elektromonter, trener, jeden z wybitnych i „długowiecznych” obrońców w hokeju na lodzie (1955-1981), olimpijczyk z Sapporo (1972) i Innsbrucku (1976), kapitan drużyny narodowej.
Urodzony 21 marca 1943 w Wyrach, syn Augustyna i Anny Siewior, absolwent zasadniczej szkoły zawodowej (elektromonter). Hokeista (169 cm, 72 kg) Fortuny Wyry (1955-1963), Legii Warszawa (1963-1965) i Baildonu Katowice (1965-1981). Na Śląsku był żywiołowym, typowym napastnikiem i dopiero podczas służby wojskowej w Legii, znalazł swoje właściwe miejsce na lodowisku w charakterze obrońcy, stając się z biegiem czasu niezastąpionym na tej pozycji zarówno w klubie jak i reprezentacji (grał m. in. z Czachowskim i Potzem).
Dobrze wyszkolony technicznie, spokojny i opanowany, znakomicie grający ciałem, był konstruktorem wielu skutecznych akcji ofensywnych. Twardy i nieustępliwy, waleczny, oddany drużynie. Mistrz Polski 1964 (Legia Warszawa) i 5-krotny wicemistrz: 1965 (Legia) i 1973-1976 (Baildon) rozegrał w ciągu 19 sezonów ligowych 605 meczów (6 m. w historii naszego hokeja) strzelając 188 goli. 158-krotny (jeśli idzie o liczbę rozegranych spotkań czwarty wśród obrońców za Gruthem, Potzem i Cholewą) reprezentant Polski (1965-1976), strzelec 26 bramek, kapitan drużyny narodowej. Dwukrotny olimpijczyk (1972, 1976) i uczestnik 8 turniejów o MŚ: 1966 Ljubljana – 8 m., 1967 Wiedeń – 9 m. (gr. B-1), 1969 Ljubljana – 8 m. (gr. B-2), 1970 Sztokholm – 6 m. , 1972 Bukareszt – 7 m. (gr. B-1), 1973 Moskwa – 5 m., 1974 Helsinki – 5 m., 1976 Katowice – 7 m. Zasłużony Mistrz Sportu. Brat olimpijczyka Feliksa Góralczyka.
Będąc trenerem Unii Oświęcim zginął w tym mieście – jak głosił oficjalnie komunikat milicyjny przekazany rodzinie – w wypadku samochodowym 18 maja 1984 r. Inna, nieoficjalna wersja jest następująca: jadąc taksówką został przypadkowo trafiony kulą wystrzeloną ze strzelnicy milicyjnej, koło której akurat przejeżdżał. Drugi akt dramatu rodziny olimpijskiej Góralczyków.
*1972 Sapporo: członek drużyny hokejowej, która w elim. pokonała RFN 4:0 i w finale po porażkach z CSRS 1:14, Finlandią 1:5, Szwecją 3:5, USA 1:6 i ZSRR 3:9 zajęła 6 m. w turnieju (zw. ZSRR). Skład drużyny zob. – Batkiewicz Józef.
*1976 Innsbruck: członek drużyny hokejowej, która w elim. pokonała Rumunię 7:4 i w finale po zwycięstwie z CSRS 1:0 (walkower dla Polski, gdyż zawodnik czeski F. Pospisil zażył niedozwolone środki) i po porażkach z ZSRR 1:16, RFN 4:7, Finlandię 1:7 i USA 2:7 zajęła 6 m. w turnieju (zw. ZSRR). Skład drużyny zob. – Chowaniec Stefan.
Bibl.: Głuszek, Leksykon 1999, s. 201 (tu brak daty i miejsca śmierci); Pawlak, Olimpijczycy, s. 85 (tu brak miejsca śmierci); Klimontowicz, Ruch olimpijski, s. 58; MES, t. 1, s. 191, t. 2, s. 34; Porada, Igrzyska, s. 879, 894; Domański, Śladem, s. 179-180, 182, 192; Zieleśkiewicz, Encyklopedia, s. 69, 285, 288, 290 (tu brak miejsca śmierci); Wywiad środowiskowy.
