BUTKIEWICZ MICHAŁ
|
ps. „Butek”, pracownik naukowy, nauczyciel akademicki, szpadzista Warszawianki, brązowy medalista olimpijski z Meksyku (1968).
Urodzony 18 sierpnia 1942 w Warszawie, absolwent stołecznej SGPiS (doktor nauk ekonomicznych), szpadzista (173 cm, 69 kg) Warszawianki 1956-1981 (wychowanek trenera Aleksandra Wójcickiego); w kadrze narodowej i olimpijskiej – (trener Andrzej Przeździecki). Waleczny, szybki, dynamiczny, a także pracowity i ambitny – wspominają go fachowcy. Indywidualny mistrz Polski w szpadzie (1963, 1967) i drużynowy wicemistrz w tej broni (1973, 1979). Poza tym: srebrny medalista MŚ w Ankarze (1970) i finalista MŚ w Montrealu (1967), gdzie drużyna biało-czerwonych wywalczyła 5. msc.
Największy sukces odniósł na IO w Meksyku. Mistrz Sportu, odznaczony m.in. Medalem za Wybitne Osiągnięcia Sportowe i Złotym Krzyżem Zasługi. Działacz sportowy: członek zarządu PZS i SKS Warszawianka, sędzia sportowy.
*1968 Meksyk: szpada druż. – w grupie elim. (4 druż.) po zwycięstwie nad Argentyną 16:0 (Butkiewicz 4 zw.), Kanadą 10:6 (2 zw.) i NRD 9:7 (1 zw.) Polacy zajęli 1. msc, następnie pokonali Francję 9:7 (3 zw.) oraz przegrali z Węgrami 5:9 (nie walczył), a w pojedynku o msc 3-4 zwyciężyli RFN 9:6 (3 zw.), zdobywając brązowy medal (zw. Węgry). Partnerami w drużynie byli: B. Andrzejewski, K. Barburski, B. Gonsior i H. Nielaba.
Bibl.: Głuszek, Leksykon 1999, s. 166; Pawlak, Olimpijczycy, s. 43; MES, t. 1, s. 107; Borzęcki, Białą bronią, s. 6, 9, 26 i dalsze; Duński, Od Paryża, s. 94-95; Łuczak, Szermierka w Polsce, s. 94 i dalsze.
