Trener, znakomity pięściarz lat pięćdziesiątych zwany „maszynką do bicia”, mistrz Europy (1953), olimpijczyk z Helsinek (1952), Melbourne (1956) i Rzymu (1960).
Urodzony 1 stycznia 1930 w Lublinie, absolwent szkoły średniej (technik-mechanik WSK Świdnik), podoficer WP, trener I kl. Pięściarz (157 cm, 52 kg) wagi muszej WKS Lublinianka 1948-1951 (tu pod okiem trenera Jana Kowalczyka stawiał pierwsze kroki), Gwardii Lublin (1952), CWKS Warszawa (1952-1957) i Avii Świdnik (1960-1961). W kadrze narodowej był pupilkiem F. Stamma, który stawiał go zawsze za wzór sportowca. Nie znał smaku alkoholu, nie zapalił papierosa, zawsze był pierwszy na treningu, ostatni opuszczał salę. Kierował się w ringu zasadami: ani kroku w tył, zawsze do przodu, narzucić przeciwnikowi swój styl, zasypać go gradem ciosów, przed którymi trudno było się uchronić. 6-krotny mistrz Polski (1953-1957, 1960), 5-krotny drużynowy mistrz kraju w barwach CWKS Warszawa (1952/53 – 1956/57), 35-krotny reprezentant Polski (trzecie miejsce w historii polskiego pięściarstwa za Z. Pietrzykowskim i J. Kulejem) w meczach międzypaństwowych 1951-1960 (25 zwycięstw i 10 porażek).
Zadebiutował (21.10.1951) w meczu z Czechosłowacją (przegrana z Petriną), ostatnią walkę (tym razem zwycięską z Niemcem Stephani) stoczył podczas meczu z RFN w Łodzi (10.04.1960). 4-krotny uczestnik mistrzostw Europy (1953, 1955, 1957, 1959). Zdobył podczas nich 2 medale: złoty w Warszawie (1953), gdzie kolejno pokonał renomowanych rywali – Edgara Basela (RFN), Anatolija Bułakowa (ZSRR) i Frantiska Majdlocha (ÈSR) oraz brązowy w Berlinie Zachodnim (1955), gdzie Basel wyeliminował Polaka w półfin., a potem wywalczył tytuł mistrzowski.
Na krajowym podwórku: zwycięzca Turnieju Przedolimpijskiego PZB i „Trybuny Ludu” w kat. muszej (1958, 1959, 1960). W ciągu przeszło 14-letniej kariery rozegrał 256 walk (234 -1-21). Zasłużony Mistrz Sportu, odznaczony m. in. Krzyżem Kawalerskim OOP. Laureat nagrody im. Aleksandra Rekszy (2000). Działacz sportowy (m. in. kierownik wyszkolenia OZB Lublin). Również trener „Avii” Świdnik i „Lublinianki”. Żonaty, ma dwie córki (Bożena, ur. 1956, nauczycielka matematyki i Ewa, ur. 1959, prawnik). Był życzliwy ludziom.
Zmarł 5 grudnia 2020 roku.
*1952 Helsinki: boks, w. musza – w pierwszej kolejce przegrał 0:3 z Edgarem Baselem (RFN) i odp. z turnieju (zw. N. Brooks, USA).
*1956 Melbourne: boks, w. musza – w pierwszej kolejce wyciągnął wolny los, w drugiej przegrał 2:3 z Warnerem Batchelorem (Australia) i odp. z konk. (zw. T. Spinks, W. Brytania).
*1960 Rzym: boks, w. musza – w pierwszej kolejce przegrał 0:5 z Manfredem Hombergiem (ORO/RFN) i odp. z turnieju (zw. G. Török, Węgry).
Bibl.: Głuszek, Leksykon 1999, s. 249; Kurzyński, Tysiąc wspaniałych (2), s. 132-134; Zmarzlik, Bij mistrza, s. 26, 195-196; Skotnicki, Od Olimpii do Atlanty, s. 180, 183, 185; Osmólski, Leksykon boksu, s. 84; Pawlak, Olimpijczycy, s. 142 (tu kilka zasadniczych niedokładności dot. kariery sportowej); Olszewski L., Lubelska „maszynka”. Henryk Kukier uhonorowany nagrodą im. Aleksandra Rekszy, „Bokser”, 2000, nr 3.