ANTUSZEWICZ MICHAŁ (1909-1993)
ps. „Mandżur”, ekonomista i tłumacz, hokeista urodzony w Chinach, zawodnik Włókniarza Zgierz i warszawskiej Legii, olimpijczyk z Oslo (1952).
Urodzony 1 października 1909 w Harbinie (Chiny), syn Romualda (osiadł tam po wojnie rosyjsko-japońskiej – budowniczy kolei chińsko-czangczuńskiej) i Agaty Szachrajec, absolwent miejscowego gimnazjum polskiego im. Henryka Sienkiewicza (nauczyciel wf Walenty Kuczyński) i Instytutu Nauk Orientalistystycznych i Ekonomicznych (ekonomista i tłumacz, znał oprócz polskiego – chiński, japoński, angielski i rosyjski).
Piłkarz i hokeista (166 cm, 72 kg) harbińskich klubów: Depo, New Sport Club i Polonii (oprócz dwóch jego braci Faustyna i Stanisława grali z nim Litwini, Rosjanie, Chińczycy i Japończycy), 12-krotny reprezentant Mandżurii w hokeju na lodzie. Po powrocie do Polski całej rodziny (1949) – hokeista (obrońca) Włókniarza Zgierz (1949-1951) i Legii Warszawa (1951-1952) z którą 2-krotnie zdobył tytuł mistrza Polski (1951, 1952). Mimo „podeszłego wieku” trafił do drużyny narodowej (1951-1952) w której rozegrał 14 spotkań. Obrońca (niezwykle bojowy i ofiarny) o niebywałej kondycji fizycznej i twardości w grze (mimo iż najczęściej grał bez ochraniaczy). Grał w spotkaniach towarzyskich do „późnej starości”.
Mawiał: „Hokejowej techniki nigdy się nie zapomni, to człowiek ma we krwi”. Jako grający trener występował już w Zgierzu przysposabiając do gry m.in. 16-letniego Stanisława Olczyka. W latach późniejszych szkoleniowiec w katowickim Górniku i pruszkowskim Zniczu. Tłumacz polskiej ekipy olimpijskiej podczas IO w Tokio (1964). Mistrz Sportu.
Zmarł w Warszawie 10 marca 1993.
*1952 Oslo: członek drużyny hokejowej, która po zwycięstwach nad Finlandią 4:2 i Norwegią 4:3, remisie z RFN 4:4 oraz porażkach z Czechosłowacją 2:8, Szwecją 1:17, Szwajcarią 3:6, Kanadą 0:11 i USA 3:5 zajęła 6 m. w turnieju (zw. Kanada). Partnerami Antuszewicza w drużynie byli: H. Brommer, K. Chodakowski, S. Csorich, R. Czech, A. Gansiniec, K. Hampel, M. Jeżak, E. Lewacki, R. Penczek, H. Skarżyński, S. Szlendak, T. Świcarz, Z. Trojanowski, Antoni Wróbel i Alfred Wróbel (trener Mieczysław Kasprzycki).
Bibl.: Głuszek, Leksykon 1999, s. 149-150 (tu błędnie w składzie olimpijskiej ekipy zamiast Adolfa – winno być i grał Antoni Wróbel); Pawlak, Olimpijczycy, s. 23; Bogusz, Łódzcy olimpijczycy, s. 183; Porada, Igrzyska, s. 832; Domański, Śladem, s. 181, 188, 189; Zieleśkiewicz, Encyklopedia, s. 12, 287; Wywiad rodzinny (córka) i środowiskowy.