nauczyciel wf, rekordzista Polski w skoku w dal, olimpijczyk z Amsterdamu (1928).
Urodzony 10 stycznia 1906 w Tarnowie, syn Jana i Katarzyny Zych absolwent miejscowego II Gimnazjum i Studium Wychowania Fizycznego UP, gdzie otrzymał tytuł magistra wf (1936). Trener Unii Mościce (1938-1939). Należał do najwybitniejszych polskich skoczków w dal w okresie międzywojennym. Członek drużyny (klubu) II Gimnazjum w Tarnowie (1925), AZS Kraków (1926-1936) i TS Mościce (1937).
12-krotny reprezentant Polski w meczach międzypaństwowych (1928-1937), 4-krotny rekordzista kraju (skok w dal, sztafeta 4×100 m.) i 4-krotny mistrz Polski w skoku w dal (1928, 1929 , 1930, 1932). Rekordy życiowe: 100 m. – 11.0 (7 października 1928 Poznań), skok wzwyż – 1.77 (23 maja 1926 Tarnów), skok w dal – 7.38 (17 czerwca 1934 Florencja), trójskok – 14.41(28 czerwca 1936 Warszawa). Po wojnie trener Tarnovii (w klubie tym grał także w piłkę nożną), a później wieloletni nauczyciel wf w III Liceum Ogólnokształcącym w Tarnowie.
Zmarł 26 czerwca 1996 r.
*1928 Amsterdam: lekkoatletyka, skok w dal – w elim. osiągnął 6.57 doznając kontuzji i odpadł z konkurencji (zw. E. Hamm, USA – 7.73).
Bibl.: Od Adamczaka do Zasłony; Encyklopedia statystyczna LA, s. 138; Głuszek, Leksykon 1999, s. 283 (tu brak daty śmierci); Pawlak, Olimpijczycy, s. 183 (tu błędna data śmierci 28 czerwca); Wryk, Akademicki, s. 200 i dalsze; MES, t. 2 , s. 206. USC Tarnów, AZ 872/1996.
