ps. „Napoleon”, „Świerszcz”, Świr”, mechanik, jeden z najlepszych polskich piłkarzy z przełomu wieku, srebrny medalista olimpijski z Barcelony (1992).
Urodzony 8 kwietnia 1972 w Nowym Sączu (syn Mirosława i Ireny), absolwent Technikum Górniczego w Chorzowie (mechanik maszyn i urządzeń górniczych). Piłkarz (181 cm, 80 kg), pomocnik, wychowanek Dunajca Nowy Sącz do 1991 (trener Zbigniew Dróżdż), zawodnik GKS Katowice (1991-1993), a następnie francuskiego AS St. Etienne (1993-1995), oraz S.C. Bastii (1995-1998), japońskiej Gamba Osaka (1998-1999) i ponownie Bastii (1999-2001). Podobno w „czepku urodzony”, bo wszystko mu się udaje. Jeszcze jako uczeń wyemigrował z Nowego Sącza (duży wpływ na jego dobre samopoczucie i postępy w nauce miał prezes GKS Marian Dziurowicz), mając 20 lat ożenił się, a w 22 roku życia opuścił kraj rozpoczynając karierę piłkarskiego internacjonała. Waleczny, zadziorny i nieustępliwy (jak każdy góral) był także na boisku, jedynie zbyt często nie umiał zapanować nad nerwami (nie do przyjęcia dyskusje z sędziami). Ale i z tego się wyleczył. Teraz zawsze myśli o drużynie. W klubach w których grał, a także w reprezentacji (mimo, iż nie był kapitanem i nie strzelał bramek) wyrastał zawsze na postać centralną, trudną do zastąpienia (stąd mówiono o nim „generał”, „lider”, „wojownik” lub po prostu „Napoleon”).
Karierę międzynarodową rozpoczął podczas IO w Hiszpanii (w reprezentacji olimpijskiej rozegrał w sumie 37 meczów). W drużynie narodowej (reprezentacja A) rozegrał (do 2001 – 62 mecze i zdobył 1 bramkę), debiutując w spotkaniu z Argentyną (26 listopada 1992). Piotr – powiedział selekcjoner reprezentacji Jerzy Engel – jest nie tylko doskonałym piłkarzem, ale i trzecim kapitanem reprezentacji, po Jacku Zielińskim i Tomaszu Wałdochu. Jest jej przywódcą, wojownikiem i nieprzypadkowo dzieje się tak, że gdy Piotr schodzi z boiska, ta drużyna traci swój charakter. Brat Marka Sławomira (1967), także piłkarza krakowskiej Wisły i GKS Katowice, z którym zagrał w reprezentacji (mecz z Francją).
*1992 Barcelona: pomocnik drużyny piłkarskiej, która w grupie elim. (4 druż.) wygrała z Kuwejtem 2:0 i Włochami 3:0 oraz zremisowała z USA 2:2, zajmując 1. msc w grupie; w ćwierćfin. pokonała Katar 2:0, w półfin. zwyciężyła Australię 6:1 i w finale przegrała z Hiszpanią 2:3 zdobywając srebrny medal. Świerczewski wystąpił w meczach z Kuwejtem, Włochami, Katarem, Australią i Hiszpanią. Skład drużyny zob. – Adamczuk Dariusz.
Bibl.: Głuszek, Leksykon 1999, s. 349; EP Fuji: Biało-Czerwoni, t. 20, s. 178, Rocznik 92-93, t. 5, s. 38, Rocznik 98-99, t. 22, s. 13, 22, Rocznik 2000, t. 24, s. 15-17, 25; Gowarzewski, Biało-Czerwoni, s. 372; Duński, Od Paryża, s. 941; Klimontowicz, Ruch olimpijski, s. 82; Pawlak, Olimpijczycy, s. 262.