trener, bokser warszawskiej Gwardii, srebrny medalista mistrzostw świata i Europy, wicemistrz olimpijski z Moskwy (1980).
Urodzony 25 sierpnia 1957 w Warszawie, absolwent Zasadniczej Szkoły Zawodowej (mechanik) i Szkoły Pięściarstwa przy AWF we Wrocławiu, trener. Pięściarz (182 cm, 82 kg) stołecznej Gwardii (1973-1986), gdzie wraz z bratem bliźniakiem Grzegorzem znalazł się za sprawą wychowawcy i trenera Wieńczysława Kosinowa, dobrego ducha dwóch chłopców z Bródna, którym zastępował ojca. Dalsze tajemnice pięściarskiej sztuki przybliżali bliźniakom: Wiktor Szulc i Michał Szczepan.
4-krotny mistrz Polski w wadze półciężkiej (1979, 1981-1983), 4-krotny drużynowy mistrz Polski w zespole Gwardii (1976, 1978, 1979, 1981/82), 16-krotny reprezentant kraju w meczach międzypaństwowych 1977-1984 (15 zwycięstw, 1 porażka), 4-krotny uczestnik mistrzostw Europy (1977, 1979, 1981, 1983) dwa medale: brązowy z Kolonii (1979) i srebrny z Warny (1983), gdzie w finale przegrał jednogłośnie na punkty z Witalijem Kaczanowskim (ZSRR). 2-krotnie startował też w mistrzostwach świata (1978, 1982); w Monachium (1982) zdobył srebrny medal i tytuł wicemistrzowski (przegrał w finale 0:5 z Kubańczykiem Pablo Romero). Mimo iż miał propozycje, nie przeszedł na zawodowstwo.
Na krajowym ringu wywalczył m.in. zwycięstwa w turniejach: „Złoty Pas Polusa” (1976), „Złota Łódka” (1979, 1980) i im. Feliksa Stamma (1979) – wszystkie w kat. półciężkiej. W sumie stoczył 278 walk (239 zwycięstw – 4 remisy – 35 porażek). Po zakończeniu kariery zawodniczej (1986) i ukończeniu kursu trenerskiego został szkoleniowcem w „swoim klubie”. Jego wychowankiem jest m. in. Paweł Kakietek. Zasłużony Mistrz Sportu, odznaczony m. in. złotym i dwukrotnie srebrnym Medalem za Wybitne Osiągnięcia Sportowe i Srebrnym Krzyżem Zasługi.
*1980 Moskwa: w. półciężka – w pierwszej kolejce wygrał vo z Mohamedem Bouchiche (Algeria), w ćwierćfin. pokonał 4:1 Georgice Donici (Rumunia), w półfin. zwyciężył 3:2 Ricardo Rojasa (Kuba) i w finale przegrał 1:4 ze Slobodanem Kacarem (Jugosławia) zdobywając srebrny medal. Był lepszy, kontrolował sytuację w sposób absolutny i wtedy, kiedy wydawało się, że Polak ma już pewny złoty medal, otrzymał dwa ciosy i dwukrotnie był liczony. Do końca pojedynku zabrakło 30 sekund.
Bibl.: Głuszek, Leksykon 1999, s. 322; Kurzyński, Tysiąc wspaniałych (2), s. 220-222; Duński, Od Paryża, s. 810-811; Osmólski, Leksykon boksu, s. 225; Pawlak, Olimpijczycy, s. 232; Skotnicki, Od Olimpii do Atlanty,s. 206.