nauczyciel wf, trener, jeden z czołowych florecistów świata lat siedemdziesiątych, złoty medalista olimpijski w turnieju drużynowym IO w Monachium (1972).
Urodzony 28 listopada 1949 w Gliwicach, syn Jana i Jadwigi Garbaczowej, absolwent miejscowego Technikum Chemicznego (1968) i warszawskiej AWF (1977), gdzie otrzymał tytuł magistra wf. Szermierz (175 cm, 64 kg) Piasta Gliwice (1966-1967) i AZS Warszawa (1968-1976). Przykład świetnego zawodnika (floret) i studenta (średnia ponad 4,5 w pięciostopniowej skali). Wyrósł w klubie (zaczynał mając 11 lat pod kierunkiem Horsta Tella) szermierczych sław i mistrzów olimpijskich (Egon Franke, Ryszard Zub, Bogdan Gonsior, Mikołaj Pomarnacki, Zbigniew Czajkowski) osiągając pierwsze międzynarodowe sukcesy w kategorii juniorów: brązowy medal mistrzostw świata w Teheranie (1967) i tytuł wicemistrzowski w Genui (1969).
Potem przyszły sukcesy już w gronie „dorosłych” florecistów. 2-krotny indywidualny mistrz Polski (1970, 1976) i 6-krotny mistrz kraju w drużynie (1971-1976), był także 6-krotnym medalistą mistrzostw świata we florecie: w Hawanie (1969) – 2. msc (druż.), w Ankarze (1970) – 3. msc (ind.), w Wiedniu (1971) – 2. msc (ind.) i 2. msc (druż.), w Goeteborgu (1973) – 3. msc (druż.), w Grenoble (1974) – 2. msc (druż.).
Największe sukcesy odniósł jednak na olimpijskich planszach pod wodzą swojego trenera klubowego Zbigniewa Skrudlika. Panuje opinia, że wielki „gentleman planszy”, bardzo lubiany i szanowany nie tylko w środowisku szermierczym, zbyt wcześnie zakończył karierę sportową. Odznaczony m.in. Złotym Medalem za Wybitne Osiągnięcia Sportowe i Złotym Krzyżem Zasługi.
*1972 Monachium: szermierka, floret ind. – 3. msc w grupie elim. (6 zaw.) z 3 zw., 2. msc w drugiej elim. grupowej (6 zaw.) z 4 zw., 3. msc w grupie ćwierćfin. (6 zaw.) z 3 zw., 1. msc w grupie półfin. (6 zaw.) z 4 zw.; 6. msc w finale (6 zaw.) z 0 zw. (zw. W. Woyda, Polska – 5 zw.); floret druż. – w grupie elim. (3 druż.) po zwycięstwie z Włochami 11:5 (3 zw.) i porażce z RFN 7:8 (3 zw.) Polacy zajęli 2. msc; w ćwierćfin. pokonali Japonię 9:5 (2 zw.); w półfin. zwyciężyli Węgry 8:7 (2 zw.); w finale wygrali z ZSRR 9:5 (1 zw.), zdobywając złoty medal. Partnerami Dąbrowskiego byli: A. Godel, J. Kaczmarek, L. Koziejowski i W. Woyda.
*1976 Montreal: szermierka, floret ind. – 3. msc w grupie elim. (6 zaw.) z 2 zw., 4. msc w drugiej elim. grupowej (6 zaw.) z 2 zw., 4. msc w trzeciej elim. grupowej (6 zaw.) z 2 zw.; w walkach pucharowych pokonał Francuza C. Noela 10:9, następnie przegrał z W. Stankowiczem ZSRR 3:10, w rep. ponownie walczył z Francuzem ulegając mu 5:10, odp. z turnieju zajmując miejsca 9-12 (zw. F. Dal Zotto Włochy); floret druż. – w grupie elim. (4 druż.) po zwycięstwach nad Hongkongiem 15:1 (Dąbrowski nie walczył), Iranem 13:3 (4 zw.) i USA 9:2 (2 zw.) Polacy zajęli 1. msc w grupie; w ćwierćfin. przegrali z RFN 4:9 (1 zw.); w meczu o lokaty 5-8 pokonali Węgry 9:3 (nie walczył), zajmując 5. miejsce w turnieju (zw. RFN). Partnerami w drużynie byli: A. Godel, L. Koziejowski, L. Martewicz i Z. Wojciechowski.
Bibl.: Głuszek, Leksykon 1999, s. 178; Pawlak, Olimpijczycy, s. 57-58; Najlepsi z najlepszych, s. 188-193; Kronika sportu, s. 1002; Duński, Od Paryża, s. 148-149; MES, t. 1, s. 133; Borzęcki, Białą bronią, s. 31 i dalsze; Łuczak, Szermierka w Polsce, s. 93 i dalsze; Marzec, Historia medalami pisana, s. 77, 85, 96; „Arystokrata z przypadku”, Przegląd Sportowy, 1993, nr 172; Dąbrowski M., Dobór dzieci do klasy szermierczej (badania sondażowe), praca magisterska, AWF Warszawa, 1973, maszynopis; AAWF Warszawa, sygn. D-4397/S.