ps. „Mundek”, urzędnik samorządowy, jeden z najlepszych polskich kolarzy lat siedemdziesiątych, torowiec i szosowiec, mistrz świata w drużynie (1975), olimpijczyk (1972, 1976), zdobywca srebrnego i brązowego medalu olimpijskiego na jednych igrzyskach w Montrealu (1976).
Urodzony 26 stycznia 1951 w Piątku, w rodzinie Henryka i Ireny Fedorowicz, absolwent Technikum Mechanicznego w Łodzi (1969), gdzie otrzymał świadectwo dojrzałości i uprawnienia technika-mechanika, kolarz (176 cm, 74 kg) klubów łódzkich, początkowo (od 1967) Społem (pierwsze kroki stawiał na rowerze pod kierunkiem Teofila Sałygi), a od 1969 (aż do końca kariery w 1981) reprezentował barwy Włókniarza i w doskonaleniu jego umiejętności uczestniczyli trenerzy: Lucjan Józefowicz, Edward Borysewicz i Jerzy Gapiński (w kadrze narodowej Stefan Borucz i Karol Madaj). Początkowo specjalizował się w wyścigu torowym na 4 km (dochodzenie) zdobywając już tytuły mistrza Polski, w konkurencji indywidualnej (1970, 1972) i zespołowej (1970, 1974) startując w drużynie Włókniarza m.in. z W. Kowalskim, W. Latochą, T. Szpakiem, J. Klatem i M. Majkowskim.
Z innymi partnerami (m.in. P. Kaczorowski, J. Kierzkowski, B. Kręczyński, J. Głowacki) tworzył reprezentacyjną drużynę torową, która „otarła się” nawet o medal olimpijski w Monachium (1972). Najpierw rzadko (1971, 1972) demonstrował swoją szybkość na szosie zdobywając brązowe medale MP w jeździe na czas i w wyścigu dwójkami, po roku 1973 (na pożegnanie 6 lipca pobił jeszcze na helenowskim torze w Łodzi rekord godzinny – 42.021,4 km) startował już tylko na szosie stając się podstawowym zawodnikiem reprezentacyjnej drużyny biało-czerwonych na 100 km. 7-krotny uczestnik MŚ, najpierw na torze (drużyna) zajmował miejsca: 1969 Brno – 8., 1970 Leicester-5., 1971 Varese – 5., 8.,1973 San Sebastian-4., a następnie na szosie: mistrz świata w drużynowym wyścigu szosowym w Mettet koło Liege (1975) jadąc wraz z T. Mytnikiem, S. Szozdą i R. Szurkowskim i brązowy medalista MŚ z La Fria w Wenezueli (1977), gdzie miał za partnerów C. Langa, T. Mytnika i S. Szozdę. 3-krotny uczestnik Wyścigu Pokoju: 1973 (10. msc ind. i 1. msc zespołowo), 1975 (55. msc ind. i 3. msc druż.), 1976 (8. msc ind. i 3. msc druż.).
Startował w wielu zagranicznych wyścigach wieloetapowych. Wygrał: Bałtycki Wyścig Przyjaźni (1972), Dookoła Szkocji (1975) i Dookoła Nadrenii (1976). Najcenniejsze sukcesy odniósł podczas IO w Montrealu (1976). Jako jedyny kolarz tych igrzysk zdobył dwa medale: srebrny (drużyna) i brązowy (indywidualnie). Ten ostatni medal był pierwszym który zdobył Polak w olimpijskim wyścigu indywidualnym (cztery lata później medal srebrny wywalczył w Moskwie C. Lang). Uchodził za jednego z najsympatyczniejszych zawodników w historii polskiego kolarstwa (nagroda dziennikarzy „Kryształowe Koło” w 1975). Pogodny i uśmiechnięty, mówiono, że miał na twarzy „programowy optymizm”.
Po zakończeniu kariery sportowej przez wiele lat stracił kontakt ze sportem (1981-1995 prowadził prywatny zakład wytwórczy wykładzin podłogowych), powrócił jako dyrektor wyścigu kolarskiego Solidarności i olimpijczyków (1995-2000) organizowany przez NSZZ Solidarność Ziemi Łódzkiej, piastując jednocześnie wiele funkcji społecznych (członek zarządu PKOl, wiceprezes PZKol, wiceprezes TOP). Prezes Urzędu Kultury Fizycznej i Sportu, podsekretarz stanu w MEN (2000-2001). Od lutego 2003 zastępca dyrektora w Urzędzie Miasta Łodzi (kieruje Wydziałem Kultury Fizycznej i Sportu). Zasłużony Mistrz Sportu, odznaczony m.in. trzykrotnie Złotym Medalem za Wybitne Osiągnięcia Sportowe i Krzyżem Kawalerskim OOP (1999).
*1972 Monachium: kolarstwo, 4000 m ind. (na dochodzenie) – w elim. uzyskał czternasty czas 5.02.28 na 28 start. i odp. z konk.; 4000 m druż. (na dochodzenie) – w elim. Polacy uzyskali piąty wynik (4.29.00) na 22 start., w ćwierćfin. pokonali ZSRR w czasie 4.25.72 (ZSRR – 4.26.75), w półfin. przegrali z NRD w czasie 4.26.39 (NRD – 4.23.14), a w pojedynku o msc 3-4 ulegli W. Brytanii w czasie 4.26.06 (W. Brytania -4.23.78), zajmując 4 m. (zw. RFN – 4.22.14). Partnerami w drużynie byli: J. Głowacki (w elim.), P. Kaczorowski, J. Kierzkowski i B. Kręczyński.
*1976 Montreal: kolarstwo, szosa ind. (180 km) – 3. na 134 start. z czasem 4:47.23,0, zdobywając brązowy medal (zw. B. Johansson Szwecja – 4:46.52,0); szosa druż. (102,530 km) – 2. na 28 start. z czasem 2:09.13,0, zdobywając srebrny medal (zw. ZSRR – 2:08.53,0). Partnerami w drużynie byli: T. Mytnik, S. Szozda i R. Szurkowski.
Bibl.: Głuszek, Leksykon 1999, s. 284; Pawlak, Olimpijczycy, s. 184 (tu błędnie zwycięzca Wyścigu Pokoju 1973 !); Duński, Od Paryża, s. 601-602 (tu błędny rok urodzenia 1971, a także błędnie: mistrz świata z Barcelony (1973) i brązowy medalista MŚ z Mendrisio 1971); MES, t. 2, s. 206; Porada, Igrzyska, s. 885, 899; Bogusz, Łódzcy olimpijczycy, s. 118-119, 178; Tuszyński, Wyścig Pokoju 1948-2001, s. 164; Tuszyński, Złota księga, s. 231; Tuszyński, Od Dynasów, s. 371; Tuszyński, 100 lat WTC, s. 332, 373; Bogusz, 100 lat kolarstwa łodzkiego, s. 68 i dalsze; Wasyliszyn, Jubileuszowe asy, s. 67-68.