ps. „Poldek”, mechanik lotniczy, pilot oblatywacz, trener, wszechstronny narciarz, od 1952 skoczek, uczestnik powojennej odbudowy polskiego narciarstwa, olimpijczyk z St. Moritz (1948) i Oslo (1952), ojciec Apoloniusza, byłego trenera Adama Małysza.
Urodzony 15 maja 1921 w Roztropicach koło Skoczowa, w rodzinie Franciszka i Franciszki Lens, która wywodzi się od austriackiego żandarma Franza Theinera (ojciec Leopolda pochodził z Dachsteinu, z okolic Ramsau, a sam Leopold urodził się w majątku, w którym ojciec po wojnie został woźnicą, a matka pracowała na roli; miał jeszcze dziewięcioro rodzeństwa, czwórka zmarła w dzieciństwie), uczeń Szkoły Szybowcowej na Górze Chełm i Technikum Lotniczego w Katowicach, trener. Narciarz wszechstronny (biegi, skoki, kombinacja norweska, ale także slalom i zjazd), reprezentant KS Watra Cieszyn (1946-1949) i Budowlanych Goleszów (1950-1952). Karierę sportową (był już mistrzem Śląska juniorów w skokach, a jego talent odkrył Gustaw Koźdoń) i naukę przerwała wojna, której część przeżył na robotach przymusowych w okolicach Obersdorfu.
Po powrocie do domu (1945-1950) pracował jako instruktor w Szkole Szybowcowej Ligi Lotniczej na Górze Chełm i wszechstronnie zajmował się narciarstwem (wzory czerpał od Bronisława Czecha, który biegał, zjeżdżał i skakał). Dopiero od 1952 specjalizował się wyłącznie w skokach. 2-krotny wicemistrz Polski w skokach (1949, przegrał ze Stanisławem Marusarzem) i kombinacji norweskiej (1950), odniósł w karierze dwa zwycięstwa w międzynarodowych konkursach skoków: w Spindlerowym Młynie (1948, Wielka Nagroda Czechosłowacji) i w Obersdorfie w NRD (1950, w pobliżu miejsca, gdzie był na przymusowych robotach w czasie wojny). Niestety ciężka kontuzja obu nóg podczas IO w Oslo (1952, skomplikowane operacje ścięgien) wyeliminowała go z grona zawodników.
Dużo większe sukcesy odniósł jako szkoleniowiec (Olimpia Goleszów, Górnik Koniaków, ROW Rybnik) i działacz. Zastosował nowe metody treningowe (jako pierwszy na igielicie) i był bardzo zaangażowany w rozwój budownictwa sportowego w Beskidach (budowa letnich torów narciarskich, 10 nowych skoczni, boisk do gier sportowych i urządzeń lekkoatletycznych). Odegrał dużą rolę w powojennej odbudowie życia sportowego swojego regionu.
Mistrz Sportu, Zasłużony Działacz Sportu Związkowego. Brat olimpijczyka Władysława Tajnera (najmłodszy, był jego trenerem). Żonaty (od 1952 z Heleną Madeja), miał czworo dzieci: syn Apoloniusza (byłego trenera kadry skoczków, współtwórcą sukcesów Adama Małysza) i trzy córki – Aldonę, Jolantę i Barbarę.
Zmarł 25 lutego 1993 r. w Wiśle i pochowany jest tam na cmentarzu katolickim.
*1948 St. Moritz: biegi narciarskie, 18 km – 76 m. na 83 start. z czasem 1:38.45,0 (zw. Szwed M. Lundstroem – 1:13.50,0); komb. nor. – 34 m. na 39 start. z notą 321.5 (zw. Fin H. Hasu – 448.8). W biegu T. zajął 35 m. z czasem 1:38:45.0 i notą 126.0 oraz 20 m. w skokach – skoki 61,5 m, 58 m i 55 m z notą 195.5.
*1952 Oslo: skoki narciarskie – 39 m. na 44 start., skoki 57 m i 56,5 m z notą 178.0 (zw. Norweg A. Bergmann – skoki 67,5 i 68 m z notą 226.0).
Bibl.: Głuszek, Leksykon 1999, s. 350 (tu brak podstawowych danych biograficznych i błędne wyniki zwycięzcy konkursu skoków IO 1952 w Oslo); Pawlak, Olimpijczycy, s. 264; Klimontowicz, Ruch, s. 83 / tu błędna data śmierci: 10.02.1993 /; Słownik WF, 1998, z. 3, s. 124, 125 (Antoni Steuer); Porada, Igrzyska, s. 830, 833; Tajner, Legendy, s. 62-64; Zieleśkiewicz, Encyklopedia, s. 210, 393, 396; Szatkowski, Od Marusarza do Małysza, s. 106-112; Kamper E., Lexikon der 12000 olympioniken, s. 498.
