował naukę najpierw w rosyjskim gimnazjum rządowym, a potem w warszawskiej Szkole Ziemi Mazowieckiej (1915-1918). Tam zakłada drużynę harcerską (zostaje jej drużynowym) i organizuje szkolenie harcersko – wojskowe (umiejętność obchodzenia się z bronią). Wstępuje też (jesień 1916) do VI Gniazda Sokoła na Pradze (zebrania POW) i zaczyna interesować się sportem w Agrykoli (Warszawskie Koło Sportowe), gdzie pod okiem Henryka Szot-Jeziorowskiego, Stanisława Budnego i Stanisława Szczepkowskiego uprawia szermierkę, boks i lekkoatletykę. W Sokole kończy pierwszy kurs przodowników (1917) i stacza pierwszą pokazową walkę bokserską z lotnikiem Leonem Berskim (1918).
W pierwszych dniach listopada 1918 bierze czynny udział w rozbrajaniu wojsk niemieckich w Warszawie, a już 9 listopada wstępuje do Wojska Polskiego (Szkoła Podchorążych Piechoty w Komorowie), gdzie otrzymuje pierwszy stopień oficerski (1 lipca 1919). Przydzielony do 14 pp (dowódca plutonu 7 kompanii) skierowany zostaje na front, gdzie walczy w składzie 44 p. Strzelców Kresowych w całej kampanii 1920 (odznaczony Krzyżem Walecznych). Po działaniach wojennych uzupełnia wykształcenie (jako ekstern zdaje maturę w gimnazjum w Równem) i otrzymuje skierowanie na studia w CWSG i S w Poznaniu (1921-1922) i na Roczne Państwowe Kursy Wychowania Fizycznego przy Studium WF Uniwersytetu Poznańskiego (w tym samym czasie). Wiedzę tu zdobytą pogłębia na praktykach w Instytutach WF pod Paryżem i w Turynie (1924-1925), a w latach następnych (1928-1929) w Wojskowej Szkole WF pod Rzymem i Narodowej Akademii Szermierczej w Neapolu.
Jako wysokiej klasy nauczyciel wf i instruktor (głównie szermierki i boksu) pracuje kolejno: w CWSG i S w Poznaniu (1923-1926), w Szkole Podchorążych Piechoty w Warszawie, Państwowym Instytucie WF w Warszawie (instruktor sportu). Od 1929 do 1939 związany z warszawskim CIWF jako instruktor szermierki i boksu, a także walki wręcz i ratownictwa wodnego. K. Laskowski był też w okresie międzywojennym czynnym zawodnikiem. Uchodzi za jednego z pionierów boksu w Polsce (stoczył 27 walk z których wygrał 24 i zremisował 3), ale największe sukcesy odniósł w szermierce (AZS Kraków i AZS Warszawa).
Zdobył trzykrotnie tytuły mistrza Polski: w szpadzie (1929,1931) i szabli (1930) i trzykrotnie też wywalczył tytuły wicemistrzowskie: we florecie (1929), szabli (1928) i szpadzie (1930). Był także akademickim wicemistrzem świata w drużynowym turnieju szabli (1924), brązowym medalistą mistrzostw Europy (1930 Liege) wraz z W. Segdą, A. Papée, T. Friedrichem i L. Lubicz- Nyczem i wicemistrzem armii europejskich w tej samej specjalności w Ostendzie (1930), ale największy sukces odniósł podczas igrzysk w Holandii. Uczestnik kampanii wrześniowej 1939 (kapitan, dowódca kompanii) w składzie 95 rezerwowego pp, po kapitulacji jeniec oflagu Hoyersvelde, Rotenburg, Brunszwik i Woldenberg (do 2 maja 1945), gdzie wraz z kolegami był organizatorem zajęć wf i sportu dla współtowarzyszy niedoli. Po wyzwoleniu (1945-1948) pracował w Centrali Polskiej Misji Repatriacyjnej w Berlinie organizując wyjazdy rodaków z Niemiec do kraju (major). Po powrocie do Polski (od 1 listopada 1949) w warszawskiej Akademii Wychowania Fizycznego początkowo jako adiunkt Działu Ciężkiej Atletyki i Samoobrony, a następnie od stycznia 1950 do października 1950 jako adiunkt Ośrodka Metodycznego Wydziału Wyszkolenia Wojskowego AWF.
Jako ekstern ukończył studia i otrzymał tytuł magistra wychowania fizycznego (1950), po czym 1 września 1954 został mianowany zastępcą profesora i kierownikiem Katedry Szermierki, Boksu i Strzelectwa Sportowego AWF. Był także działaczem sportowym (PZB, PZSzerm, AZS), autorem wielu podręczników (Boks. Warszawa 1932, Samoobrona w 17 chwytach, Warszawa 1934, Szermierka na szable, Warszawa 1936, Podręcznik nauki ratowania tonących, Warszawa 1939, Szermierka na bagnety, Warszawa 1950) i wychowawcą znanych i wybitnych zawodników, a potem trenerów i działaczy (Leszek Lubicz – Nycz, Jerzy Buczak, Władysław Kurpiewski, Zygmunt Fokt). Odznaczony m. in. Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Zasługi na Polu Chwały i Medalem Zwycięstwa i Wolności.
Zmarł 20 października 1961 r. w Warszawie.
*1928 Amsterdam: szermierka, szabla druż. – w grupie ćwierćfin. (4 druż.) Polacy pokonali W. Brytanię 11:5 (Laskowski wygrał 2 walki) i USA 9:7 (1 zw.), w grupie półfin. (4 druż.) Polacy zwyciężyli Belgię 9:7 (2 zw.) i Holandię 9:4 (1 zw.) oraz przegrali z Włochami 0:16; w pojedynku o miejsca 1-4 Polacy ulegli Węgrom 2:14 (0 zw.), a w spotkaniu o 3-4. msc pokonali Niemców 9:7 (1 zw.) zdobywając brązowy medal (zw. Węgry). Partnerami w drużynie byli: T. Friedrich, A. Małecki, A. Papée, W. Segda i J. Zabielski.
Bibl.: PSB, t. 16, z. 4, s.529-530 (Kazimierz Toporowicz); Słownik WF, 1970, z. 1, s. 106-107 (Marianna Wiklak-Liput); Słownik Pracowników CIWF, t. 1, s. 56-57; Głuszek, Leksykon 1999, s. 255; Pawlak, Olimpijczycy, s. 148; Wryk, Akademicki, s. 244 i dalsze; Kronika sportu, s. 1002; Duński, Od Paryża, s. 484-485; Łuczak, Szermierka w Polsce w latach 1945-1989, s. 14 i dalsze; CAW: Odrz. 903 z 25.6.1938.
