ps. „Kiełpik”, elektromechanik, czołowy florecista świata z 28-letnim stażem, drużynowy mistrz świata (1998), srebrny (1996) i brązowy (1992) medalista olimpijski.
Urodzony 27 listopada 1962 w Grudziądzu, syn Kazimierza i Haliny, absolwent Technikum Elektromechanicznego w Warszawie (1982). Szermierz (186 cm, 82 kg) Warszawianki (wychowanek trenera Janusza Wyszomirskiego) i stołecznej Legii (1974-2002), gdzie ćwiczył pod kierunkiem Marka Poznańskiego (trener kadry Stanisław Szymański). Przedstawiciel (jeden z ostatnich) klasycznej, wszechstronnej szermierki. Zachęcony przez ojca, przygarnięty przez trenera Wyszomirskiego podczas „środy szermierczej Warszawianki” powoli, ale systematycznie piął się we floretowej hierarchii.
Wygrał Warszawską Olimpiadę Młodzieży (1976), został młodzieżowym mistrzem Polski (1978), ale tytuł najlepszego florecisty kraju zdobył tylko raz (1992), będąc 4-krotnym wicemistrzem (1984, 1990, 1993, 1994) Polski. Największe sukcesy zarówno w kraju jak i na arenie międzynarodowej odniósł w turniejach drużynowych. W tej konkurencji był 6-krotnym mistrzem kraju: we florecie (1984-1987, 1989) i szpadzie (1988) oraz 7-krotnym wicemistrzem Polski: w szpadzie (1983, 1985-1987, 1989) i florecie (1983, 1988).
W ciągu trwającej 28 lat kariery sportowej (pożegnanie w grudniu 2002 podczas Memoriału Bogusława Zycha w Warszawie) zdobył 12 medali na wielkich prestiżowych zawodach: 2 medale olimpijskie, 2 medale mistrzostw Europy i 8 medali mistrzostw świata. Najcenniejsze pochodzą z igrzysk.
Dużo nie brakowało, a srebrnego krążka nie przywieźli by z Atlanty polscy floreciści. Kiełpikowski wprawdzie uszedł z życiem z tragicznego wypadku samochodowego, w którym zginął jego kolega i trener Bogusław Zych (1995), ale urazy, których wtedy doznał, często dają znak o sobie. Po turnieju indywidualnym za oceanem poczuł właśnie ból w nodze. Z kraju wezwano wprawdzie zawodnika rezerwowego (J. Rodzewicz), ale by Polacy mieli korzystniejsze rozstawienie w turnieju (kwestia rankingu), musiał w drużynowej rywalizacji wziąć udział. Wystartował, bijąc się na jednej nodze. Rezerwowy kolega dobrnął do Atlanty dosłownie w ostatniej chwili. I wszystko skończyło się szczęśliwie.
Świetnie wyszkolony, technicznie prawie doskonały, precyzyjny i niezwykle ambitny florecista Legii mając lat 40 wystartował w Lizbonie (2002) na mistrzostwach świata. Do brązowego medalu, który już raz wywalczył w La Chaaux de Fonds (1998), dołożył drugi z tego samego kruszcu (2002). Pozostałe medale MŚ zdobył w turniejach drużynowych: złoty w La Chaaux de Fonds (1998) srebrny w Lyonie (1990) i Nimes (2001) oraz brązowe w Essen (1993), Hadze (1995) i Seulu (1999).
Odznaczony m.in. srebrnym Medalem za Wybitne Osiągnięcia Sportowe i Złotym Krzyżem Zasługi.
*1988 Seul: szermierka, szpada druż. – w grupie elim. (3 druż.) Polacy wygrali z Kuwejtem 9:1 i przegrali z Francją 4:9, zajmując 2. miejsce w grupie; w pierwszej rundzie walk bezpośrednich ulegli Szwecji 6:9 (Kiełpikowski 1 zw.) i odp. z konk. Partnerami w drużynie byli: L. Chronowski, W. Gadomski, C. Siess i B. Zych; floret druż. – w grupie elim. (4 druż.) Polacy pokonali Kanadę 9:2 i Hongkong 9:0 oraz przegrali z ZSRR 3:9 zajmując 2. msc w grupie; w ćwierćfin. ulegli NRD 3:9 (0 zw.), w meczu o lokaty 5-8 zwyciężyli Włochy 9:7 (4 zw.), a w meczu o miejsca 5-6 wygrali z Francją 8:8 – trafieniami (4 zw.), zajmując 5. miejsce w turnieju (zw. ZSRR). Partnerami w drużynie byli: L. Bandach, W. Ciesielczyk, M. Sypniewski i B. Zych.
*1992 Barcelona: szermierka, floret ind. – 2. miejsce w elim. grupie (7 zaw.) z 5 zw.; pierwszą rundę walk bezpośrednich przeszedł bez walki, w drugiej zwyciężył 5:2 i 5:3 Y. Nagano (Japonia), w trzeciej przegrał 1:5 i 4:6 z G. Betancourtem (Kuba), w rep. drugiej rundy pokonał 5:1, 2:5 i 5:3 P. Groca (Francja), a w rep. trzeciej rundy uległ S. Gołubickiemu (WNP), odp. z konk.; floret druż. – w grupie elim. (3 druż.) Polacy wygrali z ChRL 9:7 oraz przegrali z Włochami 8:8 (trafieniami), zajmując 2. msc w grupie; w ćwierćfin. pokonali WNP 8:8 – trafieniami (0 zw.), w półfin. ulegli Kubie (0 zw.), w meczu o lokaty 3-4 zwyciężyli Węgry 9:4 (0 zw.), zdobywając brązowy medal (zw. Niemcy). Partnerami w drużynie byli: A. Krzesiński, C. Siess, R. Sobczak i M. Sypniewski.
*1996 Atlanta: szermierka, floret ind. – w pierwszej rundzie wygrał 15:13 z H. Ichigatanim (Japonia), w drugiej pokonał 15:7 S. Cerioniego (Włochy), w trzeciej przegrał 11:15 z W. Wienandem (Niemcy), odp. z konk.; floret druż. – w pierwszej rundzie Polacy pokonali Wenezuelę 45:27, w ćwierćfin. wygrali z Niemcami 45:44, w półfin. zwyciężyli Austrię 45:38, w finale przegrali z Rosją 40:45 zdobywając srebrny medal. Partnerami w drużynie byli: A. Krzesiński, J. Rodzewicz i R. Sobczak.
Bibl.: Głuszek, Leksykon 1999, s. 225-226; Pawlak, Olimpijczycy, s. 115; Kto jest kim, edycja 3, Warszawa 1993, s. 290; Borzęcki, Białą bronią, s. 6, 10, 60 i dalsze; Duński, Od Paryża, s. 317-318; Łuczak, Szermierka w Polsce, s. 295 i dalsze; Kronika 2001, s. 198.
