SKOLIMOWSKI ROBERT
|
ochroniarz, ciężarowiec wagi superciężkiej, mistrz świata juniorów (1975), olimpijczyk z Moskwy (1980).
Urodzony 14 sierpnia 1956 w Warszawie, syn Wacława i Sabiny Olek, absolwent Technikum Mechanicznego. Został „odkryty” dla podnoszenia ciężarów (185 cm, 130 kg) już w szkole (trener Bogusław Dębek) i z entuzjazmem przyjęty do AZS – AWF, gdzie liczono na jego przyszłe wielkie sukcesy w wadze superciężkiej. Początek kariery zdawał się potwierdzać te prognozy. W ciągu dwóch lat (jako junior) „akademik z Bielan” zdobył (wszystkie w w. superciężkiej + 110 kg) tytuł mistrza świata (1975) z wynikiem 355,0 (160+195) i mistrza Europy (1975) – 355,0 (160+195) oraz brązowe medale (1976) MŚ- 367,5 kg (165+202,5) i ME – 367,5 (165+202,5). Po tych wyczynach panowało powszechne przekonanie, że Skolimowski niebawem nie tylko pokona krajowego rywala Tadeusza Rutkowskiego (brązowy medalista olimpijski z Montrealu), ale stanie się kandydatem do tytułu najsilniejszego człowieka globu. Ale po „eksplozji talentu”, w ciągu następnego dziesięciolecia nastąpiło (mimo krajowej supremacji) wyhamowanie spodziewanego postępu i progresji wyników (przyczyny nieznane). 7-krotny mistrz Polski w wadze superciężkiej (1978, 1982-1985, 1988, 1989) zdołał jedynie wywalczyć brązowy medal MŚ 1986 – 410 kg (187,5+222,5), przeszedł do Legii, porzucił rozpoczęte na AWF studia, ożenił się, został trenerem juniorów w klubie, a w okresie tzw. transformacji zaczął pracować jako ochroniarz. Żonaty (Teresa, b. siatkarka), jest ojcem Roberta i Kamili (złotej medalistki olimpijskiej w rzucie młotem), która rozpoczynała sportową przygodę od podnoszenia ciężarów.
Bibl.: Głuszek, Leksykon 1999, s. 321; Pawlak, Olimpijczycy, s. 230; Szyk, Polski sport ciężarowy, s. 51, 69; Kronika Sportu, s. 981.
*1980 Moskwa: w. superciężka (+110 kg) – 7 m. na 12 start. z wynikiem 385 kg: 175+210 (zw. S. Rachmanow ZSRR – 440 kg: 195+245).
| « powrót do listy |
