inżynier, koszykarz klubów krakowskich z czołówki „Wawelskich smoków”, jeden z pierwszych „sportowych emigrantów” (Luksemburg), olimpijczyk z Tokio (1964).
Urodzony 6 lutego 1930 we Lwowie, absolwent Akademii Górniczo Hutniczej w Krakowie, gdzie otrzymał tytuł magistra inżyniera metalurga. Koszykarz (194 cm, 81 kg) klubów krakowskich: Cracovii (do 1951) i Wisły (podopieczny trenerów: Jerzego Groyeckiego, Jana Mikułowskiego i Jerzego Bętkowskiego) w której barwach zdobył cztery tytuły mistrza Polski (1954, 1962, 1964, 1968).
Reprezentant kraju (1959-1964), rozegrał w barwach narodowych 44 spotkania zdobywając 502 pkt. Zawodnik o wyjątkowych predyspozycjach (mimo, że się uczył i sportowi poświęcał tylko część czasu). Był obrońcą, ale mógł grać z powodzeniem na każdej pozycji. Miał długie ręce, niebywałą skoczność i doskonały rzut. Umiał też sprawować szczególną „opiekę” nad najlepszymi zawodnikami rywali. M.in. podczas Festiwalu FIBA w Krakowie (15-17 października 1965) w czasie meczu „Wawelskich smoków” z reprezentacją Europy (78:70) „wyłączył” z gry słynnego Koraca. Z umiejętności koszykarza Wisły korzystał też trener kadry Witold Zagórski (IO w Tokio). Mistrz Sportu.
Zmarł 16 listopada 2014 roku.
*1964 Tokio: członek drużyny koszykówki, która po zwycięstwach nad Węgrami 56:53, Japonią 81:57, Włochami 61:58 i Kanadą 74:69 oraz porażkach z Meksykiem 70:71, Puerto Rico 60:66 i ZSRR 63:74 zajęła 3 m. w grupie elim. W walce o 5-8 m. Polacy pokonali Urugwaj 82:69, a w pojedynku o 5-6 m. przegrali z Włochami 59:79, zajmując 6 m. w turnieju. Skład drużyny zob. – Blauth Tadeusz.
Bibl.: Głuszek, Leksykon 1999, s. 175; Pawlak, Olimpijczycy, s. 53; Porada, Igrzyska, s. 863; EP „Fuji” – Wisła Kraków, s. 200 – 202.