nauczyciel wf, trener, szermierz akademickich ośrodków w Gdańsku i Warszawie, członek narodowej drużyny we florecie, olimpijczyk z Montrealu (1976), mistrz świata z Hamburga (1978).
Urodzony 4 stycznia 1955 w Gdańsku, syn Mieczysława i Zyty z d. Kubera, absolwent miejscowego III Liceum Ogólnokształcącego im. Bohaterów Westerplatte (1975) i warszawskiej AWF (1980), gdzie otrzymał tytuł magistra wf, szermierz (180 cm, 72 kg) AZS Gdańsk (od 1967, wychowanek trenera Jerzego Podstawka) i AZS-AWF Warszawa (1975-1980). Swoją obecność na arenie międzynarodowej zaakcentował wywalczeniem 5 m. podczas mistrzostw świata juniorów w szabli ind. w Istambule (1974), ale wszystkie dalsze sukcesy w „dorosłej szermierce” zdobył w drużynie floretowej. W konkurencji ind. tej broni tylko raz był wicemistrzem Polski (1973) i 2-krotnie zdobył brązowy MP (1976, 1978), był natomiast 6-krotnym mistrzem Polski w konkurencji druż. (1975-1980).
Życiowy sukces osiągnął podczas mistrzostw świata w Hamburgu (1978), gdzie wraz z kolegami wywalczył tytuł mistrza i zdobył złoty medal. Bił się tam znakomicie wygrywając w finale 4 walki ! Poza tym był jeszcze srebrnym medalistą MŚ we florecie druż. w Grenoble (1974).
*1976 Montreal: szermierka, floret druż. – w grupie elim. (4 druż.) po zwycięstwach nad Hongkongiem 15:1 (Martewicz 4 zw.), Iranem 13:3 (3 zw.) i USA 15:1 (nie walczył) Polacy zajęli 1 m. w grupie; w ćwierćfin. przegrali z RFN 4:9 (2 zw.), w meczu o m. 5-8 pokonali Węgry 9:3 (3 zw.); w meczu o 5-6 m. zwyciężyli W. Brytanię 9:1 (3 zw.) zajmując ostatecznie w turnieju 5 m. (zw. RFN). Partnerami w drużynie byli: M. Dąbrowski, A. Godel, L. Koziejowski i Z. Wojciechowski.
Bibl.: Głuszek, Leksykon 1999, s. 270; Pawlak, Olimpijczycy, s. 166; MES, t. 2, s. 127; Borzęcki, Białą bronią, s. 7 i dalsze; Łuczak, Szermierka w Polsce, s. 89, 93 i dalsze; Księga sportu, s. 404, 405 (tu błędnie w składzie drużyny floretowej na MŚ w Göteborgu (1973); AAWF Warszawa, sygn. D- 6305 / S.