trener, jeden z najwszechstronniejszych jeźdźców polskich, olimpijczyk z Rzymu (1960), wybitny działacz i szkoleniowiec.
Urodzony 16 lutego 1934 w Albigowej koło Łańcuta, syn Bolesława i Eryki Siarkiewicz, absolwent Liceum Ogólnokształcącego im. S. Staszica w Warszawie (1951) i olsztyńskiej WSR i T (1968), gdzie otrzymał tytuł inżyniera rolnika, zawodnik (180 cm, 75 kg) LZS Kwidzyn (od 1954) – wychowanek trenera mjr Leona Kona. Jeden z najwszechstronniejszych (obok Babireckiego) polskich jeźdźców o którym mówiono: „kontrowersyjny tytan pracy”. Karierę sportową zaczynał na warszawskim Służewcu (mieszkał wraz z rodzicami na terenie Toru Wyścigowego 1947-1952) od konkurencji płotowych i przeszkodowych, ale miał kłopoty z wagą i przeniósł się do Kwidzyna, gdzie spędził… 18 lat (od masztalerza do zastępcy dyrektora). Startował we wszystkich trzech jeździeckich specjalnościach zdobywając także praktykę w jeździe zaprzęgowej. 3-krotny mistrz Polski: w WKKW (1959), ujeżdżeniu (1961) i w skokach (1964) oraz 3-krotny I wicemistrz: w ujeżdżeniu (1962), WKKW (1962, 1964) i 2-krotny II wicemistrz Polski w ujeżdżeniu (1959, 1960).
Uczestnik mistrzostw Europy, m.in. w Harewood (1959) zajął w drużynie WKKW – 4 m. Startował na koniach: Klarys, Urugwaj, Talizman, Krokosz (WKKW), Bao Day (skoki), Dysproz, Botwid (ujeżdżenie). W trakcie kariery sportowej ukończył kurs trenerski i praktykował w Stanach Zjednoczonych (1967-1968, hodowca i trener). Wybitny działacz i szkoleniowiec (nie było dla niego rzeczy niemożliwych), który miał ogromny wpływ na rozwój polskiego jeździectwa (dynamiczne postępy w WKKW, odrodzenie ujeżdżenia). Wiceprezes PZJ (1976), przewodniczący Komisji Sportowej, trener koordynator PZJ (1974), a poza tym członek Komisji WKKW FEI (1975-1978) i sędzia międzynarodowy w ujeżdżeniu i WKKW. Jako szkoleniowiec przygotowywał pierwszą powojenną ekipę skoczków przed cyklem zawodów w USA i Kanadzie (International Horse Show 1975) oraz m.in. naszych wukakawistów do IO w Moskwie (tu do dziś działacze nie mogą mu wybaczyć iż do składu reprezentacji nie wystawił Piotra Piaseckiego, co spowodowało, że choć Polacy byli tam stuprocentowymi faworytami, żadnego medalu nie zdobyli). Mistrz Sportu, odznaczony m.in. Krzyżem Oficerskim OOP (2000).
Zmarł 29 kwietnia 2018 r.
*1960 Rzym: jeździectwo, WKKW ind. – 17 m. na 72 start. (podczas konkursu dyskwalifikacja za „zmylenie” trasy; złożony zaraz potem protest szefa polskiej ekipy J. Mossakowskiego został uznany uznany przez FEI na poolimpijskim kongresie i polskiemu zawodnikowi przyznano 17 m. zgodnie ze stanem faktycznym); WKKW druż. – zespół polski nie został sklasyfikowany z powodu zdekompletowania. Orłoś (startował na rezerwowym koniu Babireckiego Klarysie, a nie jak się powszechnie podaje Krokoszu, który miał dużą gorączkę) miał za partnerów: M. Babireckiego oraz M. Roszczynialskiego i A. Kobylińskiego, którzy nie ukończyli konkurencji.
Bibl.: Głuszek, Leksykon 1999, s. 289 (tu błędne wyniki olimpijskie i wykształcenie); Pawlak, Olimpijczycy, s. 189-190 (tu błędnie: koń „Kroksza”); Habinowska, Ludzie i konie, s. 324, 336, 399, 400, 401; Jeźdźcy olimpijscy, s. 51-53; Kronika Sportu, s. 900; Księga sportu, s. 479, 480; MES, t. 2, s. 232; Porada, Igrzyska, s. 850; Baza danych Muzeum Łowiectwa i Jeździectwa w Warszawie; Wywiad środowiskowy.
