policjant, pięściarz wagi ciężkiej wrocławskiej Gwardii, olimpijczyk z Monachium (1972).
Urodzony 26 kwietnia 1944 w Młyńsku koło Trembowli (syn Wacława i Janiny), absolwent Zespołu Szkół Mechanicznych we Wrocławiu, policjant, trener. Pięściarz (188 cm, 94 kg) wagi ciężkiej (w ciągu całej kariery sportowej) – Gwardii Wrocław (1959-1975). Repatriant ze wschodnich terenów Rzeczypospolitej osiadł po zakończeniu wojny wraz z matką w Strzelinie koło Wrocławia. Bezpośrednią inspiracją do uprawiania boksu były echa pomyślnych dla Polaków mistrzostw Europy w Warszawie (1953). Jako uczeń szkoły mechanicznej ćwiczył pod okiem Janusza Kasperczaka (solidne podstawy techniki), a potem już w klubie, doskonalił swoje umiejętności z Michałem Szczepanem (znanym później trenerem reprezentacji). Jego kariera sportowa (prześladowały go bolesne kontuzje rąk) rozwijała się we współzawodnictwie z tak świetnymi pięściarzami wagi ciężkiej jak: Jędrzejewski, Gugniewicz, Branicki i Trela.
1-krotny mistrz Polski (1969) i 2-krotnie wicemistrz (1968, 1970), 1-krotny drużynowy mistrz (1965/66) oraz 6-krotny reprezentant Polski w meczach międzypaństwowych 1966-1970 (3 zwycięstwa i 3 porażki). W ostatnim swoim występie (1970) w Londynie, podczas meczu z Wielką Brytanią (Polacy pokonali gospodarzy 16:4) nie tylko wygrał swoją walkę z zawodnikiem (zresztą polskiego pochodzenia) Celebańskim, ale spotkał po raz pierwszy w życiu swego ojca Wacława, który po wydostaniu się z Syberii, znalazł się na zachodzie (przez PCK odnalazł rodzinę w Strzelinie), ale bał się powrotu do Polski i syna poznał dopiero w Londynie po… 26 latach. I to w jakich okolicznościach.
3-krotny uczestnik mistrzostw Europy (1965, 1969, 1971), gdzie odniósł największy sukces. W Bukareszcie (1969) po pokonaniu Duńczyka Schunoka, Turka Ozbeya, w półfinale przegrał 0:5 z Bułgarem Pandowem, zdobywając brązowy medal. W dwa lata później w Madrycie (1971) po pokonaniu Jugosłowianina Matejica i Węgra Juhasza, w półfinale wprawdzie z powodu kontuzji nie stanął do walki z Hussingiem (RFN), ale zdobył drugi w karierze brązowy medal ME. Zwycięzca Turnieju Przedolimpijskiego PZB i ZMS w wadze ciężkiej (1964). W ciągu prawie 15-letniej kariery sportowej stoczył 243 walki odnosząc 186 zwycięstw, 11 remisów i 46 porażek. Po zakończeniu kariery sportowej – trener.
Zmarł 14 lutego 2024 roku.
*1972 Monachium: boks, w. ciężka – w pierwszej kolejce przegrał na skutek przewagi po I rundzie z niepokonanym w tamtych czasach Teofilo Stevensonem (Kuba) i odp. z turnieju (zw. T. Stevenson, Kuba).
Bibl.: Głuszek, Leksykon 1999, s. 178; Kurzyński, Tysiąc wspaniałych (2), s. 47-48; Skotnicki, Od Olimpii do Atlanty, s. 199; Zmarzlik, Bij mistrza, s. 169-170; Osmólski, Leksykon boksu, s. 32; Schwarzer, Dolnośląscy olimpijczycy, s. 43, 49; Pawlak, Olimpijczycy, s. 58; Wojdyga J., Dzień dobry – kopę lat (Ludwik Denderys), „Przegląd Sportowy”, 1996, nr 125 (tu bilans stoczonych walk: 265 (210-15-40).
