ppłk sł. st. WP, czołowy oszczepnik Polski lat pięćdziesiątych, „wiecznie drugi” w cieniu Janusza Sidły, olimpijczyk z Helsinek (1952) i Rzymu (1960).
Urodzony 8 grudnia 1930 w Lacku Wysokim, pow. Szczuczyn, woj. nowogródzkie, syn Serafina i Marii Michelis, ukończył Państwowe Liceum Administracyjno-Gospodarcze w Białymstoku (1951) i AWF w Warszawie (1966), gdzie otrzymał tytuł magistra wf. Oszczepnik (180 cm, 83 kg ) Ogniwa Białystok (1949) i warszawskich klubów: Ogniwa (1949-1956) i Legii (1956-1967), podopieczny trenera Zygmunta Szelesta.
17-krotny reprezentant Polski w meczach międzypaństwowych 1952-1964 (17 startów, 1 zwycięstwo indywidualne), 8-krotny wicemistrz Polski w rzucie oszczepem (1952-1954, 1958-1960, 1963) i granatem (1952) z rekordem życiowym 77.65 (9 czerwca 1957 Warszawa). 2-krotny uczestnik mistrzostw Europy (1954, 1958), gdzie zajął w finale odpowiednio 7 i 10 m. Nauczyciel wf, trener, pracownik działu szkolenia WKS Legia, działacz sportowy, sędzia. Zasłużony mistrz sportu. Odznaczony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi i Krzyżem Kawalerskim OOP.
Zmarł 11 grudnia 2002 w Warszawie, pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach.
*1952 Helsinki: lekkoatletyka, rzut oszczepem – w elim. osiągnął 61.50 (min. kwalifik. 64.00) i odp. z konk. (zw. C. Young, USA – 73.78).
*1960 Rzym: lekkoatletyka, rzut oszczepem – w elim. osiągnął 74.86 (min. kwalifik. 74.00), w finale 7 m. z wynikiem 77.31 (zw W. Cybulenko ZSRR – 84.64).
Bibl.: Głuszek, Leksykon 1999, s. 307; Pawlak, Olimpijczycy, s. 213; Rozum, Osiągnięcia, Rzut oszczepem m., s. 174; Łojewski , Mecze mężczyzn, s. 49, 353; Kurzyński, Indeks LA 1945-1956 (oprac. niepubl.); MP mężczyzn 1945-2002 (oprac. PZLA niepubl.); Encyklopedia (Statystyczna) LA, s. 76, 119, 123, 139; zur Megede, Die Geschichte der olympischen Leichtathletik, s. 97, 214; Mistrovstvi Evropy 1934-1974, s. 134-135; AAWF Warszawa, D-741 / S.