ps. „Ostoja”, prokurator i adwokat, jeden z założycieli warszawskiego AZS i pierwszych hokeistów lodowych w Polsce, wieloletni reprezentacyjny obrońca drużyny narodowej, olimpijczyk z St. Moritz (1928).
Urodzony 26 listopada 1896 we wsi Danków, pow. częstochowski, woj. kieleckie, syn Franciszka i Heleny z Kwiatkowskich. Ukończył 8-klasowe Gimnazjum im. H. Sienkiewicza w Częstochowie (1917) i Wydział Prawa UW (magister praw) w 1924. Działacz niepodległościowy. Członek POW (1915-1918), ochotnik (7 listopada 1918) i w składzie 9 pułku w Dębicy walczył na froncie ukraińskim. Ciężko ranny (grudzień 1918) dostał się do niewoli, a po ucieczce (kwiecień 1919) i powrocie do jednostki skierowany na front bolszewicki. W czasie powstań śląskich i plebiscytu – aktywny działacz, delegat Zjednoczenia Górnego Śląska z Rzeczypospolitą Polską. Kurier. W latach 1930-1939 (po aplikacji sądowej, którą odbył w latach 1924-1927) piastował stanowiska podprokuratora (Sądu Okręgowego w Warszawie i Sosnowcu), wice prokuratora (Sądu Okręgowego w Katowicach) i prokuratora (Sąd Okręgowy w Łomży) aż do wybuchu wojny.
Od najmłodszych lat zajmował się sportem, od 1919 (wraz z bratem) rozpoczął działalność organizacyjno-zawodniczą w warszawskim AZS, był jednym z założycieli sekcji hokejowej klubu (wraz z Grunerem, Krygierem, Żebrowskim, Niezabitowskim, Semadenim, Tupalskim, Słuczanowskim, Osiecimskim – Czapskim) a potem jej wieloletnim reprezentacyjnym obrońcą.
5-krotny mistrz Polski (1927-1931), 34-krotny reprezentant Polski (1926-1929), uczestniczył w pierwszych sukcesach polskiego hokeja (m.in. akademickie mistrzostwo świata w 1928, wicemistrzostwo Europy 1929). Był także olimpijczykiem. Podobnie jak inni reprezentanci AZS, latem uprawiał wioślarstwo. I tu wykazał niemałe zdolności pływając w czwórce i ósemce. W czwórce ze sternikiem był nie tylko akademickim mistrzem świata (1924), ale także mistrzem Polski (1920, 1925). Trzykrotnie ten tytuł wywalczył w ósemce (1920, 1922, 1925).
Po zakończeniu kariery zawodniczej, działacz sportowy. Współtwórca m.in. Śląskiego Okręgowego Związku Hokeja na Lodzie (członek prezydium, kapitan sportowy). Był także (wspólnie z A. Tupalskim) trenerem zespołu reprezentacyjnego, czyli kapitanem związkowym PZHL (1936). W czasie okupacji niemieckiej – prokurator (podziemnego) Sądu Okręgowego w Warszawie, członek AK, uczestnik (porucznik) Powstania Warszawskiego (ps. „Ostoja”). Po wojnie powrócił do Katowic i już z początkiem czerwca 1945 otworzył kancelarię adwokacką. Do emerytury pracował w Zespole Adwokackim nr 3 w Katowicach. Czynnie włączył się po wojnie do reaktywowania działalności okręgowych związków: hokeja i tenisa.
Zmarł w Katowicach 13 lipca 1971 roku.
*1928 St. Moritz: obrońca drużyny hokejowej, która po remisie ze Szwecją (późniejszy mistrz Europy) 2:2 i przegranej z Czechosłowacją 2:3 (po świetnym meczu ze Szwedami Polacy byli kompletnie wyczerpani) zajęła 3. miejsce w grupie elim. i odp. z turnieju (zw. Kanada). Skład drużyny zob. – Adamowski Tadeusz.
Bibl.: Zieleśkiewicz, Encyklopedia, s. 118 (tu błędnie dzień urodzenia 29); Słownik WF, 1987, z. 1, s. 137-138 (Tadeusz Karuga – tu kilka „błędów biograficznych”, m.in. dzień urodzenia i imię matki oraz rok ukończenia studiów); Pół wieku AZS, s. 202-206, 344; Wryk, Akademicki, s. 140 i dalsze; Domański, Śladem, s. 181, 183, 194-186 i dalsze; Głuszek, Leksykon 1999, s.250 (tu błędnie dzień urodzenia 29 ); Pawlak, Olimpijczycy, s. 143 (tu ten sam błąd); Porada, Igrzyska, s. 815; CAW:AP 6220 + MN 5.8. 1937.