ĆMIKIEWICZ LESŁAW
trener, reprezentacyjny pomocnik, „joker” Górskiego na MŚ 1974 w RFN, srebrny (1976) i złoty (1972) medalista olimpijski z Montrealu i Monachium.
Urodzony 25 sierpnia 1948 we Wrocławiu, absolwent tamtejszego Liceum Ogólnokształcącego. Piłkarz (172 cm, 71 kg), pomocnik, wychowanek miejscowego Lotnika 1960-1965 (trener Roman Chaszczewicz, któremu najwięcej zawdzięcza), zawodnik: Śląska Wrocław (1965-1970, liga), Legii Warszawa 1970-1979 (trener Andrzej Strejlau) i amerykańskich zespołów – New York Arrow (1980) i Chicago Horizon (1980-1981).
Jego nazwisko kojarzy się z sukcesami stołecznej Legii, w której podczas 10 sezonów ligowych (1971-1980) rozegrał 226 meczów, strzelił 14 goli i zdobył dwukrotnie Puchar Polski (1973, 1980). W Śląsku Wrocław znalazł go Ryszard Koncewicz, za którego kadencji debiutował w drużynie narodowej (1970, mecz z Węgrami). Dalsza jednak kariera reprezentacyjna (zakończona w 1979 meczem z NRD) związana jest z „epoką Górskiego” – najpomyślniejszą w historii naszego futbolu (w sumie rozegrał 57 A + 4) i zdobył 1 bramkę w nieoficjalnym meczu. Wszechstronny (występował w obronie, pomocy i ataku), inteligentny, myślący, zdyscyplinowany na boisku i w życiu. Często otrzymywał tzw. „specjalne zadania”, z których wywiązywał się sumiennie. Dobry duch drużyny olimpijskiej w Monachium (nie był na boisku tylko przez 25 minut turnieju). Dwa lata później (1974), niemal w ostatniej chwili, stracił miejsce w podstawowym składzie na rzecz Maszczyka, wystąpił jednak w sześciu spotkaniach MŚ 74. Był „pierwszym rezerwowym” trzeciej drużyny globu (grał w sumie 109 minut) i jak trafnie zauważono „prawdziwym jokerem Górskiego”. W 1978 po kontuzji, był znów w świetnej formie, ale kolejny selekcjoner (Jacek Gmoch) wyraźnie nie lubił wszechstronnego legionisty i nie zabrał go do Argentyny. Wrócił do reprezentacji po przyjściu Ryszarda Kuleszy, zagrał jeszcze w sześciu spotkaniach i pożegnał się z kadrą narodową poświęcając się pracy trenerskiej. Początkowo w roli asystenta Górskiego w Legii, potem m.in. szkolił piłkarzy: Motoru Lublin, Górnika Zabrze, Hutnika Kraków, Pogoni Szczecin, Gwardii Warszawa. Od sierpnia 1989 do września 1993 był asystentem selekcjonera Andrzeja Strejlaua, po którym przejął funkcję prowadząc reprezentację w trzech przegranych meczach w końcu 1993. Od lat związany z PZPN, był jego pełnomocnikiem do spraw Uczniowskich Klubów Sportowych, kontynuując ideę Marka Wielgusa. Trenował także kadrę młodzieżową. Zasłużony Mistrz Sportu odznaczony m.in. Złotym (dwukrotnie) Medalem za Wybitne Osiągnięcia Sportowe i Krzyżem Kawalerskim OOP.
* 1972 Monachium: pomocnik drużyny piłkarskiej, która w grupie elim. (4 druż.) pokonała Kolumbię 5:1, Ghanę 4:0 i NRD 2:1 zajmując 1. msc w grupie; w grupie półfin. (4 druż.) zremisowała z Danią 1:1 oraz zwyciężyła ZSRR 2:1 i Maroko 5:0, zajmując 1. msc w grupie; w meczu finałowym wygrała z Węgrami 2:1 (0:1) zdobywając złoty medal. Wystąpił we wszystkich spotkaniach. Skład drużyny zob. – Anczok Zygmunt.
*1976 Montreal: pomocnik drużyny piłkarskiej, która w grupie elim. (3 druż.) pokonała Iran 3:2 i zremisowała z Kubą 0:0, zajmując 1. msc w grupie; w ćwierćfin. zwyciężyła KRL-D 5:0, w półfin. wygrała z Brazylią 2:0; w finale przegrała z NRD 1:3 (0:2) zdobywając srebrny medal. Wystąpił w spotkaniach z Kubą, Iranem, KRL-D i Brazylią. Skład drużyny zob. – Benigier Jan.
Bibl.: Głuszek, Leksykon 1999, s. 176; EP Fuji: Legia, s. 177, Górnik Zabrze, s. 172, Polonia , s. 230-231; Biało-Czerwoni, t. 20, s. 165, Liga polska, t. 25, s. 178, Herosi Mundiali, t. 8, s. 51; Gowarzewski, Encyklopedia, s. 346; Gowarzewski, Biało-Czerwoni, s. 359; Duński, Od Paryża, s. 138 (tu błędny wynik meczu z Grecją w Poznaniu w 1971 3: 0, było 7:0); Pawlak, Olimpijczycy, s. 55.