GADOCHA ROBERT
ps. „Piłat”, najlepszy lewoskrzydłowy w historii polskiego futbolu, filar „złotej jedenastki” Kazimierza Górskiego, złoty medalista olimpijski z Monachium (1972), jeden z najlepszych napastników mistrzostw świata w RFN (1974) – zdobywca brązowego medalu.
Urodzony 10 stycznia 1946 w Krakowie (syn Mariana, piłkarza Zakrzowianki, który nauczył go futbolowego abecadła), absolwent Technicznej Szkoły Zawodowej. Piłkarz (170 cm, 69 kg), lewoskrzydłowy, wychowanek Garbarni Kraków (1957-1965), zawodnik Wawelu Kraków (1965-1966), Legii Warszawa (1967-1975), FC Nantes (1975-1977 w którego barwach zdobył tytuł mistrza Francji) oraz drużyn północno amerykańskich: Chicago Sting (1978), Hartford Hellios (1980-1982) i Sarasota Venice (1992-1995).
Urodzony pod Wawelem, z własnego wyboru zawędrował (w wieku 20 lat) do stolicy i jego nazwisko kojarzone jest z warszawską Legią, w której podczas 9 sezonów ligowych (1967-1975) rozegrał 206 meczów i zdobył 72 gole oraz dwa tytuły mistrza Polski (1969, 1970), a także Puchar Polski (1973). W reprezentacji (62A + 4, 16 goli w repr. A + 4 w meczach nieoficjalnych) zadebiutował w meczu z ZSRR (1967). W ostatniej chwili (kontuzja) zakwalifikował się do olimpijskiej drużyny Kazimierza Górskiego. Podczas olimpijskiego turnieju w Monachium demonstrował świetną techniką i niezwykle widowiskową grę. Dwa lata później, podczas MŚ w RFN (rozegrał 7 spotkań będąc na boisku 623 minuty) stał się jedną z największych gwiazd tej imprezy. Nie strzelał bramek (zdobywali je z jego podań najczęściej Lato i Szarmach), a mimo wszystko uznany został i wybrany najlepszym lewoskrzydłowym mistrzostw świata. Błyskotliwy, pomysłowy, szybki – przeprowadził kilka akcji, które do dziś można pokazywać w szkoleniowych filmach, walnie przyczyniając się do nowej jakości gry Polaków na tym Mundialu („totalny futbol”). Jeszcze tylko rok po mistrzowskim turnieju grał w reprezentacji (ostatni raz z Włochami w 1975), po czym był pierwszym polskim piłkarzem, który, nie bez przeszkód (przygotowanie transferu do francuskiego FC Nantes trwało 9 miesięcy!), wyjechał legalnie do dobrego zachodniego klubu. Po kontuzji stracił tam jednak miejsce w składzie i wyraźnie zawiedziony wyjechał do USA, gdzie grał w zespołach zawodowych i polonijnych. Po zakończeniu kariery osiadł w Sarasocie na Florydzie. Pracował tam w firmie zajmującej się uzdatnianiem wody i prowadził szkółki piłkarskie. W 1995 zaprosił go do współpracy w kraju trener kadry Henryk Apostel, która jednak szybko się skończyła. Potem związał się z LOT-em, gdzie trenował drużynę złożoną z pilotów i kontrolerów ruchu. Dzięki temu mógł liczyć na ulgowe bilety przy częstych wojażach za ocean, gdzie nadal ma swój dom. Zasłużony Mistrz Sportu, odznaczony m.in. Złotym Medalem za Wybitne Osiągnięcia Sportowe i Krzyżem Kawalerskim OOP.
* 1972 Monachium: napastnik drużyny piłkarskiej, która w grupie elim. (4 druż.) pokonała Kolumbię 5:1 (3 bramki Gadochy), Ghanę 4:0 (zdobył 2 bramki) i NRD 2:1 zajmując 1. msc w grupie; w półfin. (4 druż.) zremisowała z Danią 1:1 oraz zwyciężyła ZSRR 2:1 i Maroko 5:0 (1 bramka), zajmując 1. msc w grupie; w meczu finałowym wygrała z Węgrami 2:1 (0:1) zdobywając złoty medal. Wystąpił we wszystkich spotkaniach. Skład drużyny zob. – Anczok Zygmunt.
Bibl.: Głuszek, Leksykon 1999, s. 191; EP Fuji: Legia, s. 179, Biało-Czerwoni, t. 20, s. 167, Liga polska, t. 25, s. 179, Herosi Mundiali, t. 8, s. 70; Gowarzewski, Encyklopedia, s. 371; Gowarzewski, Biało-Czerwoni, s. 361; Duński, Od Paryża, s. 199; Najlepsi z najlepszych, s. 150-155; Pawlak, Olimpijczycy, s. 73.