ps. „Kreska”, mechanik, trener, jeden z czołowych siatkarzy polskich (1975-1984), czterokrotny wicemistrz Europy, złoty medalista olimpijski z Montrealu (1976), uczestnik IO w Moskwie (1980).
Urodzony 2 czerwca 1956 w Świdniku, woj. lubelskie, absolwent miejscowego Technikum Mechanicznego, czołowy siatkarz (197 cm, 88 kg) Polski (1975-1984), zawodnik lubelskiego Startu, Avii Świdnik i Gwardii Wrocław, z którą odniósł wiele sukcesów zdobywając: 3 tytuły mistrza Polski (1980-1982), 2 wicemistrza (1983, 1984) i brązowy medal MP (1979), który wywalczył także w barwach Avii (1976). Był również z Gwardią zdobywcą Pucharu PZPS (1981) i finalistą Pucharu Europy Mistrzów Krajowych 1980/81, gdzie Polacy zajęli 3. miejsce 261-krotny reprezentant Polski (1975-1984) rozpoczynał wielką karierę międzynarodową (jak prawie wszyscy nasi czołowi siatkarze) od brązowego medalu mistrzostw Europy juniorów w niemieckim Osnabrueck (1975). Potem szybko zadomowił się w drużynie seniorów (miał 20 lat) i wyleciał na IO do Montrealu na największą przygodę sportową życia. Miał grać w pierwszej szóstce, 18 lipca 1976 w montrealskiej hali Centre Paul Sauve podczas inauguracyjnego spotkania Polaków z Koreą Płd. wyszedł na boisko wraz z Gawłowskim, Boskiem, Wójtowiczem, Rybaczewskim i Skorkiem.
Ale biało-czerwoni długo nie mogli się „rozkręcić” (po godzinie przegrywaliśmy w setach 0:2 i w trzecim też prowadzili rywale), trener Wagner zmuszony był więc do eksperymentów i zmian. Kiedy wreszcie właściwie „poukładał” zespół okazało się, że funkcjonuje on lepiej i korzystniej bez Łaski, który po pierwszym meczu już prawie nie grał, a Sadalski i Bebel występowali tylko incydentalnie (podstawowa szóstka: Gawłowski, Wójtowicz, Skorek, Bosek i w zależności od rywala – Stefański, Karbarz lub Rybaczewski; najlepszym i najskuteczniejszym zmianowym świata był Zbigniew Zarzycki).
Łasko jednak przez wiele następnych lat dobrze służył polskiej reprezentacji będąc przy siatce jednym z najlepszych atakujących i blokujących zawodników. Poza igrzyskami olimpijskimi był 4-krotnym srebrnym medalistą mistrzostw Europy: w Belgradzie (1975), Paryżu (1979), Sofii (1981) i Berlinie (1983), 2-krotnym finalistą MŚ 1978 Rzym (8. msc), 1982 Buenos Aires (6. msc) i uczestnikiem Pucharu Świata w Tokio (1982), gdzie polska drużyna zajęła 4. msc. Najlepszy siatkarz Polski w klasyfikacji „PS” (1982). Być może inaczej (korzystniej) potoczyły by się sportowe losy świetnego zawodnika, gdyby nie tragiczny w skutkach wypadek samochodowy (ofiara śmiertelna), który zakończył się sądowym wyrokiem skazującym i odosobnieniem. Zaznał w tym okresie psychicznego i moralnego wsparcia starszych kolegów z olimpijskiej reprezentacji. Po zakończeniu kariery sportowej w kraju wyjechał do Włoch, gdzie grał (Dipo Vinercate) jak wielu polskich siatkarzy.
Odznaczony m.in. złotym i srebrnym Medalem za Wybitne Osiągnięcia Sportowe.
*1976 Montreal: członek drużyny siatkówki, która po zwycięstwach nad Koreą Płd. 3:2, Kanadą 3:0, Kubą 3:2 i CSRS 3:1 zajęła w grupie 1. msc; w spotkaniu o miejsca 1-4 pokonała Japonię 3:2, w meczu o lokaty 1-2 wygrała z ZSRR 3:2 zdobywając złoty medal. Skład drużyny zob. – Bebel Bronisław.
*1980 Moskwa: członek drużyny siatkówki, która po zwycięstwach nad Jugosławią 3:1 i Libią 3:0 oaz porażce z Brazylią 2:3 zajęła 1. msc w grupie; w spotkaniu o lokaty 1-4 przegrała z Bułgarią 0:3; w meczu o miejsca 3-4 uległa Rumunii 1:3, zajmując w turnieju 4. msc (zw. ZSRR). Wystąpił we wszystkich meczach. Skład drużyny zob. – Bebel Bronisław.
Bibl.: Głuszek, Leksykon 1999, s. 261; Pawlak, Olimpijczycy, s. 156; MES, t. 2, s. 98; Mecner, 80 lat siatkówki, s. 109 i dalsze; Duński, Od Paryża, s. 519-520.