nauczyciel wf, trener, specjalista w biegu z przeszkodami, olimpijczyk z Monachium (1972).
Urodzony 23 lutego 1947 w Burzeninie, pow. Sieradz (syn Józefa), ukończył Technikum Mechaniczne w Łodzi (1968) i AWF w Poznaniu (1976), gdzie otrzymał tytuł magistra wf (specjalność sport). Długodystansowiec (specjalność 3000 m z przeszkodami) łódzkich klubów: Widzewa (1963-1966) i ŁKS Łódź (1966-1979), podopieczny trenera Tadeusza Gorzechowskiego.
21-krotny reprezentant Polski w meczach międzypaństwowych 1969-1978 (21 startów, 5 zwyc. indywidualnych), 4-krotny mistrz Polski w biegu na 3000 m z prz. (1969, 1971, 1976, 1977) i 3-krotny rekordzista kraju na tym dystansie (8.30.4 w 1970, 8.28.2 w 1971 i 8.23.6 w 1972, wszystkie wyniki osiągnięte w Warszawie). 3-krotny uczestnik mistrzostw Europy (1969, 1971) gdzie zajął 7 m. i w 1978 (Praha) w przedbiegach odpadł z konkurencji. W finale Pucharu Europy (1970) w Sztokholmie zajął 3 m. – 8.38.0 (zw. W. Dunin ZSRR – 8.31.6). Rekordy życiowe: 1000 m – 2.27.4 (10 maja 1970 Warna), 1500 m – 3.44.9 (19 lipca 1975 Bydgoszcz), 3000 m – 7.57.4 (30 maja 1976 Bydgoszcz), 5000 m – 13.49.2 (11 lipca 1978 Warszawa), 10000 m -29.47.1 (12 sierpnia 1979 Poznań ) i 3000 m prz. – 8.23.4 (28 lipca 1975 Bydgoszcz).
Nauczyciel wf, trener (ŁKS, Tęcza Łódź ), członek zarządu PZLA (od 1992). Działacz w Łódzkim Klubie Olimpijczyka i Towarzystwie Olimpijczyków Polskich oraz sędzia.
*1972 Monachium: lekkoatletyka, 3000 m z prz. – 10 m. w II przedb. (12 zaw.) z czasem 8.50.4, odp. z konk. (zw. K. Keino, Kenia – 8.23.6).
Bibl.: Głuszek, Leksykon 1999, s. 268; Pawlak, Olimpijczycy, s. 165; Łojewski, Mecze mężczyzn, s. 46, 342; Encyklopedia (Statystyczna) LA, s. 36, 39, 53, 103, 121, 137, 154; Bogusz, Łódzcy olimpijczycy, s. 108, 109; „Lekkoatletyka”, 1972, nr 11, s. 15; Kurzyński, Indeks LA 1957-1970 (oprac. niepubl.); Wachowski, Wybitni trenerzy, s. 30; AAWF Poznań, nr dypl. 1283.